Serafin (Perović)

Serafin

Sava Perović
Metropolita hercegowiński i zahumski
Kraj działania	Austro-Węgry
Data i miejsce urodzenia	22 czerwca 1827 Gorica
Data i miejsce śmierci	17 lutego 1903 Mostar
Metropolita hercegowiński i zahumski
Okres sprawowania	1889–1903
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Serbski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Metropolia Hercegowiny
Śluby zakonne	1848
Diakonat	8 listopada 1848
Prezbiterat	6 grudnia 1848
Nominacja biskupia	14 lutego 1889
Chirotonia biskupia	16 kwietnia 1889

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	16 kwietnia 1889
Miejscowość	Mostar
Miejsce	Sobór Trójcy Świętej
Konsekrator	Jerzy (Nikolajević)
Współkonsekratorzy	Gerazym (Petranović), Dionizy (Ilijević)
Współkonsekrowani biskupi Mikołaj (Mandić) 12 lipca 1892 Eugeniusz (Letica) 30 grudnia 1900

Serafin, imię świeckie Sava Perović (ur. 22 czerwca 1827 w Goricy k. Trebinje, zm. 17 lutego 1903 w Mostarze) – serbski biskup prawosławny.

Życiorys

W dzieciństwie został oddany pod opiekę swojego stryja, ihumena Parteniusza, przełożonego monasteru Duži. W 1848 złożył w tymże klasztorze wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Serafin. 8 listopada 1848 przyjął święcenia diakońskie z rąk metropolity hercegowińskiego Józefa, 6 grudnia tego samego roku ten sam hierarcha wyświęcił go na kapłana. W monasterze Duži przebywał do 1853, gdy wyjechał do Belgradu na naukę w seminarium duchownym. Po jego ukończeniu wrócił w 1857 do dotychczasowej wspólnoty i przez rok pracował jako nauczyciel w szkole serbskiego w Mostarze. W 1858 otrzymał godność ihumena i został przełożonym monasteru Žitomislić. W 1864 został podniesiony do godności archimandryty.

W tym samym roku wyjechał do Rosji, by uzyskać pomoc finansową dla swojego monasteru. W Rosji spędził dwa lata; nauczył się w tym okresie języka rosyjskiego, spotkał się z carem Aleksandrem II, który wręczył mu złoty krzyż kapłański. W 1866 wrócił do klasztoru i przebywał w nim do 1870.

Działał na rzecz organizacji zbrojnego powstania bośniackich Serbów przeciwko panowaniu tureckiemu. W latach 1865–1866, utrzymując kontakty z serbskim premierem Iliją Garašaninem, przygotowywał wystąpienie antytureckie. Ostatecznie nie doszło do niego, gdyż w 1868 r. Serbia zarzuciła wspieranie zbrojnych organizacji antytureckich w Bośni.

W 1870 r. został uwięziony przez Turków razem z hieromnichem Leoncjuszem, proboszczem parafii w Mostarze i swoim bratem Jowem. Więziony do 1876, wyjechał do Dubrownika, a następnie do Cetyni. W 1878 ponownie objął obowiązki przełożonego monasteru Žitomislić i pełnił je przez dziesięć lat.

Po śmierci metropolity Leoncjusza w 1888 początkowo był administratorem metropolii hercegowińskiej, zaś 14 lutego 1889 został nominowany na jej nowego ordynariusza. Jego chirotonia biskupia odbyła się 16 kwietnia tego samego roku z udziałem metropolity Dabaru i Bośni Jerzego, biskupa Boki Kotorskiej Gerazyma oraz biskupa zwornicko-tuzlańskiego Dionizego. Zmarł w 1903 i został pochowany w monasterze Žitomislić.