Siarhiej Pielasa
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1976 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz |
| Alma Mater |
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie |
| Pracodawca | |
Siarhiej Pielasa (biał. Сяргей Пеляса, ros. Сергей Пелеса, Siergiej Pielesa; ur. w 1976 w Łunińcu) – białoruski dziennikarz pracujący w Polsce, sekretarz prasowy, prowadzący i redaktor wielu programów i filmów dokumentalnych nadającej z Polski białoruskojęzycznej stacji telewizyjnej Biełsat TV.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1976 roku w Łunińcu, w rejonie łuninieckim obwodu brzeskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. Dzieciństwo i młodość spędził w Kobryniu[1]. Od ok. 1996 roku studiował budownictwo na Brzeskim Państwowym Uniwersytecie Politechnicznym. Działał w niezależnej organizacji młodzieżowej Młodzi Socjaldemokraci – Młoda Hramada. W 1998 roku został skreślony z listy studentów, formalnie w wyniku niezaliczenia egzaminu, jednak zdaniem Pielasy była to represja za jego działalność społeczną[2]. Przeprowadził się do Polski. Od 2000 roku[3] studiował na Wydziale Politologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, który ukończył[4] na kierunku stosunków międzynarodowych. W czasie studiów w Polsce zaczął zajmować się mediami obywatelskimi dzięki międzynarodowym projektom[1].
Współpracuje z nadającą z Polski białoruskojęzyczną stacją telewizyjną Biełsat TV od początku jej istnienia[1]. Pełnił funkcję sekretarza prasowego stacji[5]. W 2011 roku był redaktorem prowadzącym w sekretariacie programowym stacji[4]. Jest wydawcą i redaktorem międzynarodowego magazynu PraSwiet, redaktorem cyklu Ludskija sprawy (pol. Ludzkie sprawy) Alaksandra Zaleuskiego oraz serii reportaży z Ukrainy pod ogólną nazwą Rewalucyja (pol. Rewolucja). Jest współautorem pomysłu i redaktorem cyklu Historyja pad znakam Pahoni (pol. Historia pod znakiem Pogoni)[1], autorem filmu dokumentalnego-reportażu Żywie Biełaruś. Za kadram (pol. Żywie Biełaruś. Za kadrem), pokazującego przebieg realizacji filmu Krzysztofa Łukaszewicza Żywie Biełaruś![6], autorem reportaży Rewalucyja on-łajn (pol. Rewolucja on-line) i współautorem reportażu Rewalucyja. Dedlajn (pol. Rewolucja. Deadline). Prowadzi program Reparter (pol. Reporter)[1]. We wrześniu 2008 roku reprezentował telewizję Biełsat TV podczas pikniku obywatelskiego na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie[7].
Od 2008 do kwietnia 2014 roku pracował jako redaktor cyklu filmów dokumentalnych Niewiadomaja Biełaruś (pol. Białoruś nieznana)[1]. Wchodził w skład kierownictwa produkcji polskiego filmu Mińsk od świtu do zmierzchu z 2011 roku[8]. Zawodowo interesuje się bezpieczeństwem międzynarodowym, problematyką wojskową i historią[1]. Poświęca uwagę stosunkom białorusko-polskim[3].
Poglądy[edytuj | edytuj kod]
Zdaniem Siarhieja Pielasy Białoruś pod rządami Alaksandra Łukaszenki nie jest państwem demokratycznym. Występują na niej problemy z wolnością obywatelską, a także z białoruską kulturą i językiem, który został odsunięty w bardzo wąskie getto. Pielasa krytykuje decyzję władz z 1995 roku o zmianie symboli państwowych Białorusi (biało-czerwono-białej flagi i herbu Pogoni) na symbole nawiązujące do radzieckich. Pozytywnie natomiast odnosi się do faktu, że kraj zdołał zachować niepodległość i jest de facto podmiotem prawnym. Według niego w społeczeństwie białoruskim ukształtowała się tożsamość państwowa, należy jednak walczyć o umacnianie tożsamości narodowej Białorusinów oraz wolności obywatelskiej. Białoruś powinna odzyskać osiągnięcia lat. 90., integrować się ze strukturami europejskimi, budować demokrację i praworządność, a także stworzyć samorząd, który zdaniem Pielasy praktycznie nie istnieje[9].
Nagrody[edytuj | edytuj kod]
15 sierpnia 2001 roku w Cieszynie Siarhiej Pielasa otrzymał tytuł Cudzoziemskiego Mistrza Języka Polskiego na IV Sprawdzianie z języka polskiego w ramach Letniej Szkoły Języka i Kultury Polskiej Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach[3]. Rok później zasiadał jako honorowy członek w jury tego sprawdzianu[10].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Siarhiej Pielasa jest żonaty, ma dwoje dzieci – bliźnięta córkę i syna. W wolnym czasie zajmuje się airsoftem, fotografią analogową i jazdą na rowerze[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Сяргей Пеляса. Biełsat TV. [dostęp 2016-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-01)]. (biał.).
- ↑ Paweł P. Reszka, Małgorzata Bielecka-Hołda. Rektor nie polityk. „GW Lublin”. Nr 14, s. 1, 2011-01-19. Lublin: Agora S.A. ISSN 0860-908X.
- ↑ a b c Pilny mistrz. „GW Katowice”. Nr 190, s. 2, 2001-08-16. Katowice: Agora S.A. ISSN 0860-908X.
- ↑ a b Siarhei Pelesa. VI. dni kultury białoruskiej. [dostęp 2016-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-17)].
- ↑ Rafał Geremek, Jarosław Murawski. Biełsatowcy z TVP. „Newsweek Polska”. Nr 5, s. 72–74, 2009-02-01. Warszawa: Axel Springer Polska. ISSN 1642-5685.
- ↑ Дзеля каго здымаўся фільм «Жыве Беларусь»?. Radio Swaboda, 2013-07-16 22:00. [dostęp 2016-09-01]. (biał.).
- ↑ Grzegorz Szymanik. Obywatele wzięli Krakowskie. „Gazeta Stołeczna”. Nr 222, s. 3, 2008-09-22. Warszawa: Agora S.A. ISSN 0860-908X.
- ↑ Mińsk od świtu do zmierzchu. FilmPolski.pl. [dostęp 2016-09-01].
- ↑ Mamy niepodległość, ale chcemy Europy i wolności. tvp.info, 2011-08-25 13:24. [dostęp 2016-09-01].
- ↑ Jubileuszowi mistrzowie języka polskiego… z zagranicy. Uniwersytet Śląski w Katowicach, 2002-08-25. [dostęp 2016-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-13)].