Syromalankarski Kościół katolicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Syromalankarski Kościół katolicki
മലങ്കര സുറിയാനി കത്തോലിക്കാ സഭ
Ilustracja
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Chrześcijaństwo
 └ Katolicyzm
   └ Kościół katolicki
     └ Katolickie Kościoły wschodnie
Ustrój kościelny

episkopalna

Obrządek

antiocheński

Siedziba

Trivandrum

Zwierzchnik
• tytuł zwierzchnika

kard. Baselios Cleemis Thottunkal
arcybiskup większy Trivandrum

Zasięg geograficzny

Indie (500 000), USA (10 000), diaspora hinduska na świecie

Członkostwo

Kościół katolicki

Strona internetowa
Syromalankarska msza katolicka, Kundara, Little Flower Church, archieparchia Trivandrum, 1998

Syromalankarski Kościół katolicki – jeden z katolickich Kościołów obrządku wschodniego wywodzący się z tradycji św. Tomasza Apostoła oraz patriarchatu antiocheńskiego (zob. Kościół syryjski).

Od 2005 r. posiada status Kościoła arcybiskupiego większego, na którego czele stoi arcybiskup Thiruvananthapuram.

W liturgii obrządku antiocheńskiego używa się języka syriackiego i malajalam. Liczbę wyznawców ocenia się na ponad 445 tys.[1], głównie w południowoindyjskim stanie Kerala na Wybrzeżu Malabarskim[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Syromalankarski Kościół katolicki powstał na tle schizmy w łonie Kościoła malankarskiego, którą wywołał w 1909 roku spór pomiędzy patriarchą syriackiego Kościoła prawosławnego patriarchatu antiocheńskiego, Mar[3] Abdallahem Sattufem a przywódcą chrześcijan malabarskich obrządku zachodniosyriackiego (rytu antiocheńskiego) Mar Dionizym VI, co doprowadziło do podziałów w łonie Kościoła syriackiego w Indiach. Powstanie Syromalankarskiego Kościoła Katolickiego związane jest z działalnością rektora szkoły religijnego Bractwa Naśladowania Jezusa Chrystusa w Betanii (Indie), którym od 1919 r. był ksiądz Ghiverghis (Ghiverghis – Jerzy) Panikerveetil. Wyświęcony w 1925 r. na biskupa, jako Mar Ivanios (Jan), został następnie metropolitą w 1928 r. W 1926 r. w Parumala w czasie synodu grupy syriackiej uznającej władzę katolikosa Dionizego, Mar Ivanios domagał się zakończenia schizmy, głosząc jedność Kościoła chrześcijańskiego i prymat biskupa Rzymu. Synod zgodził się na udzielenie Mar Ivaniosowi pozwolenia na prowadzenie rozmów z Kościołem rzymskokatolickim, ale z zastrzeżeniem, by syriacy z Indii mogli zachować obrządek antiocheński, a biskupi mogli pozostać na swych dotychczasowych stanowiskach. Stolica Apostolska przyjęła te warunki, ale również z zastrzeżeniem, aby zbadać ważność chrztu oraz święceń kapłańskich i biskupich.

Mimo przychylnego stanowiska Watykanu, tylko dwóch z pięciu biskupów było gotowych przyłączyć się do unii. Byli to Mar Ivanios i podległy mu biskup Tiruvalli Mar Teofil, dołączył do nich jeszcze jeden ksiądz, jeden diakon i jedna osoba świecka. Tych pięciu ludzi złożyło katolickie wyznanie wiary stając się zalążkiem Syromalankarskiego Kościoła katolickiego. Następnie dwa zgromadzenia Naśladowania Jezusa Chrystusa, męskie i żeńskie, również złożyły takie same, katolickie wyznanie wiary. Mar Ivanios i Mar Teofil zostali uznani przez Rzym za biskupów katolickich 20 września 1930 r., a 1932 r. Syromalankarski Kościół katolicki otrzymał z rąk papieża Piusa XI rangę Kościoła katolickiego sui iuris i organizację metropolii, na której czele stanął Mar Ivanios jako arcybiskup Thiruvananthapuram, z podległym mu biskupstwem diecezjalnym w Triuvalli.

Kościół syromalankarski posiada bogatą liturgię i ciekawe formy życia monastycznego, łączące tradycje wschodniego i zachodniego chrześcijaństwa oraz hinduistycznych Indii. Wśród zgromadzeń zakonnych warto wymienić Zakon Naśladowania Chrystusa (ICO), zwany Betanią (Bethany Ashram), a także Kurisumala Ashram – zgromadzenie będące gałęzią zakonu cystersów, który przyjął liturgię syryjską i praktykuje surową ascezę.

10 lutego 2005 r. papież Jan Paweł II nadał Syromalankarskiemu Kościołowi katolickiemu statut arcybiskupstwa większego, mianując dotychczasowego arcybiskupa Thiruvananthapuram Cyrila Mar Baseliosa Malancharuvil arcybiskupem większym i ustanawiając go zwierzchnikiem czterech diecezji (eparchii) w Tiruvalla, Bathery, Marthandam(inne języki), Moovatupuzha. Głowa Syromalankarskiego Kościoła Katolickiego bywa nieoficjalnie nazywana katolikosem, co niekiedy wywołuje protesty watykańskich prawników i syriackich hierarchów ortodoksyjnych.

Organizacja[edytuj | edytuj kod]

Obecnie Kościół syromalankarski ma następującą organizację:

Ponadto funkcjonują ekstraterytorialne regiony (ETR) grupujące parafie i misje syromalankarskie:

Zwierzchnicy Kościoła[edytuj | edytuj kod]

Głową Kościoła syromalankarskiego jest arcybiskup większy Trivandrum, zwany też katolikosem. Kolejno na czele Kościoła stali:

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. The Eastern Catholic Churches 2015; Source: Annuario Pontificio. [dostęp 2016-08-18]. (ang.).
  2. Określenia malankarski używają indyjscy chrześcijanie obrządku antiocheńskiego, by odróżnić się od malabarskich chrześcijan, którzy pozostali przy obrządku chaldejskim
  3. Mar – tytuł poprzedzający imię biskupów w Kościołach wschodnich