Stanisław Filasiewicz
_(cropped).jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
po 15 sierpnia 1944 |
| Narodowość |
polska |
| Alma mater | |
| Praca | |
| Budynki |
dom pracowników Banku Polskiego (Łódź, ul. Wierzbowa 40) |
Stanisław Filasiewicz (ur. 28 kwietnia 1881 w Cieszynie[1], zm. po 15 sierpnia 1944 tamże) – polski architekt[2].
Biogram[edytuj | edytuj kod]
Syn Hilarego i Bronisławy z Weychertów[1]. W latach 1901–1907 studiował początkowo filozofię i prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a następnie architekturę i inżynierię na Politechnice w Zurychu i na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej[3].
Po studiach pracował jako architekt rządowy w Galicji[3]. W latach I wojny światowej działał w organizacjach polskich w Szwajcarii, w 1919 roku w Komitecie Narodowym Polskim w Paryżu[3].
Po przyjeździe do Polski, w latach 1922–1923 kierował biurem projektowym Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego[3]. Od 1924 roku do wybuchu wojny był kierownikiem biura projektowego Banku Polskiego w Warszawie, wykonał m.in. projekty budynków oddziałów Banku Polskiego w Brześciu nad Bugiem, Bielsku, Gdyni, Ostrowie Wielkopolskim a także domy pracowników banku w Warszawie (u zbiegu ulic Czerniakowskiej, Wilanowskiej i Okrąg)[4], Wilnie, Sosnowcu, Kielcach i Łodzi. Jego twórczość ewoluowała od form klasycyzmu akademickiego do zmodernizowanego klasycyzmu i modernizmu.
- Zrealizowana budowla w Łodzi
- Dom pracowników Banku Polskiego przy ul. Wierzbowej 40, róg ul. prez. Gabriela Narutowicza 80/82, 1929–1933 – jeden z ważniejszych gmachów miasta powstałych ok. 1930 roku, stanowiący ogniwo pośrednie między architekturą lat 20. a „luksusowymi” kamienicami lat 30. XX w.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 176.
- ↑ Günter Meissner: Eberhard Kasten: Allgemeines Künstlerlexikon: Die bildenden Künstler aller Zeiten und Völker. T. 39: Ferrari d’Orsara – Filippi. Saur, 2003, s. 489. ISBN 978-3-598-22779-0. [dostęp 2015-05-25].
- ↑ a b c d Album inżynierów i techników w Polsce. T. 1, Cz. 1, Politechnika Lwowska : rys historyczny : informacje., Lwów: Tow. Bratniej Pomocy Stud. Polit. Lwowskiej, 1932, s. 94.
- ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 2. Canaletta–Długosza. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 1996, s. 163. ISBN 83-9066291-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jacek Strzałkowski: Architekci i budowniczowie w Łodzi do 1944 roku. Łódź: 1997, s. 57. ISBN 83-906647-4-7.
- Krzysztof Stefański: Ludzie, którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta (do 1939 r.). Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy Michał Koliński, 2009, s. 54-55. ISBN 978-83-61253-44-0.
- Krzysztof Stefański: Atlas architektury dawnej Łodzi do 1939 r.. Łódź: Archidiecezjalne Wydawnictwo Łódzkie, 2003, s. 70. ISBN 83-87931-88-8.
- Joanna Olenderek: Proces kształtowania przestrzeni w Łodzi II Rzeczypospolitej a awans administracyjny miasta. W poszukiwaniu przesłanek rozwoju Łodzi III Rzeczypospolitej. Łódź: Zeszyty Naukowe Politechniki Łódzkiej nr 925, 2004, s. 30.