Sébastien Buemi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sébastien Buemi
Ilustracja
Sébastien Buemi na torze Silverstone Circuit podczas wyścigu 2013 6 Hours of Silverstone w FIA World Endurance Championship (2013)
Państwo

 Szwajcaria

Data i miejsce urodzenia

31 października 1988
Aigle

Sezon 2022
Seria

FIA World Endurance Championship

Zespół

Toyota Gazoo Racing

Samochód

Toyota GR010 Hybrid

Nr startowy

8

Partnerzy

Brendon Hartley
Ryō Hirakawa

Sukcesy

2006: srebro Grand Prix Makau Formuły 3
2007: srebro Formuła 3 Euro Series
2008: srebro GP2 Asia Series
2013: brąz FIA World Endurance Championship
2013: srebro 24h Le Mans
2014: złoto FIA World Endurance Championship
2014: brąz 24h Le Mans
2014/2015: srebro Formuła E
2015/2016: złoto Formuła E
2017: srebro FIA World Endurance Championship
2017: srebro 24h Le Mans (w klasie LMP1)
2018: złoto 24h Le Mans
2018/2019: złoto FIA World Endurance Championship
2019: złoto 24h Le Mans
2019/2020: srebro FIA World Endurance Championship
2020: złoto 24h Le Mans
2021: srebro FIA World Endurance Championship
2021: srebro 24h Le Mans
2022: złoto 24h Le Mans

Strona internetowa
Sébastien Buemi testujący dla zespołu Toro Rosso w lutym 2009
Buemi podczas Grand Prix Hiszpanii (2009) w Toro Rosso
Buemi podczas Grand Prix Hiszpanii 2010

Sébastien Buemi (ur. 31 października 1988 w Aigle) – szwajcarski kierowca wyścigowy. Mistrz Świata wyścigów długodystansowych z 2014 roku. Startował w Formule 1 w latach 2009-2011. Mistrz Formuły E z sezonu 2015/2016.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Początki kariery[edytuj | edytuj kod]

W 2002 wystąpił w Italian Open Masters ICA Junior, gdzie zajął 2 miejsce z 77 punktami, oraz w European Championship ICA Junior w teamie Cegga Karts gdzie zdobył 1 miejsce. W 2003 roku w Swiss Championship Junior na gokarcie Intrepid (Maxter) i w zespole Cegga Karts był 13 w klasyfikacji z 40 punktami, w Italian Open Masters ICA Junior na gokarcie Intrepid (Maxter) i z teamem Intrepid Kart Technology zwyciężył z 82 punktami. Jeszcze w tym samym roku wystąpił w Andrea Margutti Trophy ICA Junior. W European Championship ICA Junior w teamie Intrepid Kart Technology ukończył mistrzostwa na 4. miejscu. Przestał jeździć na gokartach.

W 2004 roku zadebiutował w Niemieckiej Formule BMW. Pierwszy sezon ukończył na 3 miejscu w klasyfikacji generalnej mając 88 punktów. W kolejnym roku startów Buemiego w tej serii, wygrywając 7 wyścigów i jedno pole position zdobył tytuł wicemistrzowski, zdobywając 282 punkty. W tym roku wystartował również w Światowym Finale BMW, gdzie zajął 2 miejsce. Wystąpił też w jednej rundzie Hiszpańskiej Formuły 3, nie ukończył jej. W sezonie 2006 startował w Formule 3 Euroseries w zespole ASI Mücke Motorsport. Zdobywszy 31 punktów, w tym jedno podium ukończył sezon na 11 pozycji. Wystąpił również w prestiżowych zawodach, Grand Prix Makau i Formule 3 Masters at Zolder, gdzie zajął odpowiednio 2 i 4 miejsce. Startował w sześciu eliminacjach w Formule Renault 2.0 NEC i Eurocup w zespole Motopark Academy. Obie serie ukończył odpowiednio na 11 i 7 miejscu wygrywając trzy wyścigi i jedno pole position. Na przełomie 2006 i 2007 roku występował w barwach ekipy Szwajcarii w A1 Grand Prix, gdzie zajął 8 miejsce w generalce z dorobkiem 88 punktów. W 2007 kontynuował starty w F3, ponownie w barwach niemieckiej ekipy. Zdobył wtedy tytuł wicemistrzowski mając 95 punktów i przegrywając z Francuzem Romain Grosjean. Wygrał wówczas 3 wyścigi i zdobył dwa pierwsze pola startowe. Ponownie też wystąpił w nieoficjalnych mistrzostwach świata F3, tym razem jednak w teamie Kimiego Räikkönena. Zakończył je na 11 pozycji. Wystąpił również w 11 rundach GP2 w teamie ART Grand Prix. Zdobywszy 6 punktów ukończył ją na 21 miejscu w klasyfikacji generalnej.

Sezon 2008 rozpoczął od nowo utworzonej Azjatyckiej GP2. Startując w barwach ekipy Trust Team Arden zajął 2 miejsce ponownie przegrywając z rywalem sprzed roku w F3. Zgromadził w tym czasie 35 punktów z jednym zwycięstwem i czterema drugimi miejscami. Starty w tym zespole kontynuował również w głównej serii. Zdobył 50 punktów dwukrotnie wygrywając i osiągając dwa razy trzecie i raz drugie miejsce, został sklasyfikowany na 6 miejscu w klasyfikacji generalnej.

Formuła 1[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2008 pełnił rolę kierowcy testowego w teamie Red Bull Racing w Formule 1. 17 września 2008 roku Szwajcar testował na torze Circuito Permanente de Jerez w bolidzie Scuderii Toro Rosso. Helmut Marko, doradca ds. motorsportu w Red Bull Racing powiedział, że tylko Sébastien jest gotowy na debiut w Scuderii Toro Rosso. 19 września 2008 roku szef zespołu Franz Tost w rozmowie ze szwajcarskim dziennikiem Le Matin zapowiedział, że chce by młody Szwajcar ścigał się w ekipie z Faenzy w sezonie 2009.

Buemi został oficjalnie potwierdzony jako kierowca wyścigowy zespołu Toro Rosso 9 stycznia 2009 roku. Jak sam twierdził, kontrakt na starty został podpisany już w grudniu.

Sezon 2009 rozpoczął od 7 miejsca w GP Australii i 2 punktów. W GP Malezji nie udało mu się zająć miejsca w punktowanej ósemce. GP Chin ukończył na 8 miejscu zdobywając punkt.

W sezonie 2010 punktował w GP Monako po karze nałożonej na Schumachera. Dwa wyścigi później, w GP Kanady zajął 8 miejsce, przez jedno (14) okrążenie prowadził w wyścigu.

Buemi w barwach Renault e.Dams

Formuła E[edytuj | edytuj kod]

W sezonach 2014/2015[1], 2015/2016[2], 2016/2017[3], 2017/2018[4], 2018/2019[5], 2019/2020[6], 2020/2021[7] i 2021/2022[8] był zawodnikiem zespołu e.dams Renault (później Renault e.Dams i Nissan e.Dams). W sezonie 2015/2016 wygrał klasyfikację generalną kierowców (zdobył wtedy 155 punktów[9]). Aktualnie (11 kwietnia 2022) Buemi w wyścigach Formuły E odniósł 13 zwycięstw i 29 razy stanął na podium[10].

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Formuła 1[edytuj | edytuj kod]

Sezon Zespół Samochód Pozycje startowe / w wyścigach
Silnik 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21
2009 Australia Malezja Bahrajn Hiszpania Monako Turcja Wielka Brytania Niemcy Węgry Unia Europejska Belgia Włochy Singapur Japonia Brazylia
Włochy Scuderia Toro Rosso Włochy Toro Rosso
STR4
13 20 10 16 15 11 18 20 17 11 15 16 19 13 10 06 10
Włochy Ferrari
056 2,4l V8
07 16† 08 17 989NU 989NU 15 18 16 16 989NU 12 13† 989NU 989NU 07 08
2010 Bahrajn Australia Malezja Hiszpania Monako Turcja Kanada Unia Europejska Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Singapur Japonia Korea Południowa Brazylia
Włochy Scuderia Toro Rosso Włochy Toro Rosso
STR5
15 12 13 13 15 13 14 15 11 17 16 15 14 14 13 18 16 20 18
Włochy Ferrari
056 2,4l V8
16† 989NU 11 989NU 989NU 10 16 08 09 12 989NU 12 12 11 14 10 989NU 13 15
2011 Australia Malezja Turcja Hiszpania Monako Kanada Unia Europejska Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Singapur Japonia Korea Południowa Indie Brazylia
Włochy Scuderia Toro Rosso Włochy Toro Rosso
STR6
10 12 09 16 11 17 15 17 19 24 23 11 16 14 15 13 09 13 14
Włochy Ferrari
056 2,4l V8
08 13 14 09 14 10 10 13 989NU 15 08 989NU 10 12 989NU 09 989NU 989NU 12

FIA World Endurance Championship[edytuj | edytuj kod]

Rok Zespół Klasa Samochód Silnik Wyniki w poszczególnych rundach Pozycja Punkty
2012[11] Toyota Racing LMP1 Toyota TS030 Hybrid Toyota 3.4 L V8 Hybrid SEB SPA LMS SIL SÃO BHR FUJ SHA NS 0
NU
2013[12] Toyota Racing LMP1 Toyota TS030 Hybrid Toyota 3.4 L V8 Hybrid SIL SPA LMS SÃO COA FUJ SHA BHR 3 106.25
3 4 2 NU 2 15 NU 1
2014[13] Toyota Racing LMP1 Toyota TS040 Hybrid Toyota 3.7 L V8 Hybrid SIL SPA LMS COA FUJ SHA BHR SÃO 1 166
1 1 3 3 1 1 10 2
2015[14] Toyota Racing LMP1 Toyota TS040 Hybrid Toyota 3.7 L V8 Hybrid SIL SPA LMS NÜR COA FUJ SHA BHR 5 79
3 8 8 5 4 5 6 4
2016 Toyota Gazoo Racing LMP1 Toyota TS050 Hybrid Toyota 2.4 L Turbo V6 Hybrid SIL SPA LMS NÜR MEX COA FUJ SHA BHR 8 60
16 27 NS 5 NU 5 4 3 4
2017 Toyota Gazoo Racing LMP1 Toyota TS050 Hybrid Toyota 2.4 L Turbo V6 Hybrid SIL SPA LMS NÜR MEX COA FUJ SHA BHR 2 183
1 1 6 4 3 3 1 1 1
2018/2019 Toyota Gazoo Racing LMP1 Toyota TS050 Hybrid Toyota 2.4 L Turbo V6 Hybrid SPA LMS SIL FUJ SHA SEB SPA LMS 1 198
1 1 DK 2 2 1 1 1
2019/2020 Toyota Gazoo Racing LMP1 Toyota TS050 Hybrid Toyota 2.4 L Turbo V6 Hybrid SIL FUJ SHA BHR COA SPA LMS BHR 2 202
2 1 2 2 2 2 1 2
2021 Toyota Gazoo Racing Hypercar Toyota GR010 Hybrid Toyota 3.5 L Turbo V6 Hybrid SPA ALG MNZ LMS BHR BHR 2 168
1 1 4 2 2 1
2022 Toyota Gazoo Racing Hypercar Toyota GR010 Hybrid Toyota 3.5 L Turbo V6 Hybrid SEB SPA LMS MNZ FUJ BHR 2* 96*
2 NU 1 2

24h Le Mans[edytuj | edytuj kod]

Rok Zespół Partnerzy Samochód Klasa Okr. Poz. Poz.
kl.
2012 Japonia Toyota Racing Wielka Brytania Anthony Davidson
Francja Stéphane Sarrazin
Toyota TS030 Hybrid LMP1 82 NU NU
2013 Japonia Toyota Racing Wielka Brytania Anthony Davidson
Francja Stéphane Sarrazin
Toyota TS030 Hybrid LMP1 347 2 2
2014 Japonia Toyota Racing Wielka Brytania Anthony Davidson
Francja Nicolas Lapierre
Toyota TS040 Hybrid LMP1-H 374 3 3
2015 Japonia Toyota Racing Wielka Brytania Anthony Davidson
Japonia Kazuki Nakajima
Toyota TS040 Hybrid LMP1 386 8 8
2016 Japonia Toyota Gazoo Racing Wielka Brytania Anthony Davidson
Japonia Kazuki Nakajima
Toyota TS050 Hybrid LMP1 384 NS NS
2017 Japonia Toyota Gazoo Racing Wielka Brytania Anthony Davidson
Japonia Kazuki Nakajima
Toyota TS050 Hybrid LMP1 358 8 2
2018 Japonia Toyota Gazoo Racing Hiszpania Fernando Alonso
Japonia Kazuki Nakajima
Toyota TS050 Hybrid LMP1 388 1 1
2019 Japonia Toyota Gazoo Racing Hiszpania Fernando Alonso
Japonia Kazuki Nakajima
Toyota TS050 Hybrid LMP1 385 1 1
2020 Japonia Toyota Gazoo Racing Nowa Zelandia Brendon Hartley
Japonia Kazuki Nakajima
Toyota TS050 Hybrid LMP1 387 1 1
2021 Japonia Toyota Gazoo Racing Nowa Zelandia Brendon Hartley
Japonia Kazuki Nakajima
Toyota GR010 Hybrid Hypercar 369 2 2
2022 Japonia Toyota Gazoo Racing Nowa Zelandia Brendon Hartley
Japonia Ryō Hirakawa
Toyota GR010 Hybrid Hypercar 380 1 1

Seria GP2[edytuj | edytuj kod]

Rok Zespół Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
2007 ART Grand Prix Bahrajn
BHR
Bahrajn
BHR
Hiszpania
ESP
Hiszpania
ESP
Monako
MON
Francja
FRA
Francja
FRA
Wielka Brytania
GBR
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Niemcy
DEU
Węgry
HUN
Węgry
HUN
Turcja
TUR
Turcja
TUR
Włochy
ITA
Włochy
ITA
Belgia
BEL
Belgia
BEL
Hiszpania
VAL
Hiszpania
VAL
6 21
- - - - 7 - - - - NU 20 15 17 NU 13 7 14 10 NU - -
2008 Trust Team Arden Hiszpania
ESP
Hiszpania
ESP
Turcja
TUR
Turcja
TUR
Monako
MON
Monako
MON
Francja
FRA
Francja
FRA
Wielka Brytania
GBR
Wielka Brytania
GBR
Niemcy
DEU
Niemcy
DEU
Węgry
HUN
Węgry
HUN
Hiszpania
VAL
Hiszpania
VAL
Belgia
BEL
Belgia
BEL
Włochy
ITA
Włochy
ITA
50 6
7 2 6 3 NU 11 NU 1 4 NW NU 8 7 1 6 NU 5 4 3 7

Azjatycka Seria GP2[edytuj | edytuj kod]

Rok Zespół Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
2008 Trust Team Arden Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
Indonezja
IDN
Indonezja
IDN
Malezja
MAL
Malezja
MAL
Bahrajn
BHR
Bahrajn
BHR
Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
Zjednoczone Emiraty Arabskie
ARE
37 2
DK NU 1 7 NU NU 2 2 2 2

Podsumowanie startów[edytuj | edytuj kod]

Sezon Seria/wyścig Zespół Nr Starty Pole Position Zwycięstwa Punkty Pozycja końcowa
2004 Niemiecka Formuła BMW Niemcy Lars Kaufmann Motorsport - 20 2 - 88 3
2005 Formuła BMW World Finale Niemcy ASl Mücke Motorsport - - - - - 2
2005 Niemiecka Formuła BMW Niemcy ADAC Berlin-Brandenburg e.V. - 20 7 7 282 2
2005 Hiszpańska Formuła 3 Hiszpania Racing Engineering - 1 - - - niesklasyfikowany
2006 Formuła 3 Masters Niemcy ASl Mücke Motorsport - - - - - 4
2006 Grand Prix Makau Wielka Brytania Carlin Motorsport - - - - - 4
2006 Formuła Renault 2.0 NEC Niemcy Motopart Academy - 8 1 2 172 7
2006 Formuła Renault 2.0 Euro Cup Niemcy Motopart Academy - 6 - 1 33 11
2006 Formuła 3 Euro Series Niemcy ASl Mücke Motorsport - 20 - 1 31 11
2006 Formuła 3 Euro Series Niemcy ASl Mücke Motorsport - 20 - 1 31 11
2006/2007 A1 Grand Prix Szwajcaria Team Switzerland - 12 - - 50 8
2007 Formuła 3 Euro Series Niemcy ASl Mücke Motorsport - 20 2 3 95 2
2007 Grand Prix Makau Wielka Brytania Räikkönen Robertson Racing - - - - - 11

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Sebastien Buemi i Nicolas Prost dołączyli do stawki Formuły E - Wyprzedź Mnie! [online], f1wm.pl [dostęp 2021-04-14] (pol.).
  2. Duval set to remain with Dragon Racing [online], www.motorsport.com [dostęp 2021-04-14] (ang.).
  3. Jaguar Formula E team confirms Carroll, Evans during launch [online], www.motorsport.com [dostęp 2021-04-14] (ang.).
  4. Sebastien Buemi, Nico Prost extend Renault e.dams Formula E deals [online], www.autosport.com [dostęp 2021-04-14] (ang.).
  5. Formuła E: Nissan zakontraktował czołowego kierowcę Formuły 2 [online], www.motorsport.v10.pl [dostęp 2021-04-14].
  6. Nissan e.dams retains Buemi and Rowland for season six [online], DOWNFORCE UK, 5 września 2019 [dostęp 2021-04-14] (ang.).
  7. Buemi i Rowland potwierdzeni [online], pl.motorsport.com [dostęp 2021-04-14] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-05] (pol.).
  8. Nissan zostaje w Formule E [online], pl.motorsport.com [dostęp 2022-04-11] (pol.).
  9. Driver Standings [online], FIA Formula E [dostęp 2021-04-14] (ang.).
  10. Sébastien Buemi [online], FIA Formula E [dostęp 2021-04-14] (ang.).
  11. 2012 FIA World Endurance Championship 6 Hours of Shanghai. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
  12. 2013 FIA World Endurance Championship 6 Hours of Bahrain. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
  13. 2014 FIA World Endurance Championship 6 Hours of São Paulo. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).
  14. 2015 FIA World Endurance Championship 6 Hours of Bahrain. [dostęp 2022-06-17]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]