Siodło pod Parchowatką
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
900 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Beskidu Sądeckiego  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°27′19,7″N 20°47′39,4″E/49,455472 20,794278
| |
Siodło po Parchowatką (900 m) – przełęcz w Beskidzie Sądeckim w bocznym grzbiecie Pasma Jaworzyny oddzielającym dolinę Łomniczanki od doliny Wierchomlanki. Przełęcz znajduje się w nim pomiędzy szczytami Parchowatki (1004 m) i Łazisk (941 m). Zachodnie stoki spod przełęczy opadają do doliny Łomniczanki i spływa z nich potok Wapnik (dopływ Łomniczanki), stoki wschodnie opadają do doliny Potaszni (dopływ Wierchomlanki)[1].
Rejon przełęczy, jak również jej stoki dawniej był bezleśny. Na mapie WIG z około 1930 r. całe wschodnie stoki od dna doliny Potaszni po przełęcz pod Parchowatką zaznaczone są jako łąki i pola uprawne, na których stało wiele zabudowań. Mieszkali tutaj Łemkowie, którzy po II wojnie światowej zostali wysiedleni. Opuszczone pola zarastają krzewami i lasem, ale nadal są jeszcze dobrym punktem widokowym. Bezleśne obszary znajdują się również na stokach zachodnich, opadających do doliny Łomniczanki. Są to tzw. Lichoniowe Góry[2].
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Łomnica-Zdrój – Siodło pod Parchowatką – Łaziska – Wargulszańskie Góry – Schronisko PTTK na Hali Łabowskiej. Czas przejścia 3 h, ↓ 2.15 h
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Beskid Sądecki. Mapa 1:50 000. Kraków: Wyd. „Compass”, 2011. ISBN 978-83-7605-080-5.
- ↑ Bogdan Mościcki: Beskid Sądecki i Małe Pieniny. Pruszków: Oficyna Wyd. „Rewasz”, 2007. ISBN 978-83-89188-65-6.