Svein Heglund
| 16 zwycięstw | |
 Svein Heglund w 1943 r. | |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
No.331 Squadron RAF |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Svein Heglund (ur. 10 grudnia 1918 w Kristianie, zm. 18 czerwca 1998 w Oslo) – norweski lotnik, czołowy norweski as myśliwski okresu II wojny światowej[1][2][3][4].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 10 grudnia 1918 w Kristianie jako syn inżyniera Otto Hjalmara Heglunda i fotografki Anny Margarethy Klinkenberg[5]. Jesienią 1939 próbował wstąpić do Norweskiej szkoły sił powietrznych lecz termin nadsyłania wniosków minął. Po odbyciu służby wojskowej wyjechał do Szwajcarii na studia inżynierskie. Podczas niemieckiej inwazji na Norwegię w kwietniu 1940 przebywał w Zurychu. Przez Bordeaux i Portsmouth przedostał się do Stanów Zjednoczonych. W Nowym Jorku poznał kilku norweskich oficerów lotnictwa. W czerwcu 1940 udał się do Little Norway (obóz szkoleniowy norweskich sił powietrznych) niedaleko Toronto.
II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]
Z Kanady przybył do Wielkiej Brytanii. Odbył przeszkolenie na samolotach Miles Master i Hawker Hurricane w No. 59 Operational Training Unit (59 OTU), po czym otrzymał przydział do nowo sformowanego 331 norweskiego dywizjonu RAF stacjonującego na Orkadach. Do obowiązków dywizjonu, wyposażonego w Hurricany Mk.IIBs należała osłona powietrzna bazy Royal Navy w Scapa Flow oraz eskorta konwojów.
W listopadzie 1941 dywizjon został przezbrojony w Spitfiry MkIIAs, które w marcu 1942 zastąpiono Spitfirami MkVb. Kilka tygodni później dywizjon przeniesiono do bazy North Weald skąd brał udział w eskortowaniu wypraw bombowych na kontynent oraz w obronie przeciwlotniczej Londynu.
Po wylataniu 200 godzin w lotach bojowych, w lutym 1943, Heglund został instruktorem Jednostki Szkolenia Operacyjnego (OTU). Po trzech miesiącach wrócił do swojej jednostki jako świeżo upieczony kapitan i dowódca eskadry A (A-flight). W listopadzie 1943 został przeniesiony do RAF Ferry Command, do jego zadań należało odbieranie samolotów z fabryk i dostarczanie ich do jednostek.
W 1944 skontaktował się z Johnem Cunninghamem, byłym dowódcą 85 dywizjonu, we wrześniu rozpoczął służbę w tym dywizjonie gdzie walczył na samolotach De Havilland Mosquito aż do końca wojny.
Podczas II wojny światowej Svein Heglund zestrzelił 16 samolotów: 7 Fw 190, 6 Bf 109 oraz 3 Me 110[6]
Czasy powojenne[edytuj | edytuj kod]
Po zakończeniu działań wojennych wyjechał ponownie do Zurychu w celu ukończenia studiów. Po uzyskaniu dyplomu wrócił do Norwegii gdzie zajmował różne stanowiska w Dowództwie sił powietrznych (LFK). W 1970 został dowódcą obrony przeciwlotniczej, cztery lata później objął funkcję szefa LFK. Na tym stanowisku pracował aż do przejścia na emeryturę w 1982 w stopniu generalmajora (generała brygady).
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Wojenny (dwukrotnie)[6][7],
- Medal Wojenny
- Defence Medal 1940–1945
- Medal 70-lecia Króla Haakona VII
- Distinguished Service Order
- Distinguished Flying Cross[7]
- 1939–1945 Star
- Atlantic Star
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Aftenposten 10 grudnia 1968 (Toppscoreren, oberst Svein Heglund 50 år
- ↑ Aftenposten 15 czerwca 1945 («Norges beste kampflyger»)
- ↑ Henriksen, Vera: Fem år i utlegd, Oslo: Aschehoug, 1996, s. 561.
- ↑ Bowers, Al og David Lednicer: Fighter Pilot Aces List, Air War College, Air University, US Air Force.
- ↑ Svein Heglund, [w:] Kjell Inge Bjerga, Norsk biografisk leksikon, Oslo: Helle, Knut [dostęp 2013-05-07] (norw.).
- ↑ a b Erik Gjems-Onstad (red.), Krigskorset og St. Olavsmedaljen med ekegren, s. 112–113.
- ↑ a b Erik Gjems-Onstad (red.), Krigskorset og St. Olavsmedaljen med ekegren, s. 141–142.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Høk over høk. Oslo: Wings, 1995. ISBN 82-992194-2-6.