Stanisław Lisowski (generał)

Stanisław Lisowski
Станислав Игнатьевич Лисовский
	generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	16 kwietnia 1902 ; Kiszyniów
Data śmierci	1958
	Przebieg służby
Lata służby	1920–1958
Siły zbrojne	Armia Czerwona; ludowe Wojsko Polskie; Armia Radziecka
Jednostki	Front Leningradzki,; 1 Armia Wojska Polskiego
Stanowiska	szef Departamentu Inżynierii i saperów MON
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

Stanisław Ignatjewicz Lisowski ros. Станислав Игнатьевич Лисовский (ur. 3 kwietnia^?/16 kwietnia 1902 w Kiszyniowie, zm. 3 grudnia 1958 w Moskwie) – Polak, generał porucznik wojsk inżynieryjnych Armii Radzieckiej i generał dywizji ludowego Wojska Polskiego, inżynier.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodzony w polskiej rodzinie jako syn żołnierza armii carskiej Ignacego. W 1920 roku w Kiszyniowie ukończył gimnazjum i w kwietniu został słuchaczem Oficerskiej Szkoły Inżynieryjnej w Leningradzie. Walczył na różnych frontach wojny domowej. Studia zakończył w 1925 roku. Pełnił służbę na stanowiskach liniowych i w szkolnictwie. W 1941 roku dowódca pułku pontonowego. W walkach z Niemcami szef oddziału w sztabie Frontu Leningradzkiego. Pułkownik z 1942 roku. Później szef wojsk inżynieryjnych Frontu Leningradzkiego i szef wojsk inżynieryjnych 67 Armii.

W kwietniu 1944 roku został odkomenderowany do Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko szefa wojsk inżynieryjno-saperskich 1 Armii Wojska Polskiego. 13 września 1944 roku został awansowany na generała brygady. Przeszedł cały szlak bojowy 1 Armii. Po wojnie był szefem wojsk inżynieryjnych, a później szefem Departamentu Inżynierii i saperów MON. W kwietniu 1946 roku w stopniu generała dywizji powrócił do ZSRR, gdzie zmarł.

Włożył wiele trudu i inwencji w tworzenie wojsk inżynieryjnych LWP, wyposażenie ich w sprzęt i środki oraz przygotowanie do działań bojowych. Był głównym organizatorem rozminowania Warszawy i terytorium kraju oraz odbudowy szlaków komunikacyjnych w tym przede wszystkim mostów.

Odznaczenia: Order Krzyża Grunwaldu II klasy (1945), Order Virtuti Militari IV klasy (11 maja 1945^[1]), Order Lenina (1936), Order Czerwonego Sztandaru (1942), Order Kutuzowa II klasy (1944), Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (1944), Medal „Za obronę Leningradu” (1944).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 11 maja 1945 za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą. Odznaczenia Generałów Wojska Polskiego przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej. „Polska Zbrojna”, s. 1, 12 maja 1945. Por. Kazimierz Konieczny, Henryk Wiewióra: Karol Świerczewski Walter. Zbiory Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, 1971, s. 263.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

H. P. Kosk Generalicja polska t. 1 wyd. Oficyna Wydawnicza „Ajaks” Pruszków 1998 ISBN
Z. Barszczewski Sylwetki saperów wyd.: Bellona Warszawa 2001 ISBN 83-11-09287-7.
Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom II: I–M, Toruń 2010, s. 376–377 (z fotografią; tu miejsce urodzenia: Kiszyniów, Mołdawia)

[1] Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 11 maja 1945 za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą. Odznaczenia Generałów Wojska Polskiego przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej. „Polska Zbrojna”, s. 1, 12 maja 1945. Por. Kazimierz Konieczny, Henryk Wiewióra: Karol Świerczewski Walter. Zbiory Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, 1971, s. 263.

[1]