Taraba (ptak)
| Taraba major[1] | |||
| (Vieillot, 1816) | |||
.JPG) Samiec sfotografowany w Bonito w Brazylii | |||
.JPG) Samica sfotografowana w Bonito w Brazylii | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
taraba | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Taraba[5], taraba wielka (Taraba major) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny chronkowatych (Thamnophilidae). Zasiedla większość krainy neotropikalnej, od południowo-wschodniego Meksyku do północnej Argentyny. Jedyny przedstawiciel rodzaju Taraba. Nie jest zagrożony.
Podgatunki i zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Wyróżnia się 10 podgatunków Taraba major[3][6]:
- T. m. melanocrissus (P. L. Sclater, 1860) – południowo-wschodni Meksyk do zachodniej Panamy
- T. m. obscurus J. T. Zimmer, 1933 – zachodnia Kostaryka do północnej Kolumbii
- taraba północna[5] (T. m. transandeanus) (P. L. Sclater, 1855) – południowo-zachodnia Kolumbia, zachodni Ekwador i północno-zachodnie Peru
- T. m. granadensis (Cabanis, 1872) – północna i środkowa Kolumbia oraz północno-zachodnia Wenezuela
- T. m. semifasciatus (Cabanis, 1872) – wschodnia Kolumbia, południowa i północno-wschodnia Wenezuela, region Gujana oraz północno-wschodnia i środkowa Brazylia
- T. m. duidae Chapman, 1929 – góry Duida (południowo-wschodnia Wenezuela)
- T. m. melanurus (P. L. Sclater, 1855) – zachodnia Amazonia
- T. m. borbae (Pelzeln, 1868) – zachodnio-środkowa Brazylia na południe od Amazonki
- T. m. stagurus (M. H. K. Lichtenstein, 1823) – wschodnia i północno-wschodnia Brazylia
- taraba południowa[5] (T. m. major) (Vieillot, 1816) – wschodnia Boliwia, Paragwaj, południowa Brazylia i północna Argentyna
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Mierzy 20 cm, osiąga masę ciała 50–70 g. Samiec kontrastowy, ma czerwone oczy, smoliście czarny wierzch ciała i trzy białe pręgi na skrzydle. Spód jego ciała początkowo jest biały, od nóg w tył szary. Samica ma kasztanowaty wierzch ciała i płowy spód.
Zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Taraba ma bardzo zróżnicowany pokarm, do jej diety należą m.in. ślimaki, drobne gryzonie i ryby. Środowiskiem tego gatunku ptaka są niższe części zarośli.
Status[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje tarabę za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Według szacunków z 2008 roku, całkowita liczebność populacji zawiera się w przedziale 0,5–5,0 milionów osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Taraba major, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Taraba, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2011-10-07] (ang.).
- ↑ a b Great Antshrike (Taraba major). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-20)]. (ang.).
- ↑ a b Taraba major, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Thamnophilini Swainson, 1824 (wersja: 2020-11-15). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-13].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Antbirds. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-12-13]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Burni, Ben Hoare, Joseph DiCostanzo, BirdLife International (mapy wyst.), Phil Benstead i inni: Ptaki. Encyklopedia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 350. ISBN 978-83-01-15733-3.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).