Stanisław Jakubowicz

Stanisław Jakubowicz

sierżant
Data i miejsce urodzenia	5 maja 1897 Ujazd, Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	19 maja 1972 Poznań, PRL
Przebieg służby
Lata służby	1916–1922, 1945
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Jednostki	56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, powstanie wielkopolskie, wojna polsko-bolszewicka, III powstanie śląskie
Odznaczenia

Stanisław Jakubowicz (ur. 5 maja 1897 w Ujeździe, zm. 19 maja 1972 w Poznaniu) – sierżant Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej (1916–1918), powstaniec wielkopolski (1918–1919), uczestnik wojny polsko-bolszewickiej (1919–1921), powstaniec śląski (1921). Dwukrotny kawaler Orderu Virtuti Militari i członek Kapituły tego orderu od 1922.

Życiorys

Urodził się 5 maja 1897 we wsi Ujazd koło Grodziska Wielkopolskiego w rodzinie komornika Feliksa i Łucji z domu Ignaczak (1853–1907). W 1916 został zmobilizowany do wojska niemieckiego i wysłany na front zachodni do Francji, gdzie brał udział m.in. w walkach pod Verdun, pod Ypres i nad Sommą. Po zakończeniu I wojny światowej brał udział w powstaniu wielkopolskim, walczył na ulicach Poznania i został ranny. Od kwietnia 1919 brał udział w walkach na froncie zachodnim m.in. w okolicach Wolsztyna. 1 listopada 1919 został awansowany na stopień kaprala. Następnie wraz z 2 pułkiem Strzelców Wielkopolskich trafił na front wschodni, gdzie 6 kwietnia 1920 kolejny raz odniósł rany. W listopadzie 1920 został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W 1922 mianowany sierżantem. W lutym tego samego roku przeniesiony do 4 kompanii 57 pułku piechoty. 24 listopada 1922 w Belwederze został odznaczony przez Józefa Piłsudskiego Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari i dołączył do Kapituły tego orderu.

Po zakończeniu działań wojennych zamieszkał w Rakoniewicach, gdzie w 1920 poślubił Stanisławę Wyrwińską, która zmarła 31 marca 1937. Kilka miesięcy później (29 sierpnia) ożenił się w Czempiniu z Marianną Krzeszczakówną (1908–1972). W lutym 1945 zgłosił się na ochotnika i był dowódcą polskiego ochotniczego oddziału wartowniczego strzegącego niemieckich jeńców wojennych w forcie VIIa w Poznaniu.

Po II wojnie światowej mieszkał na ul. Bukowskiej w Poznaniu. Zmarł 19 maja 1972. Został pochowany 22 maja 1972 na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu.

15 lutego 2015 przy jego grobie umieszczono pamiątkową tablicę z jego życiorysem.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 24 listopada 1922 roku
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych (m 29497)
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi
• Odznaka Pamiątkowa Wojsk Wielkopolskich
• niemiecki Krzyż Żelazny II klasy
• niemiecki Medal Waleczności

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Grodziski Słownik Biograficzny Powstańców Wielkopolskich z 1918-1919 roku, oprac. zbiorowe, Starostwo Powiatowe w Grodzisku Wlkp. i Towarzystwo Miłośników Ziemi Grodziskiej, Grodzisk Wielkopolski 2014, ISBN 83-938819-0-0, s. 90.