Stanisław Prutis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Prutis
Data i miejsce urodzenia

15 marca 1948
Kraskowo

Profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo cywilne, prawo rolne, prawo samorządu terytorialnego
Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Doktorat

1977
Uniwersytet Warszawski

Habilitacja

1988
Uniwersytet Warszawski

Profesura

12 maja 1999

Nauczyciel akademicki
Uniwersytet

Uniwersytet w Białymstoku

Okres zatrudn.

1972–2018

Sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego
Okres spraw.

1994–2013

Wojewoda białostocki
Okres spraw.

1990–1994

Poprzednik

Marian Gała

Następca

Andrzej Gajewski

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności Odznaka Honorowa za Zasługi dla Samorządu Terytorialnego

Stanisław Prutis (ur. 15 marca 1948 w Kraskowie) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, wojewoda białostocki (1990–1994), dziekan Wydziału Prawa Uniwersytetu w Białymstoku (1996–2005), profesor zwyczajny Uniwersytetu w Białymstoku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1965 zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Kętrzynie. Następnie w 1969 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim. Obronił doktorat, a w 1988 uzyskał stopień doktora habilitowanego. W 1999 otrzymał tytuł profesora nauk prawnych. Specjalizuje się w zakresie prawa rolnego i cywilnego. Pracownik naukowy w Wyższej Szkole Administracji Publicznej w Białymstoku oraz w Katedrze Prawa Cywilnego Uniwersytetu w Białymstoku (jako profesor zwyczajny).

W 1980 zaangażował się w działalność opozycyjną, wstępując do „Solidarności”. Pełnił funkcję doradcy prawnego, był współautorem regionalnego statutu związku i uczestnikiem I Krajowego Zjazdu Delegatów w Gdańsku. W stanie wojennym internowano go na okres prawie trzech miesięcy. Był uczestnikiem prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności[1].

Od 1990 do 1994 zajmował stanowisko wojewody białostockiego. Później wycofał się z działalności politycznej. Pełnił m.in. funkcję dziekana Wydziału Prawa Uniwersytetu w Białymstoku (1996–2005), kierował Katedrą Prawa Cywilnego na tej uczelni. Przez 20 lat orzekał także jako sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Białymstoku, po czym przeszedł w stan spoczynku. Podjął współpracę z Instytutem Spraw Publicznych.

Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1999) i Oficerskim (2011)[2][3] Orderu Odrodzenia Polski, Medalem „Zasłużony dla Wymiaru Sprawiedliwości – Bene Merentibus Iustitiae” (2013), Krzyżem Wolności i Solidarności (2015)[4] oraz Odznaką Honorową za Zasługi dla Samorządu Terytorialnego (2015)[5].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Instytucje podstawowe prawa prywatnego (w opozycji do prawa publicznego), 2018.
  • Prawo rolne i żywnościowe, Tom VIII Wielkiej Encyklopedii Prawa (red.), 2015.
  • Gospodarowanie nieruchomościami rolnymi skarbu państwa. Komentarz i orzecznictwo SN i NSA, 1997.
  • Grunty rolne. Problemy prawno-organizacyjne (współautor), 1985.
  • Polskie prawo rolne u progu Unii Europejskiej (red.), 1998.
  • Pozycja prawna państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej (ewolucja rozwiązań), 1987.
  • Prawo rolne. Przepisy i orzecznictwo (red.), 1998.
  • Zespoły rolników indywidualnych (problemy organizacyjno-prawne), 1980.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kazimierz Barczyk, Stanisław Grodziski, Stefan Grzybowski: Obywatelskie Inicjatywy Ustawodawcze Solidarności 1980–1990. Warszawa: Kancelaria Sejmu, 2001. ISBN 83-7059-503-0. [dostęp 2015-10-09].
  2. M.P. z 2011 r. nr 111, poz. 1131
  3. Odznaczenia dla wybitnych profesorów. prezydent.pl, 21 listopada 2011. [dostęp 2015-10-09].
  4. M.P. z 2016 r. poz. 29
  5. Minister Andrzej Halicki wręczył w Białymstoku Odznaki Honorowe za Zasługi dla Samorządu Terytorialnego. mac.gov.pl, 7 października 2015. [dostęp 2015-10-09].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]