Struktura organizacyjna wojska I Rzeczypospolitej w 1792

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mapa I Rzeczypospolitej w 1792
Generał lejtnant ks. Józef Poniatowski, dowódca korpusu wojsk koronnych w wojnie polsko-rosyjskiej 1792
Tadeusz Kościuszko jako generał lejtnant wojsk koronnych w czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792
Józef Zajączek

Struktura organizacyjna wojska I Rzeczypospolitej w 1792 r., w czasie wojny w obronie Konstytucji 3 Maja.[1]

Pod nieobecność hetmanów armią koronną dowodził książę Józef Poniatowski. Miał on początkowo ok. 17 000 żołnierzy, z czego wydzielił samodzielne brygady Tadeusza Kościuszki i Michała Wielhorskiego. Dołączył do niego później Michał Lubomirski ze swoją dywizją liczącą 4 500 wojska i gen. Józef Zajączek z 5 500 wojska. Dodatkowo w Kamieńcu Podolskim została nie wykorzystana załoga licząca 3 374 żołnierzy, w tym dwa regimenty piechoty.

Na Litwie, po zdradzie pruskiego sojusznika i współdziałającego z nim księcia Ludwika Wirtemberskiego, armia litewska dowodzona odtąd przez generała Józefa Judyckiego została pobita w bitwie pod Mirem 10 czerwca 1792. Po zmianie nieudolnego dowódcy 4 lipca 1792, armia litewska poniosła kolejną porażkę w bitwie pod Zelwą. Dalsze wycofywanie się w kierunku Warszawy doprowadziło do zaciętej obrony Brześcia oraz bitew w obronie przepraw na Bugu pod Grannem i Krzemieniem.

Wojska koronne[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Armia koronna.

Piechota koronna[edytuj | edytuj kod]

Jazda koronna[2][edytuj | edytuj kod]

Wojska techniczne[edytuj | edytuj kod]

Wojska litewskie[edytuj | edytuj kod]

Piechota litewska[edytuj | edytuj kod]

Jazda litewska[edytuj | edytuj kod]

Wojska techniczne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Uwaga przy numeracji regimentów i pułków! Numeracja jednostek wielokrotnie ulegała zmianie, dlatego powyższe numery odpowiadają wyłącznie stanowi z 1792 r. i mogą odbiegać o tych, powszechnie przyjętych w literaturze dla konkretnych jednostek (ostrożnie przy ewentualnym linkowaniu).
  2. Istnieją 2 sposoby numeracji brygad koronnych 5-8 Kawalerii Narodowej. Według pierwszego (przyjętego m.in. przez B. Gembarzewskiego) istniały 4 brygady "ukraińskie": 5 Brygada Kawalerii Narodowej to inaczej 3 Ukraińska Brygada Kawalerii Narodowej, 6 Brygada KN - 2 Ukraińska Brygada KN, 7 Brygada KN - 1 Ukraińska Brygada KN a 8 Brygada KN - 4 Ukraińska Brygada KN. Według drugiego sposobu numeracji istniały tylko 2 brygady "ukraińskie", a pozostałe 2 były "wołyńskie": 5 Brygada KN - 1 Ukraińska Brygada KN, 6 Brygada KN - 2 Wołyńska Brygada KN, 7 Brygada KN - 1 Wołyńska Brygada KN a 8 Brygada KN - 2 Ukraińska Brygada KN.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Krzysztof Bauer, Wojna w obronie konstytucji 3 maja i niepodległości Rzeczypospolitej", w: Mówią wieki.
  • Konstanty Górski "Historya jazdy polskiej". Spółka wydawnicza Polska. Kraków 1894
  • Konstanty Górski: Historya piechoty polskiej. Kraków: Spółka wydawnicza Polska, 1893.
  • Antoni Juszczyński, Marian Krwawicz, Wypisy źródłowe do historii polskiej sztuki wojennej. Polska sztuka wojenna w latach 1764-1793. Zeszyt dziewiąty. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej. Warszawa 1957.
  • Andrzej Grabski i inni, Zarys dziejów wojskowości polskiej do roku 1864. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej. Warszawa 1966.