Strzelcy łotewscy
Strzelcy łotewscy (łot. Latviešu strēlnieki) – formacje wojskowe, powołane w 1915 do obrony bałtyckich terytoriów Imperium Rosyjskiego w czasie I wojny światowej. Początkowo ochotnicze, od 1916 pobór do nich prowadzony był pod przymusem wśród Łotyszy. W sumie walczyło w nich ok. 40 000 żołnierzy. Odegrali ważną rolę podczas wojny domowej w Rosji.
Od 1915 do 1917 strzelcy łotewscy walczyli w Armii Imperium Rosyjskiego przeciwko Niemcom wzdłuż Dźwiny. W 1917 większość żołnierzy stanęła po stronie bolszewików, tworząc formację znaną jako Czerwoni Strzelcy Łotewscy (ros. Красные латышские стрелки). Uczestniczyli w rozpędzeniu Konstytuanty oraz tłumieniu powstań antybolszewickich w Moskwie w lipcu 1918 i w Jarosławiu, wchodzili m.in. w skład garnizonu kremlowskiego. Walczyli przeciwko wojskom Denikina, Judenicza i Wrangla. Oficer Czerwonych Strzelców Łotewskich, Jukums Vācietis, został pierwszym głównodowodzącym Armii Czerwonej. Czerwoni Strzelcy Łotewscy brali także udział w agresji na nowo utworzone państwa – Łotwę (1919) i Polskę (1920).
11 000 byłych strzelców powróciło na Łotwę po roku 1920. Inni pozostali w Związku Radzieckim, zajmując często wysokie stanowiska w Armii Czerwonej i Czeka. Wielu z nich zostało zamordowanych w czasie "Wielkiej Czystki" w latach 30. XX wieku.
Oddziały łotewskie brały też udział w wojnie domowej po stronie białych, m.in. Łotewski Imantski Pułk Strzelecki i Łotewski Troicki Batalion Strzelecki.
W 2000 zespół folk metalowy Skyforger wydał album Latviešu Strēlnieki, będący artystycznym hołdem dla strzelców łotewskich.
Galeria
-
Mundur Strzelców łotewskich z 1916 roku.