Stanley Prusiner

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Stanley B. Prusiner)
Stanley Prusiner
Ilustracja
Stanley Prusiner w 2007
Państwo działania

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

28 maja 1942
Des Moines

Specjalność: neurobiologia
Alma Mater

Uniwersytet Pensylwanii

Uczelnia

Uniwersytet Kalifornijski

Odznaczenia
Narodowy Medal Nauki (USA)
Nagrody
Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny

Stanley Ben Prusiner (ur. 28 maja 1942 w Des Moines, stan Iowa) – amerykański biochemik i neurobiolog, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny w roku 1997 za odkrycie prionów – rodzaju białkowych samopowielających się infekcyjnych czynników chorobotwórczych[1]. Badania nad nimi rozpoczął w 1972 roku, studiując pacjentów z chorobą Creutzfeldta-Jakoba (ang. CJD). W roku 1974 rozpoczął badania nad chorobą kłusową (neurologiczna choroba owiec). W kwietniu 1982 opublikował artykuł w Science używając po raz pierwszy terminu prion[2].

Od 1988 roku profesor neurologii i biochemii na University of California, San Francisco, USA.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. The Nobel Prize in Physiology or Medicine 1997. [dostęp 2009-10-24].
  2. SB. Prusiner. Novel proteinaceous infectious particles cause scrapie.. „Science”. 216 (4542), s. 136-44, Apr 1982. PMID: 6801762.