Sowica cynobrowa
| Ninox ios[1] | |
| Rasmussen, 1999 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
sowica cynobrowa |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
Sowica cynobrowa[3] (Ninox ios) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae), podrodziny sowic. Występuje endemicznie na wyspie Celebes. Niezagrożony wyginięciem.
Taksonomia i odkrycie[edytuj | edytuj kod]
Holotyp zebrano w nocy z 5 na 6 kwietnia 1985 roku na terenie Parku Narodowego Bogani Nani Wartabone w północnej części wyspy Celebes, na wysokości 1120 m n.p.m. Początkowo okaz uznany za czerwonawą formę sowicy ochrowej (N. ochracea)[4]. Nie wyróżnia się podgatunków[5].
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Gatunek endemiczny dla wyspy Celebes; od czasu zebrania holotypu obserwowany niewiele razy[6]. Całkowity zasięg występowania szacowany na 3700 km². Zasiedla wyżynne lasy w centralnej i północnej części wyspy[7].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Wymiary podane zostały dla holotypu. Dziób mierzy 17,9 mm, skrzydło 172 mm, ogon 97 mm, skok 22,6 mm, z tego 11,6 mm stanowi część nieopierzona. Masa czaszki wynosi 78 g. Upierzenie luźne, skrzydła zaostrzone na końcu w porównaniu do innych sów, brak plamek na szlarze. Upierzenie w większości czerwonokasztanowe. Skrzydła i ogon rude, pokryte cienkimi czarnymi pasami. Na pokrywach skrzydłowych II rzędu trójkątne białe plamy, na nich zaś V-kształtne ciemne wzory. Tęczówki i nogi żółte[4].
Behawior[edytuj | edytuj kod]
Zebrany holotyp (będący samcem) prawdopodobnie był po odbytych lęgach. Przypuszczalnie żerowanie odbywa się podobnie jak u sowników (Aegotheliformes). Holotyp był również w trakcie pierzenia; pokrywy skrzydłowe II rzędu były przepierzone, zaś w ogonie brakowało dwóch sterówek. Poza tym biologia gatunku nieznana[4].
Status, zagrożenia i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2022 roku uznaje sowicę cynobrową za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern); wcześniej, od 2000 roku była uznawana za gatunek narażony na wyginięcie (VU, Vulnerable). Populacja jest nieznan, a trend liczebności uznawany jest za stabilny. Prawdopodobne zagrożenie stanowi wycinka lasów, w szczególności jako przygotowanie miejsca dla plantacji olejowców gwinejskich (Elaeis guineensis). Sowica cynobrowa spotykana jest w czterech obszarach uznanych za ostoje ptaków IBA, w tym w dwóch parkach narodowych (Bogani Nani Wartabone i Lore Lindu)[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ninox ios, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Ninox ios, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Ieraglaucinae Bonaparte, 1854 - sowice (Wersja: 2020-07-29). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-04].
- ↑ a b c Pamela C. Rasmussen. A new species of Hawk-owl Ninox from north Sulawesi, Indonesia. „The Wilson Bulletin”. 111 (4), s. 457–464, 1999.
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-12-07]. (ang.).
- ↑ a b Species factsheet: Ninox ios. BirdLife International, 2021. [dostęp 2022-08-22]. (ang.).
- ↑ Cinnabar Hawk-owl Ninox ios. BirdLife International. [dostęp 2013-10-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).