Shaoxing (wino ryżowe)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Shaoxing
Ilustracja
Nazwa chińska
Pismo uproszczone

绍兴酒

Pismo tradycyjne

紹興酒

Hanyu pinyin

Shàoxīng jiǔ

Wade-Giles

Shao-hsing chiu

Shaoxing – marka chińskich win ryżowych z rodzaju huangjiu o zawartości alkoholu 15–20%[1]. Wytwarzane jest od ponad 2000 lat w mieście Shaoxing w prowincji Zhejiang[2]. Ma ciemny bursztynowy kolor[3]. Podstawowym surowcem do wyrobu trunku jest ryż kleisty. Często podaje się je lekko podgrzane[4].

Wina te zyskały wielką popularność za czasów Południowej dynastii Song, kiedy trafiły na stoły urzędującego w niedalekim Hangzhou dworu cesarskiego. W późniejszych wiekach smakoszem shaoxing był Kangxi, który sprowadził do Pekinu specjalistów od jego wyrobu. Najważniejsze gatunki pochodzące z Shaoxing to Yuanhong jiu, wytrawne, lekko gorzkie; aromatyczne i wielokrotnie nagradzane Shaoxing Jiafan jiu; oraz słodkie i mocne (do 24% cukru i 20% alkoholu) – Xiangxue jiu[4].

Stosowane jest także powszechnie w kuchni chińskiej do doprawiania potraw; niektóre gatunki ze względu na swój słony smak nie nadają się do bezpośredniego picia[5][6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Bozhong Li: Agricultural development in Jiangnan, 1620-1850. Basingstoke: Macmillan, 1998, s. 208. ISBN 978-0-333-51221-0.
  2. Damian Harper, Andrew Burke: China. Footscray: Lonely Planet, 1997, s. 328. ISBN 978-1-74059-915-3.
  3. Beth Hensperger, Julie Kauffman: The Ultimate Rice Cooker Cookbook: 250 No-fail Recipes for Pilafs, Risotto, Polenta, Chilis, Soups, Porridges, Puddings, and More, from Start to Finish in Your Rice Cooker: Easyread Lar. Boston: The Harvard Common Press, 2002, s. 212. ISBN 1-55832-202-7.
  4. a b Ksawery Burski: Tradycje i sztuka kulinarna Chin. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 1995, s. 143. ISBN 83-86483-11-3.
  5. Mark Bittman: How to Cook Everything Vegetarian: Simple Meatless Recipes for Great Food. Hoboken: John Wiley and Sons, 2007, s. 647. ISBN 978-0-7645-2483-7.
  6. Helen Chen, Jason Wyche: Easy Asian Noodles. Hoboken: John Wiley and Sons, 2010, s. 16. ISBN 978-0-470-38755-9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]