Sorocko
49°22′42″N 25°50′44″E/49,378333 25,845556 Kościół rzymskokatolicki w Sorocku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Powierzchnia |
3,860 km² |
| Populacja • liczba ludności • gęstość |
|
| Nr kierunkowy |
+380 3551 |
| Kod pocztowy |
47620 |
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
| 49°22′42″N 25°50′44″E/49,378333 25,845556
| |
Sorocko (ukr. Сороцьке, Soroćkie) – wieś w rejonie trembowelskim.
Pod koniec XIX w. część wsi nazywała się Mytnica[1]. W Galicji w powiecie skałackim, w II RP w trembowelskim. Pod okupacją niemiecką istniała gmina Sorocko w Kreishauptmannschaft Tarnopol.
W 1870 r. hr. Wacław Baworowski kupił Serocko dla swojego syna Michała, tworząc tu mocno rozwinięty folwark z kuźniami, cegielniami i wapiennikami oraz sadami owocowymi.
W okresie międzywojennym we wsi przeważali Ukraińcy, działała tu silna placówka OUN. Polaków stanowili 25% mieszkańców. Po wkroczeniu Sowietów ostatnia właścicielka Sorocka, Maria Baworowska, została aresztowana przez NKWD. Zmarła w 1940 r. w więzieniu w Tarnopolu[2].
W 1944 r. nacjonaliści ukraińscy z UPA dokonali zbrodni w Sorocku, zabijającej łącznie 112 Polaków, w tym miejscowego proboszcza ks. Adama Drzyzgę[3].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- pałacyk secesyjny, wzniesiony przez Baworowskich na miejscu rozebranego dworu, zbudowanego w stylu klasycystycznym. Obiekt, otoczony sporym parkiem, został zniszczony przez wojska rosyjskie w 1914 r. Po II wojnie światowej prawie całkowicie rozebrany[4][5].
- kościół rzymskokatolicki pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy – murowany, neogotycki, trójnawowy, z wieżą na frontonie. Do II połowy XIX rzymskokatoliccy mieszkańcy wsi należeli do parafii św. Wacława w Baworowie. W 1865 r. zbudowali w Sorocku własną kaplicę. W 1902 r. arcybiskup lwowski Józef Bilczewski poświęcił kamień węgielny pod kościół filialny W 1907 r. kościół ten, wzniesiony z fundacji właścicieli ziemskich Michała Wiktora Baworowskiego (1860–1933) i jego małżonki Marii Seweryny z Dunin-Borkowskich (1862–1919), został konsekrowany. Projektantem był Michał Kowalczyk. W 1909 r. powstała tu ekspozytura parafialna, a w 1925 r. odrębna parafia, posiadająca kaplice filialne we wsiach Iławcze i Kozówka oraz 2 tys. wiernych. Po II wojnie kościół zamieniono na magazyn, w wyniku pożaru w 1970 r. popadł on w ruinę[6][5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mytnica 3.), część Sorocka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 847.
- ↑ Ukrainazdjęcia··0 Komentarzy·1 min read··237 views, Sorocko [online], lwow.info, 3 września 2020 [dostęp 2023-03-16] (pol.).
- ↑ Henryk Komański, Szczepan Siekierka, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946, wyd. 2, Wrocław: Nortom, 2006, s. 414–416, ISBN 83-89684-61-6, ISBN 978-83-89684-61-5, OCLC 156875487.
- ↑ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 7: Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1995, s. 178–183, ISBN 83-04-04229-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
- ↑ a b Najbardziej fotogeniczny kościół Ziemi Tarnopolskiej [online], Nowy Kurier Galicyjski, 26 listopada 2019 [dostęp 2023-03-16] (pol.).
- ↑ SOROCKO. Dawny kościół pw. Matki Bożej Neustającej Pomocy (1902 – 1907). Tarnopolski obw., Tarnopolski r-n (Trembowelski r-n) | Kościoły i kaplice Ukrainy [online], rkc.in.ua [dostęp 2023-03-16].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Sorocko, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 81.
- Informacje na stronie Rady Najwyższej (ukr.)