Siergiej Szachowskoj
| |
| Data i miejsce urodzenia |
14 czerwca 1852 |
|---|---|
| Data śmierci |
12 października 1894 |
| gubernator czernihowski | |
| Okres |
od 16 sierpnia 1881 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| gubernator estoński | |
| Okres |
od 4 kwietnia 1885 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Siergiej Władimirowicz Szachowskoj (ur. 14 czerwca 1852, zm. 12 października 1894) – rosyjski urzędnik, gubernator estoński w latach 1885-1894.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z rodziny szlacheckiej z guberni twerskiej. Ukończył studia na Uniwersytecie Moskiewskim, po czym został zatrudniony w ministerstwie spraw zagranicznych, a następnie spraw wewnętrznych[1]. Pracował w konsulacie rosyjskim w Dubrowniku (Raguzie)[2]. W czasie wojny rosyjsko-tureckiej (1877-1878) przeniósł się do Odessy, gdzie przyjmował rosyjską ambasadę ewakuowaną z Istambułu[2]. Następnie udał się do Bukaresztu oraz Bułgarii, i tam wspomagał wysiłek wojenny Rosji, m.in. poprzez organizowanie punktów medycznych Czerwonego Krzyża[2]. Po zakończeniu działań wojennych został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, jako zaś wysłannik Ministerstwa Spraw Wewnętrznych otrzymał zadanie zbadania problemu pogromów żydowskich, do których w tym czasie dochodziło w południowej Rosji.
W latach 1883–1885 był gubernatorem czernihowskim. 4 kwietnia 1885 został przeniesiony do guberni estońskiej[1].
Okres sprawowania przez Szachowskiego i jego następców obowiązków gubernatora był czasem najbardziej nasilonej rusyfikacji Estonii[3], zgodnie z ogólną polityką cara Aleksandra III[1]. Postanowił zmusić lokalnych niemieckich urzędników do używania w korespondencji języka rosyjskiego. Przyczynił się do uchwalenia 14 września 1885 r. prawa regulującego zasady prowadzenia spraw i wymiany korespondencji urzędowej (Правила о производстве делъ и ведены переписки на русскомъ языке присутственными местами и должностными лицами Лифляндской, Эстляндской и Курляндской губершй), zgodnie z którym język rosyjski stał się na terenie guberni bałtyckich językiem urzędowym. Wbrew dominującym we władzach Tallinna Niemcom w czasie wyborów municypalnych popierał blok estońsko-rosyjski[2]. Podjęto wówczas próbę nawrócenia na prawosławie chłopskiej ludności Estonii, pragnąc doprowadzić do powtórzenia sytuacji z lat 40. XIX w., gdy religię tę przyjęło ok. 47 tys. z nich[4][a][b]. Szachowski rozwinął szereg inicjatyw na rzecz propagowania prawosławia. Uzyskał dotację rządową w wysokości 420 tys. rubli na cele budowy nowych cerkwi, rozpoczął prace przygotowawcze do budowy soboru św. Aleksandra Newskiego w Tallinnie[c]; nie dożył jednak jej ukończenia[1]. Wznowił również starania o budowę nowego monumentalnego soboru w robotniczej dzielnicy Narwy. Także w tym wypadku poświęcenie obiektu - soboru Zmartwychwstania Pańskiego - miało miejsce już po jego śmierci[5].
Czynił starania na rzecz utworzenia odrębnej eparchii rewelskiej[d], której zwierzchnikiem zostałby Estończyk. Działania te nie zostały zakończone sukcesem z powodu sprzeciwu biskupa ryskiego, jak również różnic zdań wśród członków Świątobliwego Synodu Rządzącego w sprawie kandydata na biskupa rewelskiego, jak również co do sensowności samego powoływania nowej eparchii[1]. W decydujący sposób przyczynił się do powstania żeńskiego Monasteru Piuchtickiego[1].
Siergiej Szachowskoj zmarł nagle w 1894 i zgodnie ze swoją wolą został pochowany na terenie letniej rezydencji w sąsiedztwie Monasteru Piuchtickiego. Wdowa po nim, Jelizawieta Szachowska (zd. Milutina) wzniosła na jego grobie cerkiew św. Sergiusza z Radoneża, która po jej śmierci w 1939, razem z domem, przeszła we władanie monasteru[1].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Większość konwertytów działała przy tym z pobudek materialnych, licząc na dodatkowe przydziały ziemi. Ich przywiązanie do nowego wyznania okazało się przy tym nietrwałe; już po niecałych dwudziestu latach od opisywanych wydarzeń liczbę aktywnych wiernych w tej grupie szacowano na nie więcej niż jedną dziesiątą. Por. McGuckin J.A.: The encyclopedia of Eastern Orthodox Christianity. John Wiley and Sons, 2011, s. 226–228. ISBN 978-1-4051-8539-4.
- ↑ Istnieją źródła wskazujące, że na przełomie XIX i XX w. w Estonii część konwertytów pragnęła świadomie przyjąć prawosławie, bez przymusu ze strony władz rosyjskich. Por. S. Miannik, Gubiernator Estłandii. T. Raun pisze o obecności w społeczeństwie trzech opcji narodowościowych: tradycyjnej niemieckiej, rodzącego się estońskiego ruchu narodowego i opcji rosyjskiej (która musiała wiązać się z prawosławiem). Por. T. Raun, Estonia and the Estonians, Hoover Press 2001, s.57-59
- ↑ Ówczesna nazwa miasta - Rewel.
- ↑ Terytorium Estonii znajdowało się w jurysdykcji eparchii ryskiej i mitawskiej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g S. Miannik, Gubiernator Estłandii(ros.)
- ↑ a b c d Paweł Stefanek, Siergiej Szachowski (1852–1894) – konserwatysta czy modernizator? Maria Lawrenz, Bożena Sadurska, Paulina Tompa (red.), [w:] Człowiek a historia. Ludzie i wydarzenia, Piotrków Trybunalski 2015, s. 44- 61, ISBN 978-83-938683-1-5.
- ↑ T. Raun, Estonia and the Estonians, Hoover Press 2001, s.59
- ↑ McGuckin J.A.: The encyclopedia of Eastern Orthodox Christianity. John Wiley and Sons, 2011, s. 226–228. ISBN 978-1-4051-8539-4.
- ↑ Нарвский Воскресенский Кафедральный собор - История [online], www.narvasobor.ee [dostęp 2017-05-16].(ros.)