Struktury poziome
Struktury poziome – nieformalny oddolny ruch reformatorski w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej o orientacji eurokomunistycznej, powstały po sierpniu 1980. Nazwa nawiązuje do idei działania ruchu, tworzącego porozumienia bezpośrednio między niższymi szczeblami organizacji partyjnych, z pominięciem obowiązującej w PZPR hierarchii[1]. Pod względem politycznym struktury poziome skłaniały się do porozumienia z „Solidarnością”. Do czołowych przywódców ruchu należał Zbigniew Iwanów z Torunia[2]. Za ideologa struktur poziomych uchodził Stefan Bratkowski[3], a w kierownictwie PZPR za protektora ruchu uważany był Andrzej Werblan[4]. Po IX Nadzwyczajnym Zjeździe PZPR w lipcu 1981 ruch stracił na znaczeniu[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Eugeniusz Duraczyński, PZPR w kryzysie – kryzys w PZPR (lato 1980–lato 1981), „Dzieje Najnowsze”, XXIX (4), 1997, s. 80, ISSN 0419-8824.
- ↑ Roman Bäcker, Struktury poziome w Toruniu (1980-1981), Warszawa 1990.
- ↑ Piotr Ośko, Struktury poziome PZPR w warszawskim środowisku naukowym w latach 1980–1981. Polska 1944/45–1989. Studia i Materiały, t. XVI (2018).
- ↑ a b Eugeniusz Duraczyński, PZPR w kryzysie – kryzys w PZPR (lato 1980–lato 1981), „Dzieje Najnowsze”, XXIX (4), 1997, s. 84, ISSN 0419-8824.