Szarogłaz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szarogłaz z łupków sylurskich Gór Świętokrzyskich
Szarogłaz
Kopalnia szarogłazu w Młynowie

Szarogłaz (waka, szarowaka, szarowiak[1]) – odmiana piaskowca zawierająca co najmniej 25% okruchów skalnych w materiale detrytycznym (szkielecie ziarnowym). Skała osadowa, okruchowa, zwięzła, masywna, warstwowana lub bezładna zawierająca kwarc oraz ortoklaz, plagioklazy, okruchy i minerały skał krystalicznych: diabazów, melafirów, łupków krystalicznych, skał magmowych i metamorficzne a także minerały ilaste.

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

  • Nazwa ta jest często nadawana piaskowcom zawierającym źle obtoczony kwarc, nieco skalenia, okruchy mik, łupków i dużo spoiwa ilastego.
  • Barwa tych skał, jak sama nazwa wskazuje, jest najczęściej: szara, jasnoszara, a nawet czarna (domieszki substancji bitumicznych); niekiedy zielonawa, niebieskawa, brązowa; w wyniku wietrzenia może być żółta lub czerwona.
  • Lepiszcze krzemionkowo-ilaste, ilaste rzadziej wapienne. Niekiedy nie ma zupełnie lepiszcza, poszczególne składniki uległy scementowaniu w sposób mechaniczny wskutek ciśnienia nakładu.
  • Zwięzła skała osadowa należąca do grupy skał okruchowych – średniookruchowa i masywna.
  • Powstaje w wyniku nagromadzenia materiału pochodzącego z rozkruszenia starszych skał, jego przetransportowania i sedymentacji w środowisku morskim stanowiąc typowy osad geosynklin.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Na świecie[edytuj | edytuj kod]

W Alpach Wschodnich, na terenie Austrii, między Centralnymi Alpami Wschodnimi a Południowymi Alpami Wapiennymi występuje wąska, lecz bardzo wydłużona jednostka strukturalna zwana strefą szarogłazową, zbudowana w znacznej mierze z szarogłazów.

W Polsce[edytuj | edytuj kod]

Szarogłazy występują w ludlowie Gór Świętokrzyskich. Karbońskie pojawiają się w Sudetach Wschodnich: w okolicach Głuchołaz i Prudnika (zbudowano z nich prudnicki zamek[2]), w Sudetach Środkowych – w Górach Bardzkich (struktura bardzka), w Zagłębiu Wałbrzyskim (niecka śródsudecka). Obecne są również w Karpatach fliszowych.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

  • przemysł materiałów budowlanych oraz budownictwo drogowe.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. za: Encyklopedia Audiowizualna Britanicca
  2. Andrzej Dereń, Tygodnik Prudnicki – Fakty i mity o Wieży Woka [online], www.tygodnikprudnicki.pl, 21 października 2009 [dostęp 2020-08-30].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Encyklopedia Audiowizualna Britannica, tom XVIII. Geologia.