Skalikurek andyjski

Skalikurek andyjski
	Rupicola peruvianus
	(Latham, 1790)
	; Samiec
	; Samica
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	wróblowe
Podrząd	tyrankowce
Rodzina	bławatnikowate
Podrodzina	bławatniki
Plemię	Rupicolini
Rodzaj	Rupicola
Gatunek	skalikurek andyjski
Synonimy
	[Pipra] peruviana Latham, 1790; Rupicola peruviana (Latham, 1790);
	[Pipra] peruviana Latham, 1790; Rupicola peruviana (Latham, 1790);
Podgatunki
	R. p. sanguinolentus Gould, 1859; R. p. peruvianus (Latham, 1790); R. p. aequatorialis Taczanowski, 1889; R. p. saturatus Cabanis & Heine, 1860;
	R. p. sanguinolentus Gould, 1859; R. p. peruvianus (Latham, 1790); R. p. aequatorialis Taczanowski, 1889; R. p. saturatus Cabanis & Heine, 1860;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Skalikurek andyjski^[4] (Rupicola peruvianus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny bławatnikowatych (Cotingidae).

Morfologia: Długość ciała 30,5–32 cm^[2]. Sylwetka bardzo podobna do skalikurka gujańskiego. Samiec – upierzenie szkarłatne lub pomarańczowoczerwone (zależy od podgatunku). Ogon oraz skrzydła czarne z szerokimi białymi lotkami III rzędu. Samica – ciemna, czerwonawobrązowa, z białymi oczami i małym czubkiem.

Zasięg, środowisko: Występuje od pogórza do średnich partii Andów, od zachodniej Wenezueli do zachodniej Boliwii. Zamieszkuje zalesione wąwozy, często w pobliżu rzek. Spotykany w przedziale wysokości 500–2400 m^[3].

R. peruvianus sanguinolentus – zachodnia Kolumbia i zachodni Ekwador
R. peruvianus aequatorialis – wschodnia Kolumbia, zachodnia Wenezuela, wschodni Ekwador i północno-wschodnie Peru
R. peruvianus peruvianus – środkowe Peru
R. peruvianus saturatus – południowo-wschodnie Peru i zachodnia Boliwia

Zachowanie: Toki skalikurka andyjskiego różnią się od toków skalikurka gujańskiego tym, że odbywają się na drzewach, a nie na ziemi. Poza tokowiskami obserwowane zazwyczaj samotnie. Żerują na owocujących drzewach.

Status: Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje skalikurka andyjskiego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako rzadki i rozmieszczony plamowo. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy ze względu na utratę siedlisk^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Rupicola peruvianus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c Snow, D.: Andean Cock-of-the-rock (Rupicola peruvianus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2016. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-19)].
↑ ^a ^b ^c Rupicola peruvianus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Rupicolini Bonaparte, 1853 (wersja: 2020-01-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-03-05].
↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Cotingas, manakins, tityras, becards. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-06]. (ang.).

Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 1994. ISBN 83-7073-059-0.

Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).