Swobodna energia powierzchniowa
Swobodna energia powierzchniowa, SEP z ang. Surface Free Energy (SFE) - wielkość charakteryzująca właściwości powierzchni używana w technice.
Swobodna energia powierzchniowa jest równa pracy, jaka potrzebna jest do utworzenia jednostkowej powierzchni podczas rozdziału dwóch znajdujących się w równowadze faz w odwracalnym procesie izotermicznym[1]. Jednostką swobodnej energii powierzchniowej jest mJ/m2 (milidżul na metr kwadratowy).
Wartość swobodnej energii powierzchniowej otrzymywana jest na podstawie wyznaczonych poprzez różne ciecze pomiarowe kątów zwilżania.
Metody wyznaczania swobodnej energii powierzchniowej[2]:
- Równanie stanu
- Metoda Fowkesa
- Metoda Owensa-Wendta
- Metoda Wu
- Metoda van Ossa-Chauhury-Gooda
- Metoda Zismana
- Metoda Neumanna
- Metoda oparta na pomiarach histerezy kąta zwilżania.
Za pomocą pierwszej metody można wyznaczyć całkowitą swobodną energię powierzchniową przy wykorzystaniu pomiarów jedną cieczą. Do wyznaczenia swobodnej energii powierzchniowej dla metod w punktach 2. 3. i 4. wystarczy wyznaczyć kąty zwilżania dla dwóch cieczy pomiarowych (przy czym swobodna energia powierzchniowa jest sumą dwóch składowych: D -dyspersyjnej i P - polarnej), natomiast dla metody 5. należy wyznaczyć kąty zwilżania dla trzech cieczy pomiarowych (swobodna energia powierzchniowa jest sumą dwóch składowych: LW - związanej z oddziaływaniami dalekiego zasięgu: dyspersyjne, polarne i indukcyjne oraz AB - oddziaływania kwasowo-zasadowe).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bronisław Samujło, Anna Rudawska: Wpływ modyfikacji polietylenu wodorotlenkiem glinu na wartość swobodnej energii powierzchniowej. [w:] Teka Kom. Bud. Ekspl. Masz. Elektrotech. Bud. – OL PAN [on-line]. 2008. s. 153 - 158. [dostęp 2012-11-24].
- ↑ M. Żenkiewicz. Analiza głównych metod badania swobodnej energii powierzchniowej materiałów polimerowych. „Polimery”. 10, s. 760 - 767, 2007.