Stanley Bruce

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanley Bruce
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 kwietnia 1883
Melbourne

Data i miejsce śmierci

25 sierpnia 1967
Londyn

Premier Australii
Okres

od 9 lutego 1923
do 22 października 1929

Przynależność polityczna

Partia Zjednoczonej Australii

Poprzednik

Billy Hughes

Następca

James Scullin

Faksymile
Odznaczenia
Order Towarzyszy Honoru (Wielka Brytania)

Stanley Bruce, 1. wicehrabia Bruce (ur. 15 kwietnia 1883 w Melbourne, zm. 25 sierpnia 1967 w Londynie) – australijski prawnik, polityk i dyplomata, w latach 1923-1929 premier tego kraju.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny zamożnych przedsiębiorców szkockiego pochodzenia. Studiował prawo w Melbourne i - w latach 1902-1905 - w Trinity Hall na Uniwersytecie Cambridge[1], po czym w 1907 otworzył praktykę adwokacką w Londynie. W czasie I wojny światowej walczył we Francji, gdzie w 1917 odniósł poważne rany. Jeszcze w trakcie rehabilitacji, wrócił do Australii i zaangażował się w promowanie ochotniczej służby wojskowej. Zwróciło to na niego uwagę działaczy Nacjonalistycznej Partii Australii (NPA), którzy zaproponowali mu start, jak się okazało udany, w wyborach parlamentarnych w 1919. W 1921 został ministrem finansów w rządzie Billy’ego Hughesa. W 1922 NPA utraciła większość parlamentarną i konieczne okazało się stworzenie koalicji z Partią Agrarną (CP), która jednak jako warunek swojego akcesu do rządu postawiła wymianę niepopularnego premiera. Kompromisowym kandydatem okazał się zaledwie 39-letni wówczas Bruce.

Jego nominacja była symbolicznym przełomem w dziejach politycznych Australii, był bowiem pierwszym premierem, którego kariera polityczna rozpoczęła się już po powstaniu federacji sześciu dotychczasowych kolonii brytyjskich, jakie miało miejsce w styczniu 1901. Jako szef rządu stworzył udany duet ze swoim ministrem finansów i zarazem liderem partii koalicyjnej, Earlem Page'm, z którym wspólnie wygrywali wybory w 1925 i 1928. Rok później rząd padł jednak ofiarą rozłamu wewnątrz NPA kierowanego przez Hughesa. Odbyły się przedterminowe wybory, w których Bruce stracił nie tylko fotel szefa gabinetu, ale nawet – jako jeden z dwóch urzędujących premierów Australii w historii (obok Johna Howarda) – miejsce w parlamencie.

W 1931 wrócił do wielkiej polityki jako minister bez teki w rządzie Josepha Lyonsa. Premierowi jego powrót był jednak nie na rękę i dlatego w 1933 wysłał Bruce’a do Londynu na stanowisko wysokiego komisarza Australii w Wielkiej Brytanii. Pełnił tę funkcję przez 12 lat, będąc m.in. najważniejszym wyrazicielem interesów Australii na londyńskich salonach w latach II wojny światowej. W uznaniu zasług z tego okresu w 1947 otrzymał od brytyjskiego monarchy tytuł szlachecki wicehrabiego.

Stał na czele Światowej Rady Żywności (1947-1951) oraz przewodniczył Brytyjskiej Korporacji Finansowo-Przemysłowej (1947-1957)[2].

Reszta jego życia to czas politycznej emerytury, podczas której był jednak aktywny w rozmaitych ciałach ONZ, a także w zarządach i radach nadzorczych wielu firm.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Lee 2010 ↓, s. 6.
  2. Oxford. Ilustrowana encyklopedia uniwersalna. Historia świata od 1800 roku do współczesności, red. H. Judge, Warszawa 1998, s. 53.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]