Tõnis Lukas

Tõnis Lukas
Data i miejsce urodzenia	5 czerwca 1962 ; Tallinn
	Minister edukacji Estonii
Okres	od 1999; do 2002
Przynależność polityczna	Związek Ojczyźniany
Poprzednik	Mait Klaassen
Następca	Mailis Rand
	Minister edukacji i badań Estonii
Okres	od 2007; do 2011
Przynależność polityczna	Isamaa ja Res Publica Liit
Poprzednik	Mailis Rand
Następca	Jaak Aaviksoo
	Minister kultury Estonii
Okres	od 2019; do 2021
Przynależność polityczna	Isamaa
Poprzednik	Indrek Saar
Następca	Anneli Ott
	Minister edukacji i badań Estonii
Okres	od 2022; do 2023
Przynależność polityczna	Isamaa
Poprzednik	Liina Kersna
Następca	Kristina Kallas
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tõnis Lukas (ur. 5 czerwca 1962 w Tallinnie) – estoński historyk, samorządowiec i polityk, burmistrz Tartu w latach 1996–1997, minister edukacji (1999–2002), minister edukacji i badań (2007–2011, 2022–2023), minister kultury (2019–2021).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1987 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie w Tartu. W latach 1998–1999 odbywał studia doktoranckie. Pracował jako nauczyciel historii w szkole w Rõngu. Od 1989 był wykładowcą na Uniwersytecie w Tartu. W latach 1992–1995 pełnił funkcję dyrektora Estońskiego Muzeum Narodowego. W 1996 został burmistrzem Tartu. Rok później odszedł z tego stanowiska i powrócił do pracy na uczelni.

Od 1993 do 2005 zasiadał w radzie miejskiej Tartu. W 1995 z ramienia koalicji ugrupowań RKEI i ERSP został wybrany do Riigikogu VIII kadencji. Cztery lata później uzyskał reelekcję jako kandydat Związku Ojczyźnianego. Po wyborach objął stanowisko ministra edukacji w rządzie Marta Laara, które zajmował do 2002. Rok później po raz kolejny uzyskał mandat parlamentarzysty i zasiadł w Riigikogu X kadencji. W 2005 stanął na czele swojego ugrupowania, zastępując Tunne Kelama. Doprowadził do jego połączenia z partią Res Publica w ugrupowanie Isamaa ja Res Publica Liit, którego do 2007 był współprzewodniczącym.

W kwietniu 2007 został ministrem edukacji i badań w drugim rządzie Andrusa Ansipa. Urząd ten sprawował do kwietnia 2011, wcześniej w tym samym roku wybrany do parlamentu na XII kadencję. W 2013 ponownie objął stanowisko dyrektora Estońskiego Muzeum Narodowego, rezygnując wcześniej z zasiadania w parlamencie. Placówką tą zarządzał do 2018. W 2019 kolejny raz został wybrany na deputowanego do Riigikogu^[1] (jednak zrezygnował z objęcia mandatu).

W kwietniu 2019 otrzymał nominację na urząd ministra kultury w gabinecie Jüriego Ratasa^[2]. Urząd ten sprawował do stycznia 2021. W lipcu 2022 w nowo utworzonym drugim rządzie Kai Kallas został ministrem edukacji i badań^[3]; funkcję tę pełnił do kwietnia 2023. W tym samym roku również uzyskał mandat deputowanego^[4].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W 2021 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej^[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Elected members of the Riigikogu. rk2019.valimised.ee, 4 marca 2019. [dostęp 2022-07-18]. (ang.).
↑ Kazimierz Popławski: Estonia ma nowy rząd. Jüri Ratas ponownie premierem. przegladbaltycki.pl, 24 kwietnia 2019. [dostęp 2022-07-18].
↑ Tiina Jaakson: Galerii: president nimetas uue valitsuse ametisse ja ministrid andsid vande. err.ee, 18 lipca 2022. [dostęp 2022-07-18]. (est.).
↑ Elected members of the Riigikogu. rk2023.valimised.ee, 6 marca 2023. [dostęp 2023-03-06]. (ang.).
↑ M.P. z 2022 r. poz. 43

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Nota biograficzna na stronie Rządu Republiki Estońskiej. [dostęp 2022-07-18]. (est.).
Profil na stronie Riigikogu. [dostęp 2022-07-18]. (est.).

[1] Elected members of the Riigikogu. rk2019.valimised.ee, 4 marca 2019. [dostęp 2022-07-18]. (ang.).

[2] Kazimierz Popławski: Estonia ma nowy rząd. Jüri Ratas ponownie premierem. przegladbaltycki.pl, 24 kwietnia 2019. [dostęp 2022-07-18].

[3] Tiina Jaakson: Galerii: president nimetas uue valitsuse ametisse ja ministrid andsid vande. err.ee, 18 lipca 2022. [dostęp 2022-07-18]. (est.).

[4] Elected members of the Riigikogu. rk2023.valimised.ee, 6 marca 2023. [dostęp 2023-03-06]. (ang.).

[5] M.P. z 2022 r. poz. 43

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

W dniu powstania	Kaja Kallas (RE) Keit Pentus-Rosimannus (RE) Urmas Kruuse (RE) Signe Riisalo (RE) Hanno Pevkur (RE) Tõnis Lukas (Isamaa) Urmas Reinsalu (Isamaa) Lea Danilson-Järg (Isamaa) Kristjan Järvan (Isamaa) Riina Solman (Isamaa) Piret Hartman (SDE) Madis Kallas (SDE) Riina Sikkut (SDE) Peep Peterson (SDE) Lauri Läänemets (SDE)
Późniejsi członkowie rządu	Annely Akkermann (RE)

W dniu powstania	Jüri Ratas (KE) Mailis Reps (KE) Raivo Aeg (I) Jüri Luik (I) Rene Kokk (EKRE) Tõnis Lukas (I) Mart Järvik (EKRE) Taavi Aas (KE) Marti Kuusik (EKRE) Martin Helme (EKRE) Jaak Aab (KE) Mart Helme (EKRE) Riina Solman (I) Tanel Kiik (KE) Urmas Reinsalu (I)
Późniejsi członkowie rządu	Rain Epler (EKRE) Arvo Aller (EKRE) Kert Kingo (EKRE) Kaimar Karu (EKRE) Raul Siem (EKRE) Anneli Ott (KE) Alar Laneman (EKRE)

W dniu powstania	Andrus Ansip (RE) Ivari Padar (SDE) Urmas Paet (RE) Juhan Parts (IRL) Rein Lang (RE) Jaak Aaviksoo (IRL) Laine Randjärv (RE) Jüri Pihl (SDE) Vallo Reimaa (IRL) Tõnis Lukas (IRL) Jaanus Tamkivi (RE) Maret Maripuu (RE) Urve Palo (SDE) Helir-Valdor Seeder (IRL)
Późniejsi członkowie rządu	Jürgen Ligi (RE) Marko Pomerants (IRL) Siim Valmar Kiisler (IRL) Hanno Pevkur (RE)