Symeon (Popow)
| Odisej Popow | |
| Metropolita warneński i wielkopresławski | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1840 |
| Data śmierci |
23 października 1937 |
| Miejsce pochówku | |
| Metropolita warneński i wielkopresławski | |
| Okres sprawowania |
1872–1937 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
1863 |
| Prezbiterat |
do 1870 |
| Nominacja biskupia |
21 sierpnia 1872 |
| Chirotonia biskupia |
21 sierpnia 1872 |
.svg){kind=small}
| |
| Data konsekracji |
21 sierpnia 1872 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| |||||
Symeon, imię świeckie Odisej Nikołow Popow (ur. 1840 w Burgasie, zm. 23 października 1937) – bułgarski biskup prawosławny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z bułgarskiej rodziny ze wsi Fakija, jego matka miała pochodzenie bułgarsko-albańskie. Edukację na poziomie podstawowym uzyskał w szkole greckojęzycznej. Przed 1856 podjął naukę teologii w seminarium Patriarchatu Konstantynopolitańskiego na wyspie Chalki. W czasie studiów, pod wpływem kolegów, stał się świadomym narodowo Bułgarem. W 1863 wyjechał na Athos i złożył wieczyste śluby mnisze z imieniem Symeon[1].
Przed 1870 przyjął święcenia diakońskie i kapłańskie, a następnie został protosynglem metropolii widyńskiej. Gdy metropolita widyński Antym został w tym samym roku egzarchą Bułgarii wyjechał razem z nim do Konstantynopola i objął obowiązki protosyngla egzarchatu. 21 sierpnia 1872 otrzymał nominację na metropolitę warneńskiego i wielkopresławskiego, a następnie tego samego dnia przyjął chirotonię biskupią[1].
W latach 1874–1913 zasiadał w Świętym Synodzie Egzarchatu Bułgarskiego, zaś dwukrotnie był jego przewodniczącym (w 1888 i w latach 1902–1905). W 1879 był członkiem Zgromadzenia Konstytucyjnego, następnie kilkakrotnie był deputowanym do bułgarskiego parlamentu. Brał udział w tworzeniu struktur Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego w nowo powstałym Księstwie Bułgarii[1]. Członek honorowy Bułgarskiej Akademii Nauk[1].
Dzięki znajomości języka greckiego mógł tłumaczyć greckie źródła do historii ziem bułgarskich, w tym list patriarchy Focjusza do księcia bułgarskiego Borysa I[2] oraz listy Teofilakta z Ochrydy[1].