Sucha Kopa Wielicka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sucha Kopa Wielicka
Ilustracja
Sucha Kopa i Długi Staw
Państwo

 Słowacja

Pasmo

Karpaty, Tatry

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, na dole nieco na prawo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Sucha Kopa Wielicka”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Sucha Kopa Wielicka”
Ziemia49°10′07″N 20°08′46″E/49,168611 20,146111

Sucha Kopa, dla odróżnienia od innych nazywana Suchą Kopą Wielicką (słow. Guľatý kopec, niem. Kauliger Hübel, węg. Kerekdomb[1]) – skalna wyniosłość ryglująca Dolinę Wielicką w słowackich Tatrach Wysokich i wraz z boczną granią Zwalistej Turni oddzielająca jej środkowe piętro od górnego piętra Doliny Zadniej Wielickiej. Wznosi się na wysokość 2121 m n.p.m. Od masywu Zwalistej Turni wzniesienie oddzielone jest szeroką Suchą Przehybą. W stokach opadających na nią znajduje się m.in. Zwalista Baszta.

Do Wyżniego Wielickiego Ogrodu opada stromym urwiskiem. Pomiędzy Suchą Kopą a Gerlachem znajduje się kotlinka z Długim Stawem Wielickim.

Sucha Kopa ma kopulasty wierzchołek, a stoki zawalone rumowiskiem głazów. Dawniej miały tutaj swoje siedlisko świstaki. Zachodnimi zboczami Suchej Kopy (od strony Długiego Stawu) prowadzi szlak turystyczny.

Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]

Szlak zielony – zielony szlak z Tatrzańskiej Polanki przez Dolinę Wielicką na Polski Grzebień. Czas przejścia: 3:45 h, ↓ 2:45 h

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIII. Litworowy Szczyt – Staroleśna Szczerbina. Warszawa: Sport i Turystyka, 1967, s. 116–117.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. II. Latchorzew: Wyd. Trawers, 1998. ISBN 83-901580-8-6.
  • Tatry Wysokie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000. Warszawa: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06. ISBN 83-87873-26-8.
  • Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIII. Litworowy Szczyt – Staroleśna Szczerbina. Warszawa: Sport i Turystyka, 1967, s. 107–116.