Saro London

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Saro London
(Dane wersji Mk. II)
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Saunders-Roe Ltd.

Typ

rozpoznawcza łódź latająca

Konstrukcja

dwusilnikowy dwupłatowiec o konstrukcji mieszanej

Załoga

6 osób

Historia
Data oblotu

1934

Lata produkcji

1935 - 1938

Wycofanie ze służby

1941

Dane techniczne
Napęd

2 silniki gwiazdowe Bristol Pegasus X

Moc

915 KM (682 kW) każdy

Wymiary
Rozpiętość

24,38 m

Długość

17,31 m

Wysokość

5,72 m

Powierzchnia nośna

132,38 m²

Masa
Własna

5 035 kg

Startowa

8 346 kg

Osiągi
Prędkość maks.

249 km/h

Prędkość przelotowa

208 km/h

Pułap

6 065 m

Zasięg

1 770 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
3 karabiny maszynowe Lewis kal. 7,7 mm
bomby lotnicze lub bomby głębinowe o łącznej masie do 907 kg
Użytkownicy
Wielka Brytania, Kanada

Saro A.27 Londonbrytyjska rozpoznawcza łódź latająca, używana przed i w początkowym okresie II wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Samolot zaprojektowany w wytwórni lotniczej Saunders-Roe według wymagań brytyjskiego Ministerstwa Lotnictwa nr R.24/31 na dwusilnikową łódź latającą przeznaczoną do wykonywania zadań patrolowych. Pierwszy lot prototypu odbył się w 1934 roku, następnie odbył on serię prób eksploatacyjnych w 209 i 210 dywizjonach RAF. Dziesięć egzemplarzy pierwszej serii produkcyjnej, wyposażonych w silniki Bristol Pegasus III o mocy 820 KM napędzające dwułopatowe śmigła, zostało oznaczonych London Mk I. Pozostałe 38 samolotów, nazwanych London Mk II otrzymało silniki Bristol Pegasus X o mocy 915 KM i czterołopatowe śmigła. W trakcie eksploatacji samoloty pierwszej serii także otrzymały mocniejsze silniki i zostały przemianowane na wersję Mk II.

Pierwsze egzemplarze, dostarczone pomiędzy kwietniem i wrześniem 1936 roku, otrzymał 201 dywizjon RAF, kolejne trafiły na wyposażenie dywizjonów 202 i 204. Razem ze zbudowanym według tych samych wymagań samolotem Supermarine Stranraer były to ostatnie duże dwupłatowe łodzie latające pozostające na wyposażeniu RAF.

Pięć samolotów Saro London z dywizjonu 204 wzięło udział w długodystansowym przelocie do Nowej Południowej Walii (Australia), który odbył się w terminie od grudnia 1937 roku do maja 1938 dla uczczenia 150 rocznicy założenia kolonii w Sydney. Do tego celu zostały one specjalnie wyposażone w dodatkowe zewnętrzne zbiorniki paliwa, zwiększające zasięg lotu do 4 184 km[1].

W chwili wybuchu II wojny światowej w służbie pozostawało wciąż 29 egzemplarzy Londonów, w dywizjonach 201 na Szetlandach, 202 w Gibraltarze oraz 240, stacjonującym w północnej Szkocji (ten ostatni otrzymał swoje samoloty dopiero w czerwcu 1939 roku). Pełniły one aktywną służbę patrolową na morzach Północnym i Śródziemnym. Łodzie latające Saro London zostały wycofane ze służby w RAF na początku 1941 roku, zastąpione przez samoloty Short Sunderland i Consolidated Catalina. Kilka egzemplarzy przekazanych zostało do Royal Canadian Air Force.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. David Mondey, The Hamlyn Concise Guide to British Aircraft of World War II, London: Bounty Books, 2006, ISBN 978-0-7537-1462-1, OCLC 298398092.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • David Mondey, The Hamlyn Concise Guide to British Aircraft of World War II, London: Bounty Books, 2006, ISBN 978-0-7537-1462-1, OCLC 298398092.