Skrzydłokwiat Wallisa
| |
| Systematyka[1][2] | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Podkrólestwo | |
| Nadgromada | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Nadklasa | |
| Klasa | |
| Nadrząd | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina |
Monsteroideae |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
skrzydłokwiat Wallisa |
| Nazwa systematyczna | |
| Spathiphyllum wallisii Regel Gartenflora 26: 323 (1877)[3] | |
Skrzydłokwiat Wallisa, skrzydłolist Wallisa (Spathiphyllum wallisii Regel) – gatunek roślin z rodzaju skrzydłokwiat, z rodziny obrazkowatych, występujący w Kolumbii i Wenezueli, introdukowany w Hondurasie i Portoryko[4]. Gatunek został nazwany na cześć Gustava Wallisa, niemieckiego kolekcjonera roślin, żyjącego w XIX wieku[5]. Choć roślina ta jest rzadka, pochodzące od niej kultywary są jedną z najpopularniejszych roślin pokojowych.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Łodyga zredukowana, wzniesiona. Ogonki liściowe o długości od 12 do 20 cm, kolankowate wierzchołkowo, tworzące pochwę liściową. Blaszki liściowe podłużno-lancetowate, o wymiarach 15–24×4–6 cm, zaokrąglonej nasadzie, zaostrzonym wierzchołku i mniej więcej kędzierzawo-karbowanych brzegach. Roślina tworzy pojedynczy kwiatostan typu kolbiastego pseudancjum, który wyrasta na pędzie kwiatostanowym o długości około 25–30 cm. Pochwa kwiatostanu biała, po przekwitnięciu zieleniejąca, podłużno-eliptyczna, o długości około 14 cm i szerokości około 4,5 cm, u nasady zaokrąglona i zrośnięta z pędem kwiatostanowym, wierzchołkowo długo zaostrzona. Kolba cylindryczna, o długości około 3 cm. Kwiaty obupłciowe[5].
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Skrzydłokwiat Wallisa jest wieloletnią, wiecznie zieloną, naziemnopączkową rośliną zielną, zasiedlającą wilgotne lasy równikowe. Cała roślina jest trująca. Po spożyciu wywołuje pieczenie i stan zapalny śluzówki jamy ustnej oraz zaburzenia rytmu serca[6].
Uprawa[edytuj | edytuj kod]
W uprawie nie spotyka się przedstawicieli gatunku, lecz pochodzące od niego kultywary: 'Clevelandii' (o węższych i dłuższych blaszkach liściowych) i 'Mauna Loa' (o szerszych blaszkach liściowych)[7]. Rośliny te powinny być uprawiane w żyznym, przepuszczalnym i wilgotnym podłożu, na stanowiskach częściowo zacienionych (choć tolerują całkowite zacienienie). Wymagają relatywnie wysokiej temperatury, zimą nie niższej niż 18 °C[8]. Rośliny te charakteryzują się wysoką zdolnością absorpcji zanieczyszczeń powietrza, przede wszystkim alkoholi, aldehydów, benzenu i formaldehydu[9]. Roślina może być wykorzystywana do uprawy hydroponicznej[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2011-01-03] (ang.).
- ↑ The Plant List. [dostęp 2012-12-18].
- ↑ Rafael Govaerts, David G. Frodin: World Checklist and Bibliography of Araceae (and Acoraceae). The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew, 2002. [dostęp 2011-01-03]. (ang.).
- ↑ a b Adolf Engler i Kurt Krause. Araceae-Monsteroideae. „Das Pflanzenreich”. 37, s. 125, 1908. Adolf Engler. Leipzig: Wilhelm Engelmann Verlag. (łac.).
- ↑ Burkhard Bohne, Peter Dietze: Rośliny trujące. Warszawa: Bellona, 2008, s. 112. ISBN 978-83-11-11088-5.
- ↑ Stuart Max Walters, James Cullen: The European garden flora: a manual for the identification of plants cultivated in Europe, both out-of-doors and under glas. Cambridge; New York: Cambridge University Press, 1984, s. 88. ISBN 0-521-25864-2.
- ↑ Jiří Haager: Mieszkanie w kwiatach: moje hobby. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1992, s. 112. ISBN 83-7066-343-5.
- ↑ Gwen Nyhus Stewart: The healing garden: a place of peace. Regina: Nyhus Stewart Pub., 2004, s. 95. ISBN 0-9733085-0-8.
- ↑ David Longman, Pielęgnowanie roślin pokojowych, Warszawa, „Multico”, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1992, ISBN 83-09-01559-3, s. 174.