Stanisław Biegański (historyk)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Józef Biegański
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

8 marca 1894
Lwów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

6 kwietnia 1994
Londyn, Wielka Brytania

Przebieg służby
Lata służby

od 1914

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

7 Pułk Piechoty Legionów
31 Pułk Strzelców Kaniowskich

Stanowiska

dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Późniejsza praca

Polski Uniwersytet na Obczyźnie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Złoty Krzyż Zasługi

Stanisław Józef Tadeusz Biegański (ur. 8 marca 1894 we Lwowie[1], zm. 6 kwietnia 1994 w Londynie) – polski historyk, doktor filozofii i pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Antoniego[1], inżyniera, i Zofii z Kijańskich[1]. W latach 1911–1914 i 1923–1925 studiował na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie i uzyskał tam doktorat z filozofii[2]. Brał udział w pracach organizacji Zarzewie i Drużynach Strzeleckich.

W czasie I wojny światowej służył w I batalionie I Brygady Legionów, a 7 stycznia 1915 roku dowodził oddziałem karabinów maszynowych w 2 pułku piechoty Legionów. Od listopada 1915 roku do końca października 1918 roku w niewoli rosyjskiej na Syberii. Tam wstąpił do 5 Dywizji Syberyjskiej, gdzie sprawował funkcję dowódcy kompanii karabinów maszynowych. W szeregach tej formacji walczył do jej rozbicia pod Brusnojarskiem w 1920 roku. W lipcu 1920 roku przedostał się do Polski. W czasie wojny z bolszewikami walczył jako dowódca kompanii w 34 pułku piechoty. Po wojnie został zastępcą pełnomocnika MSZ ds. Repatriacji, następnie w latach 1923–1925 był wychowawcą w Korpusie Kadetów Nr I we Lwowie, w latach 1925–1926 dowódcą batalionu w 2 pułku piechoty Legionów. W latach 1927–1929 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu studiów otrzymał dyplom naukowy oficera dyplomowanego i przeniesiony został do Wojskowego Biura Historycznego. Później został zastępcą, a następnie dowódcą 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie. Od 19 (lub od 21) lutego 1938 do 30 sierpnia 1939 roku dowodził 31 pułkiem Strzelców Kaniowskich stacjonującym od kwietnia 1938 w Sieradzu. Z tego stanowiska został odwołany przez szefa Sztabu Głównego, generała brygady Wacława Stachiewicza na wniosek dowódcy Armii „Łódź”, generała dywizji Juliusza Rómmla[3]. Pod koniec sierpnia 1939 roku mianowano go oficerem łącznikowym Naczelnego Dowództwa z Ministerstwem Spraw Zagranicznych.

Był jednym z założycieli Związku Sybiraków, powstałego w 1928[4].

Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, gdzie prowadził szkolenie polskiej kadry oficerskiej. Służbę tę kontynuował w Anglii do 1942 roku, a następnie został przeniesiony do ZSRR, gdzie powierzono mu funkcję zastępcy komendanta Centrum Wyszkolenia Armii. Na tym stanowisku pełnił służbę także na Środkowym Wschodzie i we Włoszech (pod koniec tego okresu został komendantem) – aż do sierpnia 1944 roku, kiedy to został kierownikiem Komisji Doświadczeń Wojennych kontynuując tę pracę także w Wielkiej Brytanii. Od 15 sierpnia do 21 października 1944 roku dowodził 1 Brygadą Strzelców Karpackich[5].

Po wojnie osiadł w Londynie. Był honorowym członkiem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku, honorowym członkiem Instytutu Polskiego i Muzeum gen. Władysława Sikorskiego w Londynie. Był także profesorem Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie. Członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie i przewodniczący Komisji Historycznej PTNO. Opracował i wydał 45 prac historycznych.

Zmarł w Londynie 6 kwietnia 1994 roku w wieku 100 lat. Został pochowany na cmentarzu w Gunnersbury. Instytut J. Piłsudskiego w Londynie poświęcił jego pamięci XXI tom Tek Historycznych.

16 stycznia 1927 ożenił się z Wandą Emilią Chodorowicz[1] (ur. 1 maja 1899, zm. 24 lutego 1982 w Londynie) – organizatorka oddziałów żeńskich Dowództwa Obrony Warszawy w 1920, działaczka społeczna[6]. Miał dwóch synów: Władysława Janusza (ur. 1927) i Jana Antoniego (ur. 1933).

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

Był encyklopedystą. Został wymieniony w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej wydanej w latach 1931–1939 gdzie zredagował hasła związane z historią wojny polsko-rosyjskiej 1918–1920. Wchodził w skład komitetu redakcyjnego tej encyklopedii[13].

Opublikował również:

  • Działania 2 Korpusu we Włoszech, t. 1, z przedm. Władysława Andersa, Londyn: Komisja Historyczna 2-go Korpusu 1963.
  • Pierwsze próby prof. Henryka Jabłońskiego przekształcenia najnowszej historiografii polskiej, Londyn: Polskie Towarzystwo Historyczne w Wlk. Brytanii 1959.
  • U progu niepodległości Polski: wrzesień 1918–marzec 1919, praca zbiorowa pod red. Stanisława Biegańskiego Londyn: Polska Fundacja Kulturalna – Instytut Józefa Piłsudskiego w Londynie 1990.
  • Wysiłek zbrojny w II wojnie światowej, pod red. Stanisława Biegańskiego i Aleksandra Szkuty, Londyn: Polskie Towarzystwo Naukowe na Obczyźnie 1988.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 41.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 55 z 31 grudnia 1926 roku, s. 460.
  3. ↑ Konrad Czernielewski, Witold Jarno, Garnizon łódzki Wojska Polskiego w latach 1918–1939. Toruń 2008, s. 149, 449, 462, 528, 584
  4. ↑ Ze zjazdu sybiraków. „Kurier Warszawski”. Nr 181, s. 4, 2 lipca 1928. 
  5. ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 73.
  6. ↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 43, s. 99, Czerwiec 1982. Koło Lwowian w Londynie. 
  7. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 15, nr 2 z 15 lipca 1987. 
  8. ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  9. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 26, nr 5 z 31 grudnia 1978. 
  10. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  11. ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”
  12. ↑ Odznaka honorowa Koła Lwowian. „Biuletyn”. Nr 19–20, s. 110, Lipiec 1971. Koło Lwowian w Londynie. 
  13. ↑ Laskowski, t.I 1931 ↓.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Witold Jarno, Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918–1939, Instytut Historii Uniwersytetu Łódzkiego, Katedra Historii Polski Współczesnej, Wydawnictwo „Ibidem”, Łódź 2001, ISBN 83-88679-10-4, s. 332–333.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939–1945. T. 14. Londyn: 1973.
  • Otton Laskowski: Encyklopedia wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, 1931.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Biegański_(historyk)&oldid=73414954”