Superbąbel Orion–Erydan

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Superbąbel Orion–Eridan w miękkim promieniowaniu rentgenowskim

Superbąbel Orion–Erydan – superbąbel znajdujący się na zachodzie mgławicy Oriona. Obszar został uformowany z zapadającej się pozostałości po wybuchu supernowej, która może być związana z asocjacją Oriona OB1. Bąbel jest rozciągnięty na przestrzeni 1200 lat świetlnych[1] i jest superbąblem najbliższym Bąblowi Lokalnemu (w którym znajduje się Słońce).

Superbąbel Orion–Eridan został odkryty w latach siedemdziesiątych XX wieku przez Carla Heilesa, za pomocą radioobserwacji w paśmie 21 cm[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ B. Aschenbach, Hermann-Michael Hahn, and Joachim Truemper: The invisible sky: ROSAT and the age of X-ray astronomy. Springer, 1998. ISBN 978-0-387-94928-4. (ang.).
  2. ↑ Robert Sanders: Bursting bubbles in the galactic disk appear to be source of hot gas permeating the Milky Way galaxy and its halo. Berkeley. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Superbąbel_Orion–Erydan&oldid=52101542”