Szlaki gradowe
Szlaki gradowe – obszary najczęstszego występowania chmur gradowych. Dla Polski opracowane zostały na podstawie danych meteorologicznych z lat 40. i 50. XX wieku. Wyróżniono główne i drugorzędne szlaki gradowe. Szlaki główne to obszary, na których zaobserwowano co najmniej jedną burzę gradową w ciągu roku[2].
Najintensywniej burze gradowe występowały w obrębie szlaku busko-sandomierskiego, na terenie byłego województwa kieleckiego, gdzie obserwowano średnio cztery burze gradowe o zasięgu powyżej 100 km² w ciągu roku[2]. Wysoką częstotliwość ich występowania zanotowano też w rejonie Chmielnika, Buska-Zdroju, Stopnicy, Solca-Zdroju, Koszyc. Przemykowa[2] oraz na terenach województwa Pomorskiego.
Czesław Koźmiński, analizując rozmieszczenie szlaków gradowych, doszedł do wniosku, że częstość burz gradowych warunkują nie tylko czynniki atmosferyczne, ale i w dużej mierze czynniki fizjograficzne[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Koźmiński i inni, Agrometeorologia, wyd. Wyd. 2 zm, Warszawa: Wydaw. Naukowe PWN, 1998, s. 186, ISBN 83-01-12498-9, OCLC 749762721.
- ↑ a b c d Czesław Koźmiński: Geograficzne rozmieszczenie większych burz gradowych zanotowanych na obszarze Polski w latach 1946-1956. W: Przegląd Geograficzny. T. XXXVI. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1964, s. 87–102.