Stanisław Jamka

Stanisław Jamka
	podpułkownik dyplomowany łączności
Data i miejsce urodzenia	11 kwietnia 1895 ; Wieliczka
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 ; Charków
	Przebieg służby
Lata służby	1920-1940
Siły zbrojne	Legiony Polskie,; Polski Korpus Posiłkowy,; c. i k. armia,; Wojsko Polskie
Jednostki	2 Pułk Piechoty,; 3 Pułk Piechoty Legionów,; 10 Dywizja Piechoty,; 7 Batalion Telegraficzny,; Armia „Modlin”
Stanowiska	szef sztabu,; dowódca batalionu,; dowódca łączności armii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa (kampania wrześniowa)
	Odznaczenia

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 4 kwi 2018, była oparta na tej wersji.

Stanisław Franciszek Jamka (ur. 11 kwietnia 1895 w Wieliczce, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany łączności Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 11 kwietnia 1895^[1] jako syn Józefa.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. W stopniu kaprala służył w 2 Pułku Piechoty w składzie II Brygady, później w kompanii telegraficznej Komendy Legionów Polskich. Mianowany plutonowym, następnie sierżantem – pełnił funkcje dowódcy sekcji telegraficznej i dowódcy taborów. Po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego służąc w kompanii telegraficznej. Przy usiłowaniu przekroczenia frontu pod Rarańczą w połowie lutego 1918, został aresztowany przez Austriaków i był przetrzymywany w obozie w Szeklence. Następnie został wcielony do c. i k. armii i skierowany na front włoski.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. W grudniu 1918 jako podchorąży służył w Oddziale Telefonicznym Naczelnego Dowództwa Galicji Wschodniej. Zweryfikowany do stopnia porucznika łączności. Brał udział w wojny polsko-bolszewickiej. W pierwszej połowie lat 20. mianowany kapitanem łączności. Został awansowany do stopnia majora łączności ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924. Odbył V Kurs Normalny od 1 listopada 1924 do 11 października 1926 w Wyższej Szkole Wojennej^[2]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Do 1932 służył w 3 Pułku Piechoty Legionów, a od 10 października 1932 pełnił funkcję szefa sztabu w 10 Dywizji Piechoty w garnizonie Łódź. Został mianowany podpułkownikiem łączności. Od 1936 do lipca 1939 był dowódcą 7 Batalionu Telegraficznego, funkcjonującego w garnizonie Poznań.

Po wybuchu II wojny światowej, w okresie kampanii wrześniowej 1939 sprawował stanowisko dowódcy łączności w sztabie Armii „Modlin”. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów i przewieziony do obozu w Starobielsku^[3]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na otwartym wówczas Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Jego bratem był Władysław Jamka (1898-1983), także oficer łączności Wojska Polskiego i również absolwent Wyższej Szkoły Wojennej.

Upamiętnienie

Symboliczny grób Stanisława Jamki został ustanowiony na grobowcu rodzinnym na cmentarzu w rodzinnej Wieliczce (kwatera IX b).

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika^[4]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[5].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, 3 maja 2010 został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Stanisława Jamkę na cmentarzu komunalnym w Wieliczce^[6].

Odznaczenia

Krzyż Niepodległości
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[7]
Krzyż Walecznych – trzykrotnie
Złoty Krzyż Zasługi

Przypisy

↑ Oficerowie. muzeumwp.pl. [dostęp 14 kwietnia 2015].
↑ Wyższa Szkoła Wojenna. V Kurs Normalny 1 listopada 1924 – 11 października 1926.
↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 309. ISBN 83-7001-294-9.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 5 sierpnia 2014].
↑ Dęby Katyńskie. zckwieliczka.pl. [dostęp 13 kwietnia 2015].
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 33.

Bibliografia

Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 180. [dostęp 14 kwietnia 2015].
Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Stanisław Jamka. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 14 kwietnia 2015].
Stanisław Jamka. katyn-pamietam.pl. [dostęp 14 kwietnia 2015].
Jadwiga Duda. 131 spotkanie z cyklu „Wieliczka – Wieliczanie”. „Biblioteczka Wielicka”, s. 13, Zeszyt 76 z 2008. Powiatowa i Miejska Biblioteka Publiczna w Wieliczce.

[1] Oficerowie. muzeumwp.pl. [dostęp 14 kwietnia 2015].

[2] Wyższa Szkoła Wojenna. V Kurs Normalny 1 listopada 1924 – 11 października 1926.

[3] Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 309. ISBN 83-7001-294-9.

[4] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[5] Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 5 sierpnia 2014].

[6] Dęby Katyńskie. zckwieliczka.pl. [dostęp 13 kwietnia 2015].

[7] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 33.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]