Stanisław Ludomir Domański
| |
![podporucznik[1]](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b9/PL_Epolet_ppor.svg/50px-PL_Epolet_ppor.svg.png){kind=small} podporucznik[1]
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1846[2] |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 [3] 
| |
Stanisław Ludomir Domański (ur. 25 marca 1846 w Woli Trzydnickiej, zm. w 1939 Zaklikowie) – podporucznik, weteran[2] powstania styczniowego.
Stanisław Domański (rodzice Karol Narcyz Domański i Antonina Kozłowska) urodził się we wsi Piotrowszczyzna (obecnie Wola Trzydnicka) na Lubelszczyźnie, w folwarku, w którym jego ojciec był rządcą. Pochodził z rodziny o tradycjach patriotycznych. Jego dziadek brał udział w bitwie pod Samosierrą[4].
Po wybuchu powstania wstąpił do tworzącej się w okolicy Biłgoraja partii powstańczej jako felczer. Partia ta dołączyła do, idącego na pomoc Aleksandrowi Waligórskiemu walczącemu pod Parszywą Górą, oddziału Marcina Borelowskiego[4]. Oddziały powstańcze poniosły straty i wycofały się z powodu braku amunicji. Stanisław Domański wraz z oddziałem liczącym paruset powstańców udało się uciec, zakopać broń i powrócić do domu.
W sierpniu 1863 roku został wezwany do oddziału Michała Heydenreich ps. Kruk i brał udział w bitwie pod Fajsławicami (24 sierpnia). Domański założył szpital polowy w majątku w Gardzienicach.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918) w okresie II Rzeczypospolitej został awansowany do stopnia podporucznika weterana Wojska Polskiego[5]. W 1930 roku został odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami[3].
W styczniu 1938 roku wraz z 49 weteranami oraz trzema weterankami (Marią Bentkowską, Marią Fabianowską i Lucyną Żukowską) został odznaczony Krzyżem oficerskim orderu Odrodzenia Polski[6].
W 1938 roku mieszkał w Zaklikowie[4]. Zmarł w 1939 roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Oficerowie-weterani uczestnicy powstania narodowego 1863 r.. W: Rocznik Oficerski 1923.. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych Sztab Generalny – Oddział V., 1923, s. 66.
- ↑ a b List uczestników powstania narodowego 1863 r.. W: Rocznik Oficerski 1932.. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych Sztab Generalny – Oddział V., 1932, s. 917.
- ↑ a b Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z Mieczami, Krzyża Niepodległości i Medalu Niepodległości. Monitor Polski 1930 nr 260 poz. 4350. [dostęp 2014-04-18]. (pol.).
- ↑ a b c Żywe Pomniki Bohaterstwa ostatni weterani 1863 roku. W: Rok 1863 za naszą wolność i waszą w 75-lecie Powstania Styczniowego. Warszawa: Oddział im. Romualda Traugutta Polskiego Towarzystwa Kultury i Oświaty Robotniczej „Pochodnia” w Warszawie, 1938, s. 26.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 919.
- ↑ Krzyż oficerski Orderu Polski Odrodzonej na piersiach weteranów z 1863 r.. „Ilustrowany Kurier Codzienny”. XIX, s. 1, 13, 24 stycznia 1938. Kraków.