Sikora

Sikora – polskie nazwisko przydomkowe, jedno z najstarszych w Polsce. Dość rozpowszechnione w Polsce (nosi je ok. 40 000 osób), występuje także w Niemczech, Czechach, Austrii oraz USA.

Historia

Najstarszą udokumentowaną osobą o nazwisku Sikora, był wspomniany w 1389 r. Piotr Sikora z Kelczowej Woli (nobilus Petrus Szicora de Kelczoua Vola - krakowskie akta sądowe). Na przełomie XIV i XV w. Sikorowie byli przedstawicielami rodów zarówno rycerskich jak i mieszczańskich. Wzmianki o rodzinach z nazwiskiem lub przydomkiem Sikora występują w dokumentach z tego okresu, powstałych na terenach Małopolski, Wielkopolski, ziemi sieradzkiej i Pomorza.

W zachowanych dokumentach występują dwa rody szlacheckie noszące to nazwisko - herbu Lis oraz Ślepowron, a także rodziny kilku innych rodów (nazwisk) używające przydomku Sikora. Sikorę herbu Lis odnajdujemy w „Nieznanej szlachcie polskiej i jej herbach” Wiktora Wittyga. Wymienia on Wojciecha Sikorę herbu lis z Kamieńca, który w roku 1545 w Krakowie kwituje skarb koronny na piechotę kamieniecką. Sikorę herbu Ślepowron widzimy w „Wypisach heraldycznych z ksiąg poborowych” opracowanych przez Franciszka Ksawerego Piekosińskiego – Sikora Serafin dziedzic wsi Sikory Tomkowięta (par. Saraska), współdziedzic wsi Sikory - Janowięta (par. Saraska), herbu Ślepowron. Warto przy tym zaznaczyć, że Sikorowie z Podlasia byli jednym z wielu rodów szlacheckich pochodzących z Mazowsza, które pod koniec XIV wieku książę mazowiecki Janusz I przeniósł na ziemię podlaską - ziemię, którą otrzymał z rąk Władysława Jagiełły.

Jak pisze Zygmunt Gloger w XV i XVI stuleciu zaczęły wchodzić w zwyczaj nazwiska zakończone na ski i Sikorowie poczęli zwać się Sikorskimi – Sikorskimi herbu Lis zwanym także Mzura (prawdopodobnie z gniazdem rodowym Sikorzyce – „Poczet szlachty galicyjskiej i bukowińskiej”) i Sikorskimi herbu Ślepowron z Sikor.

Poza rodami szlacheckimi nazwisko Sikora występuje także wśród rodzin mieszczańskich oraz licznie wśród rodzin chłopskich. Wynika to z popularności przydomków pochodzących od nazw zwierząt.

Ludzie o nazwisku Sikora

• Adam Sikora (strona ujednoznaczniająca)
• Agata Sikora (ur. 1983) – polska kulturoznawczyni, krytyczka literacka i eseistka
• Aleksander Sikora (ur. 1990) – polski prezenter telewizyjny
• Bernard Sikora (ok. 1494) – szlachcic polski
• Bogusław Sikora (1923–1980) – naukowiec
• Bożena Sikora-Giżyńska (ur. 1960) – szachistka polska
• Dariusz Sikora (ur. 1958) – polski hokeista
• Dionizy Sikora (ur. 1858) – polski rzeźbiarz ze Lwowa
• Dorota Sikora (ur. 1981) – polska judoczka
• Franciszek Sikora (1910–1973) – polski nauczyciel i działacz społeczny
• Genowefa Sikora (ur. 1933) – polska działaczka społeczna
• Ignacy Sikora (1882–1969) – działacz narodowy na Śląsku
• Jan Sikora (strona ujednoznaczniająca)
• Krzysztof Sikora (strona ujednoznaczniająca)
• Maciej Sikora (ok. 1421) – rycerz polski
• Marek Sikora (strona ujednoznaczniająca)
• Marian Sikora (strona ujednoznaczniająca)
• Natalia Sikora – polska aktorka i piosenkarka
• Paweł Sikora (strona ujednoznaczniająca)
• Rafał Sikora (ur. 1987) – polski lekkoatleta, chodziarz
• Sławomir Sikora (strona ujednoznaczniająca)
• Stanisław Sikora (strona ujednoznaczniająca)
• Tomasz Sikora (strona ujednoznaczniająca)
• Wacław Józef Sikora (1929–1981) – geolog
• Wawrzyniec Sikora (1874–1906) – działacz włościański, korespondent czasopism ludowych
• Wincenty Sikora (1878 – 1958) – nauczyciel gimnazjalny
• Virginia Sikora – działaczka polonijna w USA
• Władysław Sikora (ur. 1955) – polski artysta kabaretowy
• Wojciech Sikora (strona ujednoznaczniająca)
• Zbigniew Sikora (1924–1970) – oficer WP i organów bezpieczeństwa PRL

Zobacz też

• Sikorski

Bibliografia

• Antoni Siemiątkowski, Skaradkiewicz Patrycy „Polski słownik biograficzny”, Warszawa-Kraków 1996-1997
• Horst Naumann (red.) „Familiennamenbuch”, Leipzig 1987
• Wiktor Wittyg „Nieznana szlachta polska i jej herby”, Warszawa 1998
• Witold Taszycki (red.) „Słownik Staropolskich Nazw Osobowych”, t. V, Wrocław 1980, s. 74
• Zygmunt Gloger „Geografia historyczna ziem dawnej Polski”, Kraków 1903