Stanisław Sołtys (cichociemny)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Sołtys
Stanisław Lechnicki
Mirecki
Sowa, Wójt
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

1 grudnia 1921
Warszawa

Data i miejsce śmierci

8 czerwca 1944
Rzeszów

Przebieg służby
Lata służby

1939–1944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne
Armia Krajowa

Jednostki

Armia „Prusy”, 1 Brygada Strzelców (PSZ), Kedyw Inspektoratu Rejonowego Mielec Podokręgu Rzeszów AK, Obwód Nisko

Stanowiska

oficer do zadań specjalnych w Kedywie inspektoratu, oficer dywersji obwodu, szef Kedywu obwodu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Armii Krajowej Medal Wojska
Tablica w kościele św. Jacka w Warszawie, upamiętniająca poległych cichociemnych, w tym Stanisława Sołtysa

Stanisław Sołtys vel Stanisław Lechnicki vel Mirecki pseud.: „Sowa”, „Wójt” (ur. 1 grudnia 1921 w Warszawie, zm. 8 czerwca 1944 w Rzeszowie) – żołnierz Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, oficer Armii Krajowej, porucznik piechoty, cichociemny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Miłosza, legionisty i później pracownika wywiadu AK, i Jadwigi z domu Malczewskiej, działaczki harcerskiej[1]. W obu gimnazjach, do których uczęszczał, działał w harcerstwie i samorządzie uczniowskim. Po ukończeniu Liceum i Gimnazjum Humanistycznego im. Jana Kochanowskiego w Katowicach i zdaniu matury w 1939 roku zamierzał studiować na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie.

We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany, a ochotniczo przyłączył się 19 września do rozbitej Armii „Prusy”, z którą następnego dnia przekroczył granicę polsko-rumuńską. Na początku listopada dotarł do Francji, gdzie został skierowany do Szkoły Podchorążych Piechoty w Guer, którą ukończył z bardzo dobrym wynikiem w kwietniu 1940 roku. W czerwcu 1940 roku ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do 1 Brygady Strzelców. Odbył kurs zastępców dowódców plutonów.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 24 sierpnia 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 26 na 27 stycznia 1943 roku w ramach operacji „Gauge” dowodzonej przez por. naw. Radomira Walczaka. Ekipa została zrzucona na placówkę odbiorczą „Żubr” 14 km na północ od Kielc. Po aklimatyzacji w Warszawie dostał przydział do Kedywu Podokręgu Rzeszów AK na stanowisko oficera do zadań specjalnych w Inspektoracie Rejonowym Mielec. Od listopada 1943 roku walczył na stanowisku oficera dywersji w Obwodzie Nisko AK, a od marca 1944 roku był szefem Kedywu Obwodu. Jednocześnie zajmował się odbiorem zrzutów na terenie Inspektoratu. Brał udział w wielu akcjach, m.in.:

  • opracowanie planu rozbicia więzienia w Mielcu
  • egzekucja Juliana Kinowskiego
  • egzekucja 2 innych informatorów Gestapo
  • nadzór nad produkcją granatów w tajnej wytwórni w Wadowicach Górnych
  • wielokrotny odbiór zrzutów materiałowych.

Około 25 kwietnia 1943 roku w czasie odbioru zrzutu materiałowego został przypadkowo aresztowany w Tarnobrzegu. 13 października 1943 roku zbiegł[2] lub został odbity[3] z transportu. 20 maja 1944 roku został aresztowany przez Gestapo we dworze Przybysz w Jamach (w czasie tej strzelaniny zginął kapral podchorąży Janusz Skrzypek)[4]. W więzieniu w Mielcu przeszedł wyjątkowo ciężkie śledztwo. Dwie próby jego odbicia nie powiodły się. Po przewiezieniu do więzienia w Rzeszowie został zastrzelony w celi przez gestapowca Zielińskiego.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • sierżant podchorąży – 1 lutego 1941 roku
  • podporucznik – 27 stycznia 1943 roku
  • porucznik – 15 kwietnia 1943 roku[2].

Odznaczenia pośmiertne[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Profil Stanisława Sołtysa na stronie Wielkiej genealogii Minakowskiego. [dostęp 2014-02-02].
  2. a b Zagórski 2000 ↓, s. 454.
  3. Tochman 1994 ↓, s. 126.
  4. Jamy – Przybysz (gmina Radomyśl Wielki). [dostęp 2014-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-03)].
  5. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945, Koszalin 1997, s. 506.
  6. 2016 – Rok Cichociemnych. zsgih.sandomierz.pl. [dostęp 2021-08-29].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]