Stefan Zielke

Stefan Zielke
	pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	14 grudnia 1897 ; Zelewo
Data i miejsce śmierci	17 lutego 1958 ; Warszawa
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego; Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	2 pap Wlkp. ; 17 pułk artylerii polowej; 27 pułk artylerii polowej; 25 pułk artylerii lekkiej; Flotylla Rzeczna MW; 16 pułk artylerii lekkiej; 38 Dywizja Piechoty
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku; oficer sztabowy artylerii Flotylli; dowódca pułku; dowódca artylerii dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
	Odznaczenia

Stefan Zielke (ur. 14 grudnia 1897 w Zelewie, zm. 17 lutego 1958 w Warszawie) – oficer armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, pułkownik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Marcelego i Idy z Baszkich. Absolwent szkoły średniej w Bydgoszczy. W 1914 wcielony do armii niemieckiej i w stopniu podporucznika walczył na frontach I wojny światowej^[1].

W okresie rozkładu armii niemieckiej zdezerterował i w grudniu 1918 wstąpił do oddziałów Służby Straży i Bezpieczeństwa. W styczniu 1919 mianowany dowódcą batalionu czarnkowskiego i na jego czele walczył w powstaniu wielkopolskim^[1]. Za bohaterstwo wykazane w okresie walk powstańczych odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W maju 1919 wyznaczony został na stanowisko dowódcy baterii w 2 pułku artylerii polowej Wielkopolskiej i na jej czele walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu, pozostając oficerem nadetatowym 25 pułku artylerii polowej w Kaliszu^[2]^[3]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 90. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[4]. Później ukończył kurs Wyższych Dowódców Artylerii i dowodził I dywizjonem 27 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu Wołyńskim^[5]. W kwietniu 1929 został przeniesiony do 25 pułku artylerii polowej (od 31 grudnia 1931 – 25 pułk artylerii lekkiej) w Kaliszu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[6]^[7]. Od 1 stycznia 1936 był oficerem sztabowym artylerii Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej w Pińsku. Na tym stanowisku 19 marca 1938 został awansowany na stopień pułkownika^[8]. 22 listopada 1938 został dowódcą 16 Pomorskiego pułku artylerii lekkiej w Grudziądzu.

We wrześniu 1939 był dowódcą artylerii 38 Dywizji Piechoty. Po klęsce wojsk polskich dostał się do niemieckiej niewoli^[1]. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg^[9].

Po wyzwoleniu powrócił do kraju, wstąpił do ludowego Wojska Polskiego i organizował Oficerską Szkołę Artylerii w Toruniu. Aresztowany przez UB i skazany na 8 lat więzienia. W 1956 zrehabilitowany^[1].

Zmarł 17 lutego 1958^[10] w Warszawie, pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A30-półkole II-13)^[11].

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Bogumił Stylo: Zarys historii wojennej 17-go pułku artylerii polowej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
Józef Wiesław Dyskant: Flotylla Rzeczna Marynarki Wojennej 1919-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08251-0.
Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].