Sheng-Yen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sheng Yen
聖嚴
Mistrz chan
Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1930
Szanghaj

Data i miejsce śmierci

3 lutego 2009
Tajpej

Wyznanie

Buddysta

Strona internetowa

Sheng-Yen (聖嚴; Pinyin: Shèngyán, imię świeckie Zhang Baokang, 張寳康) – był chińskim mnichem buddyjskim, uczonym buddyjskim (PhD) i jednym z najbardziej wpływowych nauczycieli buddyzmu chan (zen w tradycji japońskiej). Był spadkobiercą dwóch głównych szkół buddyjskich: caodong (jap. sōtō) oraz linji (jap. rinzai). W linii przekazu od Linji (zm. 866) mistrza chan ery Tang i założyciela szkoły linji Sheng Yen był 57 spadkobiercą oraz 3 spadkobiercą w linii przekazu od współczesnego patriarchy mistrza chan Xu Yuna. W linii nauczania szkoły caodong (jap. sōtō) Sheng Yen był 52 spadkobiercą mistrza chan Dongshan Liangjie (ur. 807, zm. 869) założyciela szkoły caodong[1].

Sheng Yen był założycielem Dharma Drum Mountain, organizacji buddyjskiej na Tajwanie. Jego styl nauczania osadzony w tradycji, dogłębnej wiedzy akademickiej oraz osobistych doświadczeniach duchowych był szczególnie dostosowany do nauczania buddyzmu w obecnych czasach. Na Tajwanie, gdzie mieszkał był uważany za jednego czterech z najważniejszych mistrzów chan obok Hsing Yuna, Cheng Yena i Wei Chueh. W 2000 roku był uczestnikiem Forum Pokojowego Światowej Rady Przywódców Religijnych przy ONZ.[2]

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się niedaleko Szanghaju. W wieku 13 lat został mnichem. Z powodu prześladowań religijnych w 1949 roku udał się na Tajwan, gdzie został zmobilizowany do wojska[3]. Po odbyciu 10 letniej służby wojskowej 1959 roku powrócił do życia mnicha, by od 1961 do 1968 przebywać na odosobnieniu na południu Tajwanu. W 1971 roku uzyskał tytuł magistra, a po kolejnych 4 latach w 1975 roku doktora ( PhD ) w zakresie literatury buddyjskiej na Uniwersytecie Rissho w Japonii[4].

W 1979 roku został opatem klasztoru Nongchan w Beitou. W 1980 roku założycielem Instytutu Kultury Buddyjskiej Chung-Hwa w Nowym Jorku. W 1985 założył Instytut Studiów Buddyjskich Chung-Hwa w Tajpej. W 1989 roku międzynarodową fundację edukacyjną i kulturalną Dharma Drum Mountain. Od 1975 roku nauczał w Stanach Zjednoczonych tworząc w Nowym Jorku na Queens Ośrodek Medytacyjny. W 1995 roku założył Ośrodek Odosobnień Medytacyjnych w Pine Bush koło Nowego Jorku. Podczas swoich podróży odwiedzał wiele krajów w Europie i Azji tworząc w ten sposób pomost pomiędzy tradycjami Wschodu i Zachodu oraz propagując Dharmę na Zachodzie. Był znany jako zręczny nauczyciel, który pomógł osiągnąć przebudzenie swoim uczniom[5]. Sheng Yen przekazał pozwolenie nauczania kilku swoim świeckim uczniom na Zachodzie, między innymi Johnowi Crookowi, który następnie wraz z Simonem Childem, Maxem Kalinem i Zarko Andriceviciem założyli organizację Stowarzyszenie Zachodniego Chan[1]. W ostatnich latach swojego życia mimo kłopotów zdrowotnych Sheng Yen aktywnie prowadził wykłady i odosobnienia na Tajwanie. Odmówił przeszczepu nerki twierdząc, że nie oczekuje długiego życia i woli raczej dać szansę przeszczepu komuś, kto tego potrzebuje bardziej.

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Sheng Yen zmarł z powodu niewydolności nerek 3 lutego 2009 roku podczas powrotu ze szpitala National Taiwan University Hospital w Tajpej. W zgodzie z zasadami liczenia lat (East Asian age reckoning) organizacja Dharma Drum Mountain potwierdza, że Mistrz Sheng Yen zmarł w wieku 80 lat. Według kalendarza zachodniego przyjmuje się, że Sheng Yen żył 79 lat. Zmarłemu Mistrzowi hołd złożyli prezydent Tajwanu Ma Ying-jeou i jego zastępca Vincent Siew, przewodnicząca DPP Tsai Ing-wen, aktor, trener i mistrz Wushu Jet Li oraz aktorka Brigitte Lin.

W swojej ostatniej woli Sheng Yen zastrzegł, by nie prowadzano wystawnych ceremonii pogrzebowych oraz by nie stawiano pomników. Ciało Sheng Yena zostało poddane kremacji na terenie ogrodu Life Memorial Garden w pobliżu świątyni. Jego prochy podzielone na pięć części przekazano na ręce opata klasztoru, starszych uczniów, prezydenta, wiceprezydenta oraz świeckich[6][7]. Po śmierci Sheng Yena na terenie klasztoru Dharma Drum Mountain spadł ulewny deszcz.

Spadkobiercy Dharmy[edytuj | edytuj kod]

W linii Mistrza Sheng Yena spadkobierca Dharmy otrzymuje przekaz Dharmy na podstawie jej lub jego bezinteresownemu wkładowi w rozwój organizacji Dharma Drum Mountain oraz osobistemu doświadczeniu w chan. Tylko kilku z nich otrzymali inka, to jest pieczęć potwierdzenia doświadczenia Własnej Natury. Kilku z uczniów otrzymali Inka, ale nie otrzymali przekazu Dharmy przez śmiercią Sheng Yena. Nie wszyscy spadkobiercy Dharmy są wykwalifikowani, by służyć przewodnictwem innym w praktyce chan ale jedynie ci, których otrzymali Inka.

Poniżej jest lista osób, zarówno kobiet i mężczyzn, którzy otrzymali przekaz Dharmy.

Poniżej jest lista tych, którzy otrzymali Inka.

Osoby które, otrzymały Inka[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

W kolejności alfabetycznej:

  • Sheng Yen, Attaining the Way: A Guide to the Practice of Chan Buddhism. Shambhala Publications, 2006. ISBN 978-1-59030-372-6.
  • Sheng Yen, Bęben Dharmy. Istota i codzienność praktyki czan. Warszawa: Pracownia Autorska Domy Polskie, 2000. ISBN 83-906909-1-8.
  • Sheng Yen, Complete Enlightenment - Zen Comments on the Sutra of Complete Enlightenment. Shambhala Publications, 1998. ISBN 978-1-57062-400-1.
  • Sheng Yen, Dharma Drum: The Life & Heart of Ch'an Practice. Shambhala Publications, 2006. ISBN 978-1-59030-396-2.
  • Sheng Yen, Faith in Mind: A Guide to Chan Practice. Dharma Publishing, 1987. ISBN 978-0-9609854-2-5.
  • Sheng Yen, Getting the Buddha Mind: On the Practice of Chan Retreat. North Atlantic Books, 2005. ISBN 978-1-55643-526-3.
  • Sheng Yen and Dan Stevenson, Hoofprint of the Ox: Principles of the Chan Buddhist Path As Taught by a Modern Chinese Master. Oxford University Press, 2002. ISBN 0-19-515248-4.
  • Sheng Yen (ed. John Crook), Illuminating Silence: The Practice of Chinese Zen. Watkins, 2002. ISBN 1-84293-031-1.
  • Sheng Yen, Orthodox Chinese Buddhism. Dharma Drum, 2007. ISBN 1-55643-657-2. Online text
  • Sheng Yen, Osiąganie umysłu Buddy. Warszawa: Pracownia Autorska Domy Polskie, 1998. ISBN 83-906909-2-6.
  • Sheng Yen, Ox-herding at Morgan's Bay. Dharma Drum, 1988. ISBN 0-9609854-3-3.
  • Sheng Yen, Rozświetlanie ciszy. Mowy Mistrza Szeng-jena z odosobnień czan. Warszawa: Pracownia Autorska Domy Polskie, 1999. ISBN 83-906909-4-2.
  • Sheng Yen, Setting in Motion the Dharma Wheel. Dharma Drum Publications, 2000. ASIN B001HPIU4K.
  • Sheng Yen, Shattering the Great Doubt: The Chan Practice of Huatou. Shambhala, 2009. ISBN 978-1-59030-621-5.
  • Sheng Yen, Song of Mind: Wisdom from the Zen Classic Xin Ming. Shambhala, 2004. ISBN 1-59030-140-4.
  • Sheng Yen, Subtle Wisdom: Understanding Suffering, Cultivating Compassion Through Ch'an Buddhism. Image, 1999. ISBN 978-0-385-48045-1.
  • Sheng Yen, The Infinite Mirror: Commentaries on Two Chan Classics. Shambala, 2006. ISBN 978-1-59030-398-6.
  • Sheng Yen, The Method of No-Method: The Chan Practice of Silent Illumination. Shambhala, 2008. ISBN 1-59030-575-2.
  • Sheng Yen, The Poetry of Enlightenment: Poems by Ancient Chan Masters. Shambala, 2006. ISBN 978-1-59030-399-3.
  • Sheng Yen, The Six Paramitas: Perfections of the Budhisattva path, a commentary. Dharma Drum, 2002. ASIN B0006S8EYU.
  • Sheng Yen, The Sword of Wisdom: A Commentary on the Song of Enlightenment. North Atlantic Books, 2002. ISBN 978-1-55643-428-0.
  • Sheng Yen, There Is No Suffering: A Commentary on the Heart Sutra. Dharma Drum, 2002. ISBN 1-55643-385-9.
  • Sheng Yen, Zen Wisdom. North Atlantic Books, 2002. ISBN 978-1-55643-386-3.

Autobiografia :

  • Sheng Yen, Footprints in the Snow: The Autobiography of a Chinese Buddhist Monk. Doubleday Religion, 2008. ISBN 978-0-385-51330-2.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dharma Drum Retreat Center: About Us: Meditation Classes, Meditation Retreat, Chan Meditation, Zen Retreat. [dostęp 2011-07-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-20)].
  2. ↑ Chan Master Sheng Yen. Dharma Drum Mountain, 2006-01-10. [dostęp 2009-02-08].
  3. ↑ Reviewing Master Sheng-yen's Talk: The Strength to be at Peace. Business Weekly Taiwan, 2009-02-09. [dostęp 2009-02-09].
  4. ↑ Chronology of Master Sheng-yen, ddm.org.tw. [dostęp 2011-07-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-03-25)].
  5. ↑ Biography of Master Sheng-yen, ddm.org.tw. [dostęp 2011-07-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-03-18)].
  6. ↑ The Will of Master Sheng Yen. Dharma Drum Mountain, 2009-02-05. [dostęp 2009-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-21)].
  7. ↑ 聖嚴法體燒出舍利子舍利花

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sheng-Yen&oldid=72845439”