Sylwester Stankiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sylwester Stankiewicz
Ilustracja
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

31 grudnia 1866
Gubernia wołyńska

Data i miejsce śmierci

11 marca 1919
Taganrog

Przebieg służby
Lata służby

18881919

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Ochotnicza

Jednostki

14 Pułk Strzelców,
4 Dywizja Strzelców,
II Korpus Polski

Stanowiska

dowódca pułku piechoty,
dowódca dywizji piechoty,
dowódca korpusu

Główne wojny i bitwy

powstanie bokserów,
wojna rosyjsko-japońska,
I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji

Odznaczenia
Krzyż św. Jerzego III stopnia (Imperium Rosyjskie) Krzyż św. Jerzego IV stopnia (Imperium Rosyjskie) Broń Świętego Jerzego Order Świętego Włodzimierza II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie)

Sylwester Stankiewicz (ur. 31 grudnia 1866, zm. 11 marca 1919 w Taganrogu) – Polak, generał porucznik Armii Imperium Rosyjskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1888 roku rozpoczął służbę w rosyjskiej armii. Trzy lata później został oficerem. Absolwent Kijowskiej Szkoły Junkrów Piechoty[1]. W latach 1900-1901, jako porucznik 12 Wschodniosyberyjskiego Pułku Strzelców wziął udział w stłumieniu powstania bokserów w Chinach. W latach 1904-1905 walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej. Od 1 lipca do 8 listopada 1914 dowodził 14 Pułkiem Strzelców generała feldmarszałka Josifa Hurko. Następnie dowodził I Brygadą w 4 Dywizji Strzelców.

10 stycznia 1918 gen. Dmitrij Szczerbaczew, dowódca Frontu Rumuńskiego, na wniosek Komitetu Wykonawczego Związku Wojskowych Polaków Frontu Rumuńskiego, wyznaczył go na stanowisko dowódcy II Korpusu Polskiego (dowódcą 4 Dywizji Strzelców Polskich mianowany został gen. mjr Władysław Glass).

Wacław Lipiński zarzucił obu generałom niewykorzystanie szansy na liczebne wzmocnienie korpusu w okresie demobilizacji armii rosyjskiej. Zdanie to podzielił Mieczysław Wrzosek uznając ich za nieporadnych i pozbawionych zdolności organizatorskich. W tym samym czasie Rumunia pokonana przez państwa centralne została zobowiązana do rozbrojenia wszystkich obcych formacji wojskowych stacjonujących na jej terytorium, w tym na przyłączonym obszarze Besarabii. Komitet Wykonawczy Związku Wojskowych Polaków Frontu Rumuńskiego podjął decyzję o przeniesieniu korpusu na wschód. Z decyzją komitetu nie zgodzili się generałowie Stankiewicz i Glass, którzy „uważali, że korpus jest w tym celu stworzony, by umożliwić zbiorowy powrót żołnierzy do domów”, lecz nie zajęli jednoznacznego stanowiska i pozostawili żołnierzom swobodę w podjęciu decyzji. Niejednoznaczna postawa generałów spotkała się ze sprzeciwem żołnierzy przede wszystkim z II Brygady Legionów. 15 marca tego roku Komitet Wykonawczy ZWP FR został zastąpiony przez Radę Naczelną II Korpusu Polskiego. 28 marca Rada Naczelna usunęła generałów Stankiewicza i Glassa z zajmowanych stanowisk.

Następnie podjął służbę w Armii Ochotniczej Antona Denikina. Dowodził oddziałem swego imienia, którego stan bojowy wynosił 2-3 tys. bagnetów i szabel oraz 4 działa. W styczniu 1918 jego oddział podporządkowany został gen. Piotrowi Wranglowi. Zmarł na tyfus[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Anton Denikin: Очерки Русской смуты. T. 1. Moskwa: 1991. (ros.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]