Tadeusz Deschu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Deschu
Bezmian
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

22 sierpnia 1893
Lwów

Data i miejsce śmierci

18 marca 1968
Otwock

Przebieg służby
Lata służby

1914–

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty
5 Pułk Piechoty
1 Dywizja Piechoty Legionów
Armia Ochotnicza
2 Pułk Strzelców Podhalańskich
PKU Stanisławów
PKU Kamionka Strumiłowa
PKU Stanisławów
PKU Warszawa M. IV
Biuro Uzup. MSWojsk.
Dep. Uzup. MSWojsk.

Stanowiska

dowódca plutonu
oficer werbunkowy
referent
komendant PKU
oficer sztabowy ds. inspekcji KRU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
bitwa pod Łowczówkiem
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Tadeusz Michał Deschu, ps. „Bezmian” (ur. 22 sierpnia 1893 we Lwowie, zm. 18 marca 1968 w Otwocku) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Michała i Marii. Z zawodu był nauczycielem ludowym.

Po wybuchu I wojny światowej, 3 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Został dowódcą 2 plutonu w 2 kompanii IV batalionu 1 pułku piechoty w składzie I Brygady, od 18 grudnia 1914 służył w 3 kompanii II batalionu 5 pułku piechoty w składzie I Brygady, w którym od 1915 był dowódcą II plutonu w 2 kompanii II batalionu. Brał udział w bitwie pod Łowczówkiem. Został awansowany do stopnia podporucznika piechoty 1 stycznia 1915 (formalnie mianowanie w 1916), później do stopnia porucznika piechoty 1 listopada 1916. Po zwolnieniu z Legionów 16 września 1917, rozpoczął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej. U schyłku wojny 31 października 1918 został dowódcą pogotowia POW w Domu Akademickim we Lwowie, brał udział w walkach o Lwów podczas wojny polsko-ukraińskiej służąc w stopniu porucznika w oddziale technicznym Naczelnej Komendy w rejonie 30[1], na odcinku V oraz w składzie pociągu pancernego „PP3”.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 1 Dywizji Piechoty Legionów, a po mianowaniu majorem piechoty był dowódcą 201 pułku piechoty. Podczas walk został ranny i od września 1920 przebywał na leczeniu w Warszawie.

Po rekonwalescencji od 1921 służył w 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku[2]. Z uwagi na stan zdrowia pełnił służbę w Powiatowej Komendzie Uzupełnień Stanisławów na stanowisku I referenta. W maju 1923 roku został przydzielony do PKU Kamionka Strumiłowa na stanowisko komendanta[3]. W listopadzie 1924 został przydzielony PKU Stanisławów na stanowisko komendanta[4]. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W marcu 1928 roku przydzielony został do PKU Warszawa Miasto IV na stanowisko komendanta[6][7]. W listopadzie 1928 roku został przeniesiony służbowo do Biura Uzupełnień Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa wydziału[8][9]. W 1939 roku pełnił służbę w Departamencie Uzupełnień MSWojsk. na stanowisku oficera sztabowego do spraw inspekcji komend rejonów uzupełnień[10].

Był współautorem publikacji pt. Powszechny obowiązek wojskowy w Polsce z 1930[11] (wydanie kolejne w 1935[12]).

Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej 1939 przedostał się na Węgry, gdzie został internowany. Po zajęciu terenów węgierskich przez Niemców dostał się do niewoli niemieckiej. Po zakończeniu wojny przystąpił do Polskich Sił Zbrojnych.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Obrona Lwowa 1 - 22.11.1918 r.. [dostęp 2015-05-25].
  2. Franciszek Groński. 22 Dywizja Piechoty Górskiej. 2 Pułk Strzelców Podhalańskich – Sanok. „Przemyskie Zapiski Historyczne”, s. 263, R. XIV–XV z 2003–2005. ISSN 0860-0317. 
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 18 maja 1923 roku, s. 273.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 120 z 12 listopada 1924 roku, s. 671.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 117.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 92.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 117, 166.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 354.
  9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 20.
  10. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 11, 438.
  11. Książki obowiązujące. „Biuletyn Bibliograficzny Ministerstwa Spraw Zagranicznych”, s. 3, Nr 1 z 1930. Ministerstwo Spraw Zagranicznych. 
  12. Powszechny obowiązek wojskowy w Polsce. books.google.p. [dostęp 2015-05-25].
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922 roku, s. 103.
  14. M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Krzyża Niepodległości (M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31).
  15. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 117.
  16. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]