Serycyt

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Serycyt
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

(KAl2(OH,F)2AlSi3O10)

Twardość w skali Mohsa

2–2,5

Przełam

blaszkowy o zarysie heksagonalnym

Łupliwość

doskonała

Układ krystalograficzny

jednoskośny

Gęstość minerału

2,8–2,9 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

bezbarwny, niekiedy biały, żółtawy, szary lub brunatny

Rysa

biała

Połysk

perłowy

Serycyt – pospolity i szeroko rozpowszechniony minerał należący do grupy mik.

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

W warunkach podwyższonych ciśnień i temperatury przekrystalizowuje w muskowit lub paragonit.
Są to zbite lub drobnołuseczkowate skupienia jasnej miki powstałe w niskich temperaturach wskutek przeobrażenia innych minerałów glinokrzemianowych np. skaleni (serycytyzacja). Skład chemiczny podobny do paragonitu lub muskowit. Zwykle jednak zawiera więcej SiO2, a mniejszą alkaliów na rzecz H2O. Niekiedy składem jest zbliżony do hydromik, zwłaszcza do illitu.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Rozpowszechniony wśród skał plutonicznych. Składnik skał metamorficznych, np. łupków serycytowych lub serycytowo –chlorytowych, fyllitów. Podobnie jak muskowit. Często pojawia się jako produkt wietrzenia skaleni.

Miejsca występowania: w Polsce rozpowszechniony i eksploatowany na Dolnym Śląsku.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

  • bywa interesujący dla niektórych kolekcjonerów,
  • łupki serycytowe i serycytowo-chlorytowe stanowią surowce do produkcji posypki do papy.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]