Stanisław Potocki (nauczyciel)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Potocki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 kwietnia 1906
Sambor

Data i miejsce śmierci

25 września 1986
Sanok

Przewodniczący Prezydium MRN w Sanoku
Okres

od 15 lutego 1958
do 5 listopada 1959

Poprzednik

Andrzej Szczudlik

Następca

Tadeusz Wojtowicz

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Brązowa Odznaka „W Służbie Narodu” Medal Komisji Edukacji Narodowej
Odznaka „Zasłużony dla Sanoka”

Stanisław Potocki (ur. 30 kwietnia 1906 w Samborze, zm. 25 września 1986 w Sanoku) – nauczyciel, dyrektor szkoły, Przewodniczący Prezydium MRN w Sanoku, fotograf, działacz i sędzia sportowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Grobowiec Marii i Stanisława Potockich w Sanoku

Urodził się 30 kwietnia 1906 w Samborze jako syn Mariana i Rozalii z domu Lerch[1][2]. W rodzinnym Samborze uczęszczał do szkoły powszechnej i do Państwowego Seminarium Nauczycielskiego, gdzie w 1927 zdał maturę. Uzyskany przez niego dyplom egzaminu dojrzałości uprawniał do tymczasowego nauczania w szkołach powszechnych. Następnie, zwolniony ze służby wojskowej, był zatrudniony jako nauczyciel w szkole powszechnej w Pakoszówce[2], po czym jako kierownik w dwuklasowej szkole w Sanoczku. Ukończył Państwowy Wyższy Kurs Nauczycielski w Poznaniu i uzyskał kwalifikacje do nauczania w szkołach powszechnych. Od 1938 pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w szkole powszechnej im. Tadeusza Kościuszki w dzielnicy Posada w Sanoku oraz jako instruktor wychowania fizycznego przy sanockim Inspektoracie Szkolnym. Po wybuchu II wojny światowej w czasie trwającej okupacji niemieckiej 1939-1945 prowadził zakład fotograficzny.

Po zakończeniu wojny ponownie był kierownikiem Publicznej Szkole Powszechnej im. Tadeusza Kościuszki od 1945 do 1949[3][4]. Na przełomie 1951/1952 uzyskał potwierdzenie kwalifikacji nauczycielskich. Jednocześnie podjął pracę w sanockich szkołach mechanicznych powstałych przy Fabryce Wagonów (późniejszy Zespół Szkół Mechanicznych i Zespół Szkół nr 2): od 1946 był nauczycielem kontraktowym wychowania fizycznego, a od 1949 nauczycielem etatowym. Równolegle od 1952 do 1955 był dyrektorem szkoły mechanicznej[5]. W październiku 1953 wraz z nauczycielem szkoły Edwardem Lichnowskim był założycielem klubu sportowego przy Technikum Budowy Samochodów, początkowo o charakterze szkolnym, później przemianowany na Międzyszkolny Klub Sportowy „Zryw” Sanok[6]. Ze stanowiska dyrektora odszedł na własną prośbę w 1955, po czym przez 16 lat pozostawał nadal nauczycielem wychowania fizycznego.

Po wyborach ze stycznia 1958 został wybrany radnym Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Sanoku z listy Frontu Jedności Narodu. Od 15 lutego 1958 do 5 listopada 1959 pełnił stanowisko przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku. Jego nieetatowym zastępcą był Andrzej Szczudlik[7] (poprzednik na posadzie przewodniczącego MRN)[8]. Zrezygnował z tej funkcji pod koniec 1959[9] w odpowiedzi na krytykę swojej działalności (zarzucano mu opieszałość w realizacji zadań). Następnie ponownie pracował jako nauczyciel. Od 1959 do 1961 był ławnikiem ludowym w sądzie powiatowym w Sanoku. Działał w zespole artystycznym przy Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan”. Był sędzią sportowym w klasie państwowej w dyscyplinach lekkiej atletyki i narciarstwa oraz sędzią międzynarodowym w narciarstwie. W latach 70. był przewodniczącym komitetu obwodowego nr 13 w ramach samorządu mieszkańców[10].

Od 1929 jego żoną była Maria (1902-1991, córka Tadeusza Dworskiego[11], także nauczycielka)[2][1]. Mieli syna Jerzego (1931-2018, pracownik Autosanu[12][13][14]), córkę Annę Potocką-Hoser (1934-1999, naukowiec)[15]. Był spowinowacony z rodziną Beksińskich; siostrą jego żony była Stanisława, żona Stanisława Beksińskiego (świadek na ślubie Stanisława Potockiego), matka Zdzisława[13]. Zmarł 25 września 1986[a]. Stanisław i Maria Potoccy zostali pochowani w grobowcu na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Data śmierci 25 września 1986 została podana w monografii pt. Zespół Szkół Mechanicznych w Sanoku 1946–1996 oraz na grobie Stanisława Potockiego. Historyk Andrzej Romaniak podał inną datę dzienną śmierci 27 września 1986.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 398 (poz. 284), 399 (poz. 296).
  2. a b c Księga małżeństw (1924–1936). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 312.
  3. Krystyna Chowaniec, W latach powojennych, Oświata i szkolnictwo, Trudne lata powojenne w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 857, 868.
  4. Historia szkoły. sp3sanok.neostrada.pl. [dostęp 2016-03-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
  5. Krystyna Chowaniec, W latach powojennych, Oświata i szkolnictwo, Trudne lata powojenne w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 886.
  6. Józef Ząbkiewicz, Sport i rekreacja, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka. Kraków 1995. s. 926, 928.
  7. Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 163, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  8. Andrzej Brygidyn, Po przełomie październikowym. W latach powojennych w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 795.
  9. Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 173, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  10. a b Odznaczenia dla działaczy samorządowych. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 4 (73) z 15-28 lutego 1977. 
  11. Olga Ptak 2014 ↓, s. 150, 631.
  12. Twórcy nowej generacji polskich autobusów. „Nowiny”, s. 5, Nr 204 z 18 października 1982. 
  13. a b Beksińscy 2014 ↓, s. 19.
  14. Olga Ptak 2014 ↓, s. 150.
  15. Olga Ptak 2014 ↓, s. 288.
  16. W XXIX rocznicę powstania ORMO. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 6 (25) z 15-31 marca 1974. 
  17. Nauczycielskie święto. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 30 (286) z 1-10 listopada 1983. 
  18. Wysokie odznaczenia dla wieloletnich działaczy sportowych i kulturalnych. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 23 (68) z 1-15 grudnia 1976. 
  19. Obchody Dnia Działacza Kultury w Zakładowym Domu Kultury. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 15 (144) z 20-31 maja 1979. 
  20. Marian Struś. Powstał Okręgowy Związek Łyżwiarstwa Szybkiego w Sanoku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 17 (308) z 10-20 czerwca 1984. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]