Szkoła Główna Handlowa w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 07:29, 15 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
{{{nazwa}}}
{{{nazwa oryginalna}}}
Schola Princeps Scientiarum Œconomicarum et Commercii[1].
Warsaw School of Economics
{{{jednostka macierzysta}}}
Ilustracja
Kampus SGH na warszawskim Mokotowie. Po lewej widoczny rozebrany w 2016 budynek „F”
Data założenia

13 października 1906

Typ

{{{typ}}}

Patron

{{{patron}}}

Państwo

 Polska

Adres

al. Niepodległości 162
02-554 Warszawa

Liczba pracowników
• naukowych

1208 (2017)[2]
ok. 720 (2017)[2]

Liczba studentów

9 942[3]

{{{stanowisko zarządzającego}}}

{{{zarządzający}}}

Członkostwo

CEMS, Socrates-Erasmus, EUA[4], PIM[5], CEEMAN[6]

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|}
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Budynek „A” przy ul. Rakowieckiej 24, najstarszy budynek w kampusie SGH
Aula Spadochronowa w gmachu głównym
Najnowszy budynek „C” na rogu al. Niepodległości i ul. Madalińskiego
Czytelnia Główna Biblioteki SGH
Uroczystość nadania tytułu doktora honoris causa Stanisłauowi Szuszkiewiczowi

Szkoła Główna Handlowa w Warszawie[7] (SGH[1]), w latach 1949–1991 Szkoła Główna Planowania i Statystyki (SGPiS) – najstarsza uczelnia ekonomiczna w Polsce. Jej siedziba mieści się na warszawskim Mokotowie, przy al. Niepodległości, w bezpośrednim sąsiedztwie stacji metra Pole Mokotowskie.

Uczelnia istnieje nieprzerwanie od 1906 i rocznie wydaje ponad 2,5 tys. dyplomów ukończenia studiów wyższych[8]. Szacuje się, że od początku istnienia, uczelnia wykształciła ponad 70 000 absolwentów wszystkich typów studiów (stacjonarnych, niestacjonarnych, doktoranckich i podyplomowych)[8].

Inne, historyczne nazwy uczelni to: Prywatne Kursy Handlowe Męskie Augusta Zielińskiego, Wyższe Kursy Handlowe im. Augusta Zielińskiego, Wyższa Szkoła Handlowa, Miejska Szkoła Handlowa, Kursy Akademickie w Częstochowie[9]. W stosunkach z zagranicą uczelnia posługuje się nazwą Warsaw School of Economics[1].

Historia

Po zawieszeniu działalności Szkoły Handlowej Leopolda Kronenberga (istniała w latach 1875–1900) Polacy z zaboru rosyjskiego oczekiwali momentu osłabienia zaborcy. Nadzieja przyszła wraz z przegraną Rosji w wojnie rosyjsko-japońskiej oraz rewolucją 1905 roku, która przyniosła Królestwu Polskiemu szereg wolności[10].

15 października 1906 odbyła się uroczysta inauguracja roku akademickiego na Prywatnych Kursach Handlowych Męskich Augusta Zielińskiego. Po śmierci założyciela nazwę szkoły zmieniono na Wyższe Kursy Handlowe im. Augusta Zielińskiego. Do I wojny światowej przez mury szkoły przewinęło się 689 słuchaczy. W 1916 zmieniono nazwę na Wyższą Szkołę Handlową, a dwa lata później przyjęto pierwsze studentki. Na pierwszym posiedzeniu Senatu na rektora wybrano Bolesława Miklaszewskiego, który niezwłocznie podjął starania o budowę nowej siedziby uczelni, początkowo przy ul. Nowowiejskiej, a następnie na Mokotowie między ulicami – Rakowiecką, al. Niepodległości i Batorego. W 1918 zwrócił się do młodego architekta, mieszkającego wówczas w Nałęczowie, Jana Witkiewicza Koszczyca o opracowanie koncepcji nowej siedziby uczelni. We wrześniu 1925 pierwszych studentów przyjął Pawilon Zakładów Doświadczalnych wzniesiony na warszawskim Mokotowie przy ul. Rakowieckiej 24. W styczniu 1931 przy ul. Rakowieckiej 22 oddano do użytkowania gmach uczelnianej biblioteki; uczelnia liczyła wtedy 1600 studentów.

Od 1933 zaczęto używać nazwy Szkoła Główna Handlowa, co było nawiązaniem do pomysłu Stanisława Staszica z 1821.

SGH obecnie

Obecnie na uczelni kształci się ponad 15 000 studentów, w tym 7200 na studiach stacjonarnych. Oprócz tego na uczelni kształci ponad 4200 osób w ramach studiów podyplomowych oraz ponad 1150 słuchaczy na studiach doktoranckich[8].

W 2017 SGH zatrudniała 1208 pracowników, w tym ok. 720 nauczycieli akademickich[2].

W 2006 SGH znalazła się po raz pierwszy w czołowej czterdziestce rankingu dziennika Financial Times, oceniającego studia magisterskie w dziedzinie zarządzania. W 2007 pozycja uczelni w rankingu wzmocniła się (awans z 35. na 31. miejsce[11]), a w 2008 SGH znalazła się na 25. miejscu[12]. Po nieobecności w rankingu w 2009, notowana w 2010 ponownie na 47. miejscu. W kolejnych latach zajęła 50. i 56. pozycję. W 2013 r. w rankingu zadebiutował kierunek SGH – zarządzanie. Jednocześnie od wielu lat w pierwszej dziesiątce rankingu plasuje się realizowany w SGH program CEMS Master in International Management[13].

 Zobacz też kategorie: Wykładowcy Szkoły Głównej Handlowej, Absolwenci Szkoły Głównej Handlowej.

Kierunki studiów

SGH jest uczelnią bezwydziałową. W ramach studiów stacjonarnych i niestacjonarnych prowadzone są studia dwustopniowe. Pierwszym stopniem są sześciosemestralne Studium Licencjackie prowadzące do uzyskania tytułu zawodowego licencjata. Posiadacze tytułu licencjata mogą przystąpić do rekrutacji i rozpocząć czterosemestralne Studium Magisterskie prowadzące do uzyskania tytułu zawodowego magistra.

Do 2005 istniał inny podział: na Studium Podstawowe (3 semestry) dające ogólne podstawy wiedzy ekonomicznej oraz Studium Dyplomowe (7 semestrów), w którym można było uzyskać dyplom licencjata lub magistra.

Dla uzyskania dyplomu (a także dla zaliczenia semestrów) konieczne jest zdobycie wymaganego minimum punktowego. Poszczególne przedmioty podzielone są na obowiązkowe dla poszczególnych kierunków, fakultatywne dla tychże kierunków, przedmioty dodatkowe, dzięki którym rozwijać można wiedzę niepowiązaną z konkretnymi kierunkami oraz przedmioty wykształcenia wspólnego dla wszystkich ekonomistów. Poszczególne kierunki mogą mieć różne minima punktowe dla każdego z tych rodzajów przedmiotów.

Aby móc uzyskać tytuł licencjata, należy zrealizować program jednego z kierunków (lub kilku z nich):

Również z nich wszystkich otrzymać można tytuł magistra, ale wcześniej należy uzyskać tytuł licencjata i przystąpić do rekrutacji na studia drugiego stopnia.

Ponadto uczelnia oferuje studia MBA i liczne kursy podyplomowe m.in. z zakresu administracji, rachunkowości czy zarządzania.

Struktura uczelni

Struktura organizacyjna SGH znacznie różni się od struktur większości szkół wyższych w Polsce. Na początku lat 90. zlikwidowane zostały istniejące dotychczas wydziały, a odpowiedzialność za organizację nauczania oraz wdrażanie programów dydaktycznych na studiach stacjonarnych i niestacjonarnych powierzona została Dziekanatom Studium Licencjackiego (dawniej Podstawowego) oraz Studium Magisterskiego (dawniej Dyplomowego).

Kolegia

Katedry i instytuty naukowo-badawcze zgrupowane zostały w Kolegiach. Stanowią one korporacje naukowców związanych wspólnymi zainteresowaniami badawczymi i realizujących ofertę dydaktyczną skierowaną do studentów wszystkich typów studiów prowadzonych w SGH – studiów stacjonarnych, niestacjonarnych, doktoranckich i podyplomowych. Na czele każdego z kolegiów stoi dziekan.

W SGH działa 5 kolegiów[1]:

Na uczelni działają również jednostki pozakolegialne, jak:,

  • Archiwum,
  • Biblioteka Szkoły Głównej Handlowej,
  • Centrum Kariery i Relacji z Absolwentami,
  • Centrum Nauki Języków Obcych
  • Centrum Otwartej Edukacji,
  • Centrum Programów MBA,
  • Centrum Programów Międzynarodowych,
  • Centrum Przedsiębiorczości i Transferu Technologii,
  • Centrum Technik Informatycznych,
  • Centrum Współpracy z Biznesem,
  • Centrum Wychowania Fizycznego i Sportu.

Baza dydaktyczna

Podstawowe zaplecze naukowo-dydaktyczne uczelni stanowi pięć budynków, w których znajduje się 10 auli wykładowych, 81 mniejszych sal dydaktycznych oraz 12 laboratoriów komputerowych. Ponadto szkoła posiada 2 domy studenckie, a także zabytkowy gmach mieszczący bibliotekę[8].

W 2016 zburzono, z powodu złego stanu technicznego, budynek „F” wzniesiony na przełomie lat 70. i 80 XX wieku przy al. Niepodległości 164[14].

Biblioteka Szkoły Głównej Handlowej, jako specjalistyczna biblioteka naukowa, dysponuje największym w kraju księgozbiorem z zakresu problematyki społeczno-ekonomicznej. Zbiory biblioteki liczą ponad milion woluminów (na koniec 2009: 1 033 343 wol., w tym 221 149 woluminów wydawnictw ciągłych). Liczba tytułów polskich i zagranicznych czasopism bieżących wynosi 1 107. Kilkadziesiąt tysięcy tytułów czasopism zagranicznych, z pełnym tekstem, dostępnych jest w komputerowych bazach danych[8].

Centrum Nauki Języków Obcych SGH dysponuje własną biblioteką i czytelnią, których zbiory obejmują słowniki, leksykony, prasę obcojęzyczną, podręczniki oraz skrypty. W chwili obecnej Biblioteka CNJO posiada blisko 5500 woluminów z zakresu beletrystyki oraz 16 obcojęzycznych tytułów prasowych. Medioteka CNJO oferuje materiały audiowizualne do indywidualnej pracy studentów[8].

Uczelnia dysponuje własną bazą sportową, na którą składają się 3 sale gimnastyczne. Ponadto Centrum Wychowania Fizycznego i Sportu prowadzi w gmachu G własny basen, z przyległą do niego sauną, a także ośrodek kulturystyczny[8].

SGH posiada jedną z największych lokalnych, heterogenicznych sieci komputerowych w Polsce. Objęte nią zostały wszystkie budynki uczelni. Do dyspozycji pracowników i studentów jest blisko 1000 stanowisk komputerowych z dostępem do Internetu, z czego ponad 330 komputerów w laboratoriach i ogólnodostępnych punktach na uczelni[8].

SGH oferuje studentom zakwaterowanie w 2 własnych domach studenckich; Sabinki oraz Grosik.

Oficyna Wydawnicza SGH prowadzi działalność edytorską i handlową, związaną z prowadzoną na uczelni działalnością badawczą lub dydaktyczną[1].

Więź z emerytowanymi pracownikami oraz absolwentami SGH utrzymywana jest m.in. przez współpracę z Kołem Seniorów i Stowarzyszeniem Absolwentów SGH[1].

Współpraca międzynarodowa

Współpraca z zagranicą stanowi istotny element rozwoju oferty dydaktycznej i badawczej uczelni, wpływający na podniesienie jakości oraz wzmocnienie pozycji uczelni wśród szkół ekonomii i biznesu.

SGH współpracuje obecnie z przeszło 200 uczelniami zagranicznymi, a także wieloma organizacjami międzynarodowymi. W układzie geograficznym głównymi partnerami są uczelnie z krajów Unii Europejskiej oraz USA i Kanady. Co roku w międzynarodowej wymianie studenckiej bierze udział ok. 500 studentów SGH, a uczelnia gości ponad 300 studentów z uczelni zagranicznych[8].

Najważniejsze programy współpracy międzynarodowej to:

  • Socrates-Erasmus
  • CEMS
  • Polsko-Niemieckie Forum Akademickie przy SGH
  • podwójny dyplom SGH–Sciences Po
  • Partnership in International Management (PIM)[15]
  • umowy bilateralne i inne.

Dla uczelni ważna jest wymiana w ramach CEMS, organizacji zrzeszającej wiodące uczelnie ekonomiczne z wybranych krajów europejskich. Od listopada 2001 Szkoła Główna Handlowa jest jedynym polskim członkiem sieci wiodących szkół biznesu PIM[5] (Partnership in International Management) oraz programy MBA oferowane we współpracy z kanadyjskim University of Quebec at Montreal (UQAM) – Canadian Executive MBA (CEMBA) lub program MBA-SGH[16].

Innymi inicjatywami na polu współpracy międzynarodowej jest program dla studentów amerykańskich realizowany we współpracy z CIEE (Council on International Educational Exchange) oraz program edukacyjny Inicjatywa Akademicka Wschód – realizowany od 1991 dla Europy Środkowej i Wschodniej w zakresie dyscyplin ekonomicznych i menedżerskich.

Działalność studencka

Uczestnicy V Międzynarodowego Turnieju Negocjacyjnego – Warsaw Negotiation Round, organizowanego przez studentów SKN Negocjator SGH, w Senacie (2014)

Na uczelni działa kilkanaście organizacji i stowarzyszeń studenckich, m.in.:

Ponadto na uczelni działa ponad 70 studenckich kół naukowych[8]. Zdaniem wielu studentów, a także wykładowców i zewnętrznych obserwatorów, właśnie to zaangażowanie świadczy o sile uczelni i kulturze w niej panującej.

W budynku głównym odbywają się liczne otwarte imprezy tematyczne i konferencje, a także projekcje filmów w DKF Overground[17]. Od 1996 ukazuje się też miesięcznik studencki Magiel.

Władze SGH w kadencji 2016–2020

Poczet rektorów SGH

 Z tym tematem związana jest kategoria: Rektorzy Szkoły Głównej Handlowej.
Bolesław Miklaszewski
Plik:Tomasz szapiro.jpg
Tomasz Szapiro
Marek Rocki
  1. Bolesław Miklaszewski – dyrektor Wyższych Kursów Handlowych im. Augusta Zielińskiego (1912–1916), dyrektor Wyższej Szkoły Handlowej (1916–1925), rektor WSH (1925–1928, 1932–1933) i Szkoły Głównej Handlowej (1933–1937)
  2. Jan Dmochowski – rektor WSH (1928)
  3. Bolesław Markowski – rektor WSH (1928–1929)
  4. Antoni Sujkowski – rektor WSH (1929–1931)
  5. Aleksander Jackowski – rektor WSH (1931–1932)
  6. Julian Makowski – rektor SGH (1937–1940)
  7. Edward Lipiński – rektor Miejskiej Szkoły Handlowej (1941–1944)
  8. Jerzy Loth – rektor SGH (1945–1946)
  9. Aleksy Wakar – rektor SGH (1946–1947)
  10. Andrzej Grodek – rektor SGH (1947–1949), rektor Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (1955–1959)
  11. Czesław Nowiński – rektor SGPiS (1949–1952)
  12. Oskar Lange – rektor SGPiS (1952–1955)
  13. Kazimierz Romaniuk – rektor SGPiS (1959–1965)
  14. Wiesław Sadowski – rektor SGPiS (1965–1978)
  15. Stanisław Nowacki – rektor SGPiS (1978–1983)
  16. Zygmunt Bosiakowski – rektor SGPiS (1983–1990)
  17. Aleksander Müller – rektor SGPiS (1990–1991), rektor SGH (1991–1993)
  18. Janina Jóźwiak – rektor SGH (1993–1999)
  19. Marek Rocki – rektor SGH (1999–2005)
  20. Adam Budnikowski – rektor SGH (2005-2012)
  21. Tomasz Szapiro – rektor SGH (od 2012–2016)
  22. Marek Rocki – rektor SGH (2016–)

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Statut Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. Szkoła Główna Handlowa w Warszawie.
  2. ↑ a b c Pracownicy. [w:] Szkoła Główna Handlowa w Warszawie [on-line]. sgh.waw.pl. [dostęp 2017-05-11].
  3. ↑ „Szkoły wyższe i ich finanse w 2011 r.”, s. 112, 2012. Główny Urząd Statystyczny. ISSN 1506-2163. (pol.). 
  4. ↑ EUA members directory.
  5. ↑ a b PIM member schools.
  6. ↑ CEEMAN institutional members.
  7. ↑ Art. 2 ustawy z 5 kwietnia 1991 r. o zmianie nazw niektórych szkół wyższych (Dz. U. nr 41 z 1991 r., poz. 177): Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie nadaje się nazwę „Szkoła Główna Handlowa w Warszawie”.
  8. ↑ a b c d e f g h i j Szkoła Główna Handlowa – Informacje
  9. ↑ Nazwa ta była używana w latach 1944–1945, kiedy po upadku Powstania Warszawskiego uczelnię przeniesiono na krótko do Częstochowy.
  10. ↑ Rewolucja 1905. Przewodnik Krytyki Politycznej. Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2013, s. 48. ISBN 978-83-63855-75-8.
  11. ↑ Ranking Masters in Management 2007. Financial Times Deutschland, 20 września 2007.
  12. ↑ Ranking europejskich uczelni ekonomicznych., Financial Times z 29 września 2008.
  13. ↑ Strona internetowa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie www.sgh.waw.pl.
  14. ↑ Rozbiórka budynku F - Aktualności. [w:] Szkoła Główna Handlowa w Warszawie [on-line]. dministracja.sgh.waw.pl. [dostęp 2017-05-31].
  15. ↑ Partnership in International Management.
  16. ↑ Programy MBA w SGH.
  17. ↑ Dyskusyjny Klub Filmowy „Overground”. Szkoła Główna Handlowa w Warszawie. [dostęp 2013-09-14].
  18. ↑ Władze rektorskie. sgh.waw.pl. [dostęp 2017-04-06].

Linki zewnętrzne

Publiczne uczelnie ekonomiczne w Polsce
Uczelnie w Warszawie
Uczelnie publiczne
Uczelnie niepubliczne

Warszawa

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szkoła_Główna_Handlowa_w_Warszawie&oldid=51564920”