Stan przedomdleniowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Stan przedomdleniowy (łac. presyncope) – nagłe uczucie tracenia przytomności bez jej rzeczywistej utraty (jaka występuje w omdleniu)[1]. Objawia się najczęściej zawrotami głowy[2], mroczkami przed oczami, uczuciem osłabienia, dusznością, potami, uczuciem kołatania serca. Jeżeli w tym stanie chory zastosuje środki zapobiegawcze (np. przyjmie pozycję siedzącą lub leżącą) może nie dojść do pełnego omdlenia z chwilową utratą przytomności.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Venkatesh Thiruganasambandamoorthy i inni, Outcomes in presyncope patients: a prospective cohort study, „Annals of Emergency Medicine”, 65 (3), 2015, 268–276.e6, DOI10.1016/j.annemergmed.2014.07.452, ISSN 1097-6760, PMID25182542 [dostęp 2017-11-16].
  2. Scott J. Saccomano, Dizziness, vertigo, and presyncope: what’s the difference?, „The Nurse Practitioner”, 37 (12), 2012, s. 46–52, DOI10.1097/01.NPR.0000422206.92550.5b, ISSN 1538-8662, PMID23165136 [dostęp 2017-11-16].