Scolopacini
| Scolopacini | |||
| Rafinesque, 1815 | |||
 Przedstawiciel plemienia – bekas amerykański (Gallinago delicata) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Parvordo | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię |
Scolopacini | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Scolopax Linnaeus, 1758 | |||
| Rodzaje | |||
| |||
Scolopacini[1] – plemię ptaków z podrodziny słonek (Scolopacinae) w rodzinie bekasowatych (Scolopacidae).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Plemię obejmuje gatunki występujące w Eurazji, Australazji, Ameryce i Afryce[2].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Do plemienia należą następujące rodzaje[1]:
- Scolopax Linnaeus, 1758
- Coenocorypha G.R. Gray, 1855
- Gallinago Brisson, 1760
- Lymnocryptes Boie, 1826 – jedynym przedstawicielem jest Lymnocryptes minimus (Brünnich, 1764) – bekasik.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Scolopacini Rafinesque, 1815 (Wersja: 2020-01-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-02-02].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Sandpipers, snipes, coursers. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-02-02]. (ang.).