Sillimanit
| |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
krzemian glinu (Al2SiO5) |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
6,5 |
| Przełam |
nierówny |
| Łupliwość |
doskonała |
| Pokrój kryształu |
tworzy w skałach skupienia fibrolitowe-mętnożółtawe |
| Układ krystalograficzny |
rombowy |
| Gęstość minerału |
3,2 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
biało szara, brunatnawa lub zielonawa |
| Rysa |
biała |
| Połysk |
szklisty |
Sillimanit, sylimanit, silimanit – minerał, odmiana polimorficzna krzemianu glinu.
Nazwa pochodzi od nazwiska amerykańskiego geologa i chemika Benjamina Sillimana (1779–1864)[1][2].
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Sylimanit należy do krzemianów wyspowych. Tworzy on w skałach wydłużone kryształy, słupki i pręciki ułożone w równoległe pakiety, subtelnie włókniste formy noszą nazwę fibrolitu. Cienkie płytki minerału są bezbarwne. Charakter optyczny minerału dodatni; nie rozkłada się w kwasach.
Odmiany polimorficzne: andaluzyt (forma niskociśnieniowa) i kyanit (dysten; forma wysokociśnieniowa)[3].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Występuje w skałach przeobrażonych metamorficznych. Powstał pod wpływem wysokiej temperatury, w zróżnicowanych ciśnieniach[3]. Typowy minerał skał metamorficznych, głównie gnejsów i łupków łyszczykowych.
Miejsca występowania: Hiszpania, Rosja, Chiny, Indie, Kenia, RPA, Kanada, USA, Australia.
W Polsce występuje w Tatrach i Sudetach (Góry Sowie, Złote, Izerskie, okolice Strzelina).
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- w przemyśle używane do produkcji materiałów ogniotrwałych, kwasoodpornych i ceramiki szlachetnej,
- w odlewnictwie jako sproszkowany materiał wysokoogniotrwały używany jest do wykonywania masy formierskiej,
- niektóre odmiany jako kamienie szlachetne.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sillimanite mineral information and data. mindat.org. [dostęp 2015-01-20].
- ↑ Sillimanite. rruff.info. [dostęp 2015-01-20].
- ↑ a b Whitney, Donna L.. Coexisting andalusite, kyanite, and sillimanite: Sequential formation of three Al2SiO5 polymorphs during progressive metamorphism near the triple point, Sivrihisar, Turkey. „American Mineralogist”. 87 (4), s. 405-416, 2002. (dostęp płatny)