Sturmhaubitze 42

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sturmhaubitze 42 (SdKfz 142/2)
Ilustracja
StuH42 Ausf.G
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Typ pojazdu

samobieżna haubica

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

4

Historia
Prototypy

1942

Produkcja

1942–1945

Wycofanie

1945

Egzemplarze

1299

Dane techniczne
Silnik

1 silnik gaźnikowy 12-cylindrowy Maybach HL 120 TRM
o mocy 300 KM

Transmisja

mechaniczna

Pancerz

11 – 80 mm

Długość

6,13 m

Szerokość

2,96 m

Wysokość

2,15 m

Masa

bojowa: 23 900 kg

Osiągi
Prędkość

40 km/h

Zasięg pojazdu

170

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 haubica StuH 42 L/28 kal. 105 mm

1 karabin maszynowy MG 34 kal. 7,92 mm

Wyposażenie
Radio: Fu 15 lub Fu 16, interkom
Użytkownicy
Niemcy

Sturmhaubitze 42 (SdKfz 142/2)niemieckie działo pancerne z okresu II wojny światowej.

Wobec zapotrzebowania na nowy pojazd artyleryjskiego wsparcia piechoty, pod koniec 1941 roku zakłady Altmaerkische Kettenwerk GmbH (Alkett) otrzymały zlecenie na opracowanie uzbrojonych w haubicę L/28 kal. 105 mm samobieżnych dział szturmowych na podwoziu Sturmgeschütz III (Sd.Kfz. 142). Pierwszy egzemplarz wyprodukowano na podwoziu Sturmgeschütz III Ausf. E i wyposażony był w haubicę 10,5 cm leFH 18 L/28. Hitler był pod wrażeniem nowej samobieżnej broni i rozkazał wprowadzić ją do produkcji seryjnej. Przed końcem 1942 roku wyprodukowano 9 pojazdów, które otrzymały nazwę Sturmhaubitze 42 (StuH 42).

Po pozytywnych wynikach prób poligonowych podjęto decyzję o wdrożeniu wozu do produkcji seryjnej, którą rozpoczęto w lutym 1943 roku. Ogółem do końca wojny zbudowano około 1300 sztuk Sturmhaubitze 42, wprowadzając w trakcie produkcji jedynie niewielkie zmiany: inną osłonę oporopowrotników czy rezygnację z hamulca wylotowego w późniejszych seriach. Reszta zmian w pojeździe była identyczna ze zmianami dokonywanymi w równolegle produkowanym rówieśniku - Sturmgeschütz III Ausf. E.

Lufa haubicy 10,5 cm StuH 42 L/28 montowana w Sturmhaubitze była krótsza, grubsza i bardziej zwężała się ku wylotowi niż działo 7,5 cm StuK 40 L/48 ze StuGa. Do września 1944 roku nowe pojazdy typu StuH były dostarczane z zamontowanymi hamulcami wylotowymi. W pojazdach produkowanych od września do czasu zajęcia zakładów Alkett przez rosjan w kwietniu 1945 roku zrezygnowano z nich, między innymi ze względu na możliwe problemy z amunicją podkalibrową.

Od momentu rozpoczęcia produkcji Sturmaubitze 42 była wprowadzana do uzbrojenia wojsk niemieckich jako etatowe wyposażenie dywizjonów dział szturmowych, obok Sturmgeschütz III uzbrojonych w długolufową armatę kal. 75 mm. StuH 42 nie były używane w wojskach państw sprzymierzonych z III Rzeszą.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Leksykon techniki wojskowej XX wieku. Sturmhaubitze 42, w: Nowa Technika Wojskowa nr 12/1998, ISSN 1230-1665
  • Wolfgang Fleischer, Die deutschen Sturmgeschütze 1935–1945, Richard Eiermann, Wölfersheim-Berstadt: Podzun-Pallas Verlag, 1996, ISBN 3-7909-0588-7, OCLC 38304186.
  • Wolfgang Fleischer: Waffen Arsenal Band 176: Deutsche Sturmgeschütze im Einsatz, 1999, Podzun-Pallas Verlag, ISBN 3-7909-06-59X
  • David Doyle, Niemieckie pojazdy wojskowe II wojny światowej, 2005 (2012 PL), Poznań (PL), Vesper, ISBN 978-83-7731-080-9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]