Stanisław Koszutski

Stanisław Koszutski
	pułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1903 ; Zagość
Data i miejsce śmierci	24 września 1982 ; São Paulo
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	14 Dywizjon Artylerii Konnej; 2 Dywizjon Artylerii Konnej; 7 Pułk Artylerii Ciężkiej; Wołyńska Brygada Kawalerii; 3 Dywizja Piechoty; 2 Pułk Pancerny
Stanowiska	kwatermistrz; dowódca
Główne wojny i bitwy	III powstanie śląskie; wojna polsko-bolszewicka; Kampania wrześniowa; Front Zachodni 1944-45
	Odznaczenia

Stanisław Paweł Koszutski (ur. 15 sierpnia 1903 w majątku Zagość na Kielecczyźnie, zm. 24 września 1982 w São Paulo w Brazylii) – pułkownik dyplomowany Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W czasie nauki w gimnazjum uciekł do Legionów Polskich, a następnie odesłany do Korpusu Kadetów w Modlinie^[1]. Był uczestnikiem III powstania śląskiego i za udział w, nim był awansowany do stopnia kaprala oraz otrzymał Śląski Krzyż Walecznych. Brał również udział w wojnie polsko-bolszewickiej^[1]. W latach 1922–1923 był podchorążym baterii szkolnej Wydziału Artylerii Głównej Szkoły Artylerii i Inżynierii w Warszawie, a w latach 1923–1924 podchorążym Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu. 24 września 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 23. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a Minister Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysław Sikorski wcielił do 8 dywizjonu artylerii konnej w Białymstoku. 21 grudnia 1925 awansował na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 23. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W 1928 pełnił służbę w 2 dywizjonie artylerii konnej w Dubnie^[2]. Z dniem 10 stycznia 1931 został przydzielony na dziesięciomiesięczny kurs Szkoły Topografów w Warszawie. Z dniem 1 listopada 1930, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Wojskowego Instytutu Geograficznego w Warszawie^[3]. Z dniem 15 listopada 1933 został przeniesiony do 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu. 27 czerwca 1935 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 91. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W latach 1935–1937 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 był kwatermistrzem Wołyńskiej Brygady Kawalerii^[1], a następnie był od 14 września 1939 w sztabie grupy kawalerii gen. Władysława Andersa. Dostał się do niewoli radzieckiej 27 września 1939 podczas próby przekraczania granicy węgierskiej^[1]. Uciekł z obozu w Szepietówce wraz z rtm. Zgorzelskim i por. Kiedaczem^[1].

W PSZ od 1940. Ukończył kurs w Ecole de Guerre i z dniem 3 maja 1940 otrzymał stopień majora artylerii^[4] oraz przydział do sztabu 3 Dywizji Piechoty. W Anglii służył w stopniu pułkownika^{[potrzebny przypis]} jako dowódca 2 pułku pancernego 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka^[1]. Walczył w Belgii, Holandii oraz Niemczech.

Po zakończeniu wojny był na emigracji w Wielkiej Brytanii i Brazylii^[1]. Zmarł 24 września 1982 w São Paulo w Brazylii.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 10515^[5] (za kampanię 1944–1945)^[6]
Krzyż Walecznych (trzykrotnie za kampanię 1944–1945)^[7]
Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)^[8]^[1]
Srebrny Krzyż Zasługi
Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania, za kampanię 1944–1945)^[9]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Bielski 1991 ↓, s. 391.
↑ Rocznik oficerski 1928, s. 420, 491.
↑ Rocznik oficerski 1932, s. 209, 833.
↑ Maria Fieldorf, Leszek Zachuta: Generał August Emil Fieldorf 1895–1953. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2013, s. 188. ISBN 978-83-7629-453-7.
↑ ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 440 .
↑ Stanisław Maczek, Od podwody do czołga, s. 260.
↑ Stanisław Maczek, Od podwody do czołga, s. 272.
↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ Stanisław Maczek, Od podwody do czołga, s. 291.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 391. ISBN 83-11-07836-X.
Stanisław Maczek, Od podwody do czołga, Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Lublin 1990.
Zbigniew Mieczkowski, Wspomnienia o płk. dypl. Stanisławie Pawle Koszutskim, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 1 (107), Warszawa 1984, s. 292–293.

[CITEREFBielski1991391-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Bielski 1991 ↓, s. 391.

[2] Rocznik oficerski 1928, s. 420, 491.

[3] Rocznik oficerski 1932, s. 209, 833.

[4] Maria Fieldorf, Leszek Zachuta: Generał August Emil Fieldorf 1895–1953. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2013, s. 188. ISBN 978-83-7629-453-7.

[5] ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 440 .

[6] Stanisław Maczek, Od podwody do czołga, s. 260.

[7] Stanisław Maczek, Od podwody do czołga, s. 272.

[8] M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[9] Stanisław Maczek, Od podwody do czołga, s. 291.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]