Sergiusz (Łarin)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	15 sierpnia 1944
Miejscowość	Kijów
Miejsce	Sobór św. Włodzimierza
Konsekrator	Jan (Sokołow)
Współkonsekratorzy	Andrzej (Komarow), Antoni (Krotewycz)
Współkonsekrowani biskupi
Hermogen (Kożyn)	18 kwietnia 1946
Juwenaliusz (Pojarkow)	26 grudnia 1965
Mikołaj (Byczkowski)	28 czerwca 1971
Pantelejmon (Mitriukowski)	19 sierpnia 1975
Serafin (Gaczkowski)	13 grudnia 1975

Sergiusz
	Siergiej Łarin
	Arcybiskup jarosławski i rostowski
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	11 marca 1908 ; Petersburg
Data i miejsce śmierci	12 września 1967 ; Mamontowka
Miejsce pochówku	?↗
	Arcybiskup jarosławski i rostowski
Okres sprawowania	1964–1967
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia jarosławska i rostowska
Diakonat	1943
Prezbiterat	1943
Chirotonia biskupia	15 sierpnia 1944

Sergiusz, imię świeckie Siergiej Iwanowicz Łarin (ur. 27 lutego^?/11 marca 1908 w Petersburgu, zm. 12 września 1967 w Mamontowce) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1915 uczył się w V gimnazjum w Piotrogrodzie, które ukończył jako 37 Radziecką szkołę II stopnia w 1925. Od tego samego roku pracował jako psalmista i hipodiakon w parafii Żywej Cerkwi prowadzonej przy soborze Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Petersburgu. W 1926 wyświęcony na diakona jako mężczyzna żonaty, pozostawał duchownym Żywej Cerkwi. W 1930 przyjął święcenia kapłańskie i pracował w różnych cerkwiach Leningradu. Ukończy Wyższy Instytut Teologiczny w Leningradzie.

W 1933 rozwiódł się z żoną i złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze Zaśnięcia Matki Bożej w Tichwinie. Od roku następnego do 1937 był proboszczem różnych parafii Żywej Cerkwi w obwodzie leningradzkim. Od 1937 działał w Moskwie, od 1938 jako dziekan parafii moskiewskich należących do Żywej Cerkwi, z godnością archimandryty. Według innego źródła od 1935 do 1938 (lub między 1936 a 1939) przebywał w łagrze w Dmitrowie^[1]. Istnieje również wersja, według której Siergiej Łarin nie uzyskał wykształcenia teologicznego ani nigdy nie żył w monasterze^[1].

11 listopada 1941 miała miejsce jego chirotonia na biskupa zwienigorodzkiego, wikariusza eparchii moskiewskiej, w której jako konsekratorzy wzięli udział m.in. Pierwszy Hierarcha Żywej Cerkwi Aleksander (Wwiedienski) oraz biskup Witalis (Wwiedienski). W 1943 został biskupem taszkenckim i samarkandzkim.

27 grudnia 1943 ogłosił swoje wystąpienie z Żywej Cerkwi (razem z całą kierowaną eparchią), złożył akt pokutny i został jako zwykły mnich przyjęty ponownie do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Ponownie wyświęcony na hierodiakona i hieromnicha, od marca 1944 służył w cerkwi św. Eliasza w Zagorsku.

15 sierpnia 1944 miała miejsce jego chirotonia na biskupa kirowohradzkiego, wikariusza eparchii odeskiej. Ceremonia miała miejsce w Kijowie z udziałem metropolity kijowskiego Jana. W 1946 objął urząd biskupa odeskiego i kirowohradzkiego (od 1945 zarządzał eparchią odeską jako locum tenens). Od 1947 był biskupem rostowskim i taganroskim (od 1948 nosił tytuł biskupa rostowskiego i nowoczerkaskiego), nadal zarządzając eparchią odeską. W 1949 zwolniony z urzędu biskupa Odessy, został locum tenens eparchii żytomierskiej, a następnie jej ordynariuszem. Po roku przeniesiony na katedrę grodzieńską i brzeską. W 1951, na własną prośbę, został przeniesiony w stan spoczynku.

W 1952 objął zarząd eparchii tulskiej i bielowskiej. Po dwóch latach przeniesiony na katedrę astrachańską i stalingradzką, zaś w 1959 – do eparchii omskiej i tiumeńskiej. W 1961 uzyskał tytuł naukowy kandydata nauk teologicznych za pracę poświęconą Żywej Cerkwi, rok później nadano mu tytuł magistra za kolejną pracę poruszającą podobne problemy.

3 kwietnia 1961 został arcybiskupem permskim i solikamskim, jednak już po roku przeniesiono go na katedrę berlińską i niemiecką, otrzymując równocześnie tytuł Egzarchy Europy Środkowej. W 1964 objął katedrę jarosławską i rostowską.

Uczestniczył w dialogu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego z innymi autokefalicznymi Cerkwiami lokalnymi: w 1946 prowadził rozmowy z Serbskim Kościołem Prawosławnym w sprawie przejścia w jurysdykcję Patriarchatu Moskiewskiego struktur Kościoła prawosławnego w Czechosłowacji. Pochodził z ubogiej rodziny, jednak jako biskup prowadził wyjątkowo wystawny tryb życia.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Сергий — епископ Астраханский и Сталинградский. [dostęp 2012-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-18)].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Biogram w bazie prawosławia rosyjskiego

[astrakhan-1] Сергий — епископ Астраханский и Сталинградский. [dostęp 2012-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-18)].

[tymczasowy-2] locum tenens

[:1-3] um tenens

[4] w latach 1927–1934 nie spełniał de facto obowiązków, w 1934 locum tenens – Płaton (Tichomirow)

[:1-5] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k locum tenens

[:1-6] um tenens

[1]

[A]

[A]

[B]

[A]

[A]

Eparchia	Polikarp (Radkiewicz) (1853–1858) Antonij (Smolin) (1858–1859)
Wikariat	Gabriel (Rozanow) (1837–1848) Innocenty (Borisow) (1848–1857) Dymitr (Murietow) (1857–1874) Leoncjusz (Lebiedinski) (1874–1875) Joannicjusz (Gorski) (1875–1877) Platon (Gorodiecki) (1877–1882) Dymitr (Murietow) (1882–1883) Nikanor (Browkowicz) (1883–1890) Sergiusz (Lapidiewski) (1891–1893) Justyn (Ochotin) (1893–1905) Dymitr (Kowalnicki) (1905–1913) Nazariusz (Kiriłłow) (1913–1917) Platon (Rożdiestwienski) (1918–1921) Teodozjusz (Fieodosijew) (1919–1920) Aleksij (Bażenow) (1920–1921)
Eparchia	Prokop (Titow) (1921–1925) Parteniusz (Brianskich) (1921–1923) Nikander (Fienomienow) (1925–1927) Józef (Pietrowych) (1927–1928) Onufry (Gagaluk) (1926–1928) Anatol (Hrysiuk) (1928–1937) Tichon (Rusinow) (1937) Mitrofan (Rusinow) (1937–1938) Wissarion (Puiu) (1942–1943) Sergiusz (Łarin) (1944–1947) Focjusz (Topiro) (1947) Nikon (Pietin) (1948–1956) Borys (Wik) (1956–1965) Sergiusz (Pietrow) (1965–1990) Leoncjusz (Gudimow) (1990–1991) Łazarz (Szweć) (1991–1992) Agatangel (Sawwin) (od 1992)

rostowscy i taganroscy (1919–1936)	Arseniusz (Smoleniec) (1919–1927) Serafin (Siliczew) (1927–1931) Aleksander (Białozor) (1931–1932) Mikołaj (Amasijski) (1933–1935) Dionizy (Prozorowski) (1936) Mikołaj (Amasijski) (1942–1943)
rostowscy i taganroscy (1943–1948)	Eleuteriusz (Woroncow) (1943–1946) Serafin (Szarapow) (1946–1947) Sergiusz (Łarin) (1947–1949)
rostowscy i nowoczerkascy (1948–1954)	Mikołaj (Czufarowski) (1949–1951) Beniamin (Fiedczenkow) (1951–1955)
rostowscy i kamieńscy (1954–1957)	Flawian (Iwanow) (1955–1958)
rostowscy i nowoczerkascy (od 1957)	Innocenty (Zielnicki) (1958–1961) Nikander (Wiktorow) (1961) Sergiusz (Pietrow) (1961–1962) Hieronim (Zacharow) (1962–1966) Aleksy (Konoplow) (1966–1967) Hilarion (Prochorow) (1967–1969) Mikołaj (Kutiepow) (1969–1970) Włodzimierz (Kotlarow) (1970–1973) Joazaf (Owsiannikow) (1973–1982) Włodzimierz (Sabodan) (1982–1992) Włodzimierz (Kotlarow) (1993–1995) Pantelejmon (Dołganow) (1995–2011) Merkuriusz (Iwanow) (od 2011)

Eparchia	Antoni (Zubko) (1839–1840)
Wikariat	Michał (Gołubowicz) (1840–1848) Ignacy (Żelezowski) (1848–1870) Eugeniusz (Szerieszyłow) (1870–1875) Władimir (Nikolskij) (1875–1877) Iannuarij (Popow-Wozniesienskij) (1877–1879) Donat (Babinski-Sokołow) (1879–1881) Awraamij (Letnickij) (1881–1885) Anastasij (Opockij) (1885–1891) Iosif (Sokołow) (1891–1897) Joachim (Lewicki) (1897–1900) Benedykt (Bobkowski) (1941–1942) Jan (Ławrinienko) (1942–1944)
Eparchia	Paisjusz (Obrazcow) (1944–1945) Onezyfor (Ponomariow) (1945) Bazyli (Ratmirow) (1946) Paisjusz (Obrazcow) (1948–1949) Pitirim (Swiridow) (1949–1950) Sergiusz (Łarin) (1950–1951) Pitirim (Swiridow) (1951–1959) Guriasz (Jegorow) (1959–1960) Leoncjusz (Bondar) (1960–1961) Antoni (Krotewycz) (1961) Warłaam (Borisewicz) (1961–1963) Nikodem (Rotow) (1963) Sergiusz (Pietrow, metropolita odeski) (1963–1965) Antoni (Mielnikow) (1965–1978) Filaret (Wachromiejew) (1978–1990) Konstantyn (Chomicz) (1990–2000) Filaret (Wachromiejew) (2000–2001) Sofroniusz (Juszczuk) (2001–2002) Jan (Choma) (od 2002)