Sikorski III

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Herb Sikorski II

Sikorski III (Sykorski, Mężyk, Menzyk, Menzyk-Sikorski, Mężyk-Sikorski)kaszubski herb szlachecki.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego[1]:

W polu srebrnym trzy sikory czarne, dwie dziobami do siebie, nad jedną. Klejnot: nad hełmem w koronie sikora jak w godle. Labry czarne, podbite srebrem.

Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

Herb znany z publikacji niemiecko i polskojęzycznych. Przytaczają go: Ledebur (Adelslexikon der preussichen Monarchie von...), Nowy Siebmacher (jako Sikorski II i Sikorski I), Ostrowski (jako Sikorski III) oraz Żernicki (Der polnische Adel, jako Menzyk i Sikorski).

Rodzina Sikorskich[edytuj | edytuj kod]

Herb używany w gałęzi Sikorskich osiadłej w XVIII-XIX wieku w ziemi bytowskiej, używającej przydomka Mężyk, a także nazwiska Kłączyński.

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Sikorski (Schikorski, Sicorsky, Sikorsky, Sykorski, Sykorsky) z przydomkiem Mężyk (Menzyk) oraz nazwiska odmiejscowego Kłączyński (Klosczynski).

Sikorscy z Kaszub znani głównie byli z herbem Cietrzew. Z takim też herbem wylegitymowali się w Królestwie Polskim. Wariantem tego herbu był Sikorski I. Istniały też inne herby przypisywane tej rodzinie, powstałe, jak się zdaje, jako herby mówiące: Sikorski II, Sikorski III, Sikorski IV i Sikorski V.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104–108. ISBN 978-83-247-0100-1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Przemysław Pragert: Herbarz szlachty kaszubskiej T.3. Gdańsk: Wydawn. BiT, 2009, s. 169-173, 272. ISBN 978-83-927383-6-7.