Tadeusz Argasiński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Argasiński
Ilustracja
Tadeusz Argasiński (przed 1939)
podpułkownik łączności podpułkownik łączności
Data i miejsce urodzenia

12 czerwca 1892
Pomorzany

Data i miejsce śmierci

2 kwietnia 1978
Kraków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1935

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Pułk Radiotelegraficzny
2 Grupa Łączności
1 Grupa Łączności

Stanowiska

dowódca pułku
dowódca grupy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Późniejsza praca

Ministerstwo Poczt i Telegrafów

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Tadeusz Argasiński (ur. 12 czerwca 1892 w Pomorzanach[1], zm. 2 kwietnia 1978 w Krakowie) – podpułkownik łączności Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Pomorzanach, w powiecie złoczowskim, w rodzinie Jana Pawła (1860–1932) i Marii z Barczyńskich (1868–1945), wujem artystki Marii Michałowskiej[2]. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Był oficerem 1 pułku piechoty Legionów i dowódcą oddziału telefonicznego. 1 stycznia 1917 awansował na chorążego[3].

Od 1919 był szefem łączności 1 Dywizji Piechoty Legionów, w kwietniu 1920, czasie „wyprawy kijowskiej” szefem łączności Grupy gen. Śmigłego, następnie w dowództwie Frontu Litewsko-Białoruskiego. 9 września 1920 został zatwierdzony w stopniu kapitana z dniem 1 kwietnia 1920, „w Korpusie Wojsk Łączności, w grupie byłych Legionów Polskich”.

W 1921 pełnił służbę w Departamencie II Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, pozostając na ewidencji I baonu zapasowego telegraficznego[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 15. lokatą w korpusie oficerów łączności. W latach 1923–1927 pełnił służbę w Departamencie VI i V Technicznym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisku kierownika referatu, pozostając na ewidencji 2 pułku łączności w Jarosławiu[5]. 1 grudnia 1924 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 4. lokatą w korpusie oficerów łączności[6]. W maju 1927 został wyznaczony na stanowisko dowódcy pułku radiotelegraficznego w Warszawie[7][8]. W kwietniu 1929 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 2 Grupy Łączności w Krakowie[9][10]. Od 1 stycznia do 15 kwietnia 1933 był wojskowym kierownikiem III pięciomiesięcznego informacyjnego kursu dla oficerów sztabowych łączności przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów. W czasie trwania kursu został przeniesiony do Warszawy na stanowisko dowódcy 1 Grupy Łączności[11]. Z dniem 1 grudnia 1934 został przeniesiony do Ministerstwa Poczt i Telegrafów na sześciomiesięczną praktykę. Zastąpił na stanowisku wicedyrektora Dyrekcji Okręgowej Poczt i Telegrafów w Warszawie dr. Antoniego Owsionkę, który został szefem Departamentu Poczty MPiT[12]. Z dniem 31 maja 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[13]. Następnie został mianowany dyrektorem okręgowym Poczt i Telegrafów w Warszawie. 11 lutego 1936 Prezydent RP mianował go podsekretarzem stanu w Ministerstwie Poczt i Telegrafów. Zastąpił na tym stanowisku inż. Franciszka Drzewieckiego, który na własną prośbę został przeniesiony w stan spoczynku[14][15]. Na urzędzie wiceministra pozostawał do 30 września 1939.

Przyjaźnił się z Eugeniuszem Kwiatkowskim, wraz z którym był w czasie II wojny światowej internowany w Rumunii. Po powrocie do Polski zamieszkał w Krakowie i objął stanowisko dyrektora Krakowskiego Okręgu Poczty i Telegrafu[16].

Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie (sektor SC5-10-11)[17].

Grób Józefa Widajewicza i Tadeusza Argasińskiego na cmentarzu Salwatorskim

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-07-06].
  2. ↑ Elżbieta Kościelak, Maria Michałowska, Wrocław: Galeria Kościelak, 2014, s. 92.
  3. ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich..., s. 47.
  4. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r., s. 359, 541.
  5. ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 21, 960, 967.
  6. ↑ Rocznik oficerski 1924, s. 21, 877, 884.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 5 maja 1927 r., Nr 14, s. 129.
  8. ↑ Rocznik oficerski 1928, s. 615, 620.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 27 kwietnia 1929 r., Nr 9, s. 117.
  10. ↑ Rocznik oficerski 1932, s. 267, 503.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 11 kwietnia 1933 r., Nr 5, s. 86.
  12. ↑ Dziennik Poznański z 2 grudnia 1934 r., nr 277, s. 3.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 4 lipca 1935 r., Nr 10, s. 100.
  14. ↑ Nowy wiceminister poczt i telegrafów. „Polska Zbrojna”. 41, s. 1, 1936-02-11. Warszawa. 
  15. ↑ Z Ministerstwa Poczt i Telegrafów. „Monitor Polski”. 34, s. 1, 1936-02-11. Warszawa. 
  16. ↑ Elżbieta Kościelak, Maria Michałowska, Wrocław: Galeria Kościelak, 2014, s. 92, 94.
  17. ↑ Cmentarz parafialny Kraków Salwator - wyszukiwarka osób pochowanych [online], krakowsalwator.artlookgallery.com [dostęp 2020-07-06].
  18. ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 za wybitne zasługi w służbie państwowej”.
  19. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie państwowej”.
  20. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu administracji wojska”.
  22. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  23. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 12 grudnia 1929 r., Nr 19, s. 365.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Argasiński&oldid=71578198”